به گزارش خبرگزاری فارس از گنبدکاووس، یک جامعه در صورتی می‌تواند به پیشرفت دست یابد و قله‌های بلند سعادت و موفقیت را طی کند که در قدم اول بتواند اتحاد و انسجام بین افراد خویش را حفظ و آنان را حول محوری واحد متحد کند، از این‌رو اگر جامعه‌ای از مترقی‌ترین آموزه‌های بشری بهره‌مند باشد ولی بین اعضای خویش دچار اختلاف و تشتّت شده باشد، هیچگاه رنگ سعادت به خویش نخواهد دید، در حقیقت این جامعه مانند ماشینی است که از بهترین لوازم ساخته شده ولی بین اجزاء آن هیچگونه هماهنگی و اتحادی نیست، به همین خاطر نه تنها راننده خویش را به هدف نخواهد رساند بلکه وی را دچار سردرگمی نیز خواهد کرد. از این‌رو آموزه‌های اسلام جامعه را به وحدت دعوت می‌کند، تا در ذیل این وحدت تعالیم بلند اسلام به خوبی آشکار شود و جامعه بشری به سوی نیک بختی خویش سوق پیدا کند.
پیامبر اسلام (ص) در اولین قدمی که برای تشکیل جامعه اسلام بر می‌دارد بین قبیله اوس و خزرج که در روزگار جاهلیت دشمن یکدیگر بوده‌اند، اتحاد و اخوت بر قرار می‌کند، این همبستگی صدر اسلام از چنان اهمیتی برخوردار است که خداوند متعال از آن به عنوان یک نعمت بزرگ الهی یاد می‌کند و در آیه 103 سوره آل عمران می‌فرماید: «واذکُروا نِعمَتَ اللهِ عَلَیکُم إذ کُنتُم أعداءً فَألَّفَ بَینَ قُلوبِکُم، و نعمت (بزرگِ) خدا را بر خود، به یاد آرید که چگونه دشمن یکدیگر بودید، و او میان دل‌هاى شما، الفت ایجاد کرد و به برکتِ نعمتِ او، برادر شدید».
این اتحاد و پیوستگی، تنها زندگی مسالمت‌آمیز بین مسلمانان نبود، بلکه براساس آیات قرآن پیوندی از نوع ایثار بین ایشان شکل گرفته بود آنچنان که خداوند متعال در این زمینه در آبه 9 سوره حشر می‌فرماید: «وَ الَّذینَ تَبَوَّؤُا الدَّارَ وَ الْإیمانَ مِنْ قَبْلِهِمْ یُحِبُّونَ مَنْ هاجَرَ إِلَیْهِمْ وَ لا یَجِدُونَ فی صُدُورِهِمْ حاجَةً مِمَّا أُوتُوا وَ یُؤْثِرُونَ عَلى أَنْفُسِهِمْ وَ لَوْ کانَ بِهِمْ خَصاصَة، و براى کسانى است که در این سرا [سرزمین مدینه] و در سراى ایمان پیش از مهاجران مسکن گزیدند و کسانى را که به سویشان هجرت کنند دوست مىدارند، و در دل خود نیازى به آنچه به مهاجران داده شده احساس نمىکنند و آنها را بر خود مقدّم مىدارند هر چند خودشان بسیار نیازمند باشند».
اهمیت موضوع وحدت بین مسلمانان از چنان اهمیتی برخوردار بود که رسول خدا (ص) در آخرین سخنرانی عمومی خویش در حجت الوداع دوباره آن را به مسلمانان گوش زد می‌کنند و می‌فرمایند: «مسلمانان با هم برادرند و خونهایشان همسان یکدیگر است و خون هیچکس ارزشمندتر از خون دیگری نیست؛ و تعهدی که ضعیفترین آنان برقرار می‌کند محترم است و همگان یکدست در برابر بیگانگان متّحدند»[1] .
بعد از رسول خدا (ص)، ائمه اطهار (ع) نیز تلاش کردند وحدت بین مسلمانان را حفظ کنند، آنچنان که می‌توان حضرت علی(ع) را به عنوان اولین منادی وحدت یاد کرد، که با وجود مسائلی که پیش آمد می‌فرمایند: «به خدا سوگند! اگر بیم وقوع تفرقه میان مسلمانان و بازگشت کفر و تباهی دین نبود، رفتار ما با آنان به گونهای دیگر بود».[2]
امام علی (ع) علاوه بر اینکه در عمل در مسیر وحدت گام نهادند در بیان نیز به اهمیت این موضوع اشاره کرده‌اند و در این زمینه می‌فرمایند: «خداوند بر این اُمّت، منّت گذارده و بین آنان الفت و اتحاد ایجاد کرده است که در سایه آن زندگی کنند و به کنف حمایت آن پناهنده شوند؛ این نعمتی است که احدی نمیتواند بهایی برایش بگذارد، زیرا از هر بهایی گرانقدرتر و از هر چیز پرارزشی، باارزشتر است.»[3]
اما متأسفانه با وجود تمام این نکته‌ها در طول تاریخ، بعضی افراد آگاهانه یا ناآگاهانه تلاش کرده‌اند در مقابل وحدت جامعه اسلامی قد عَلَم کرده و آن را از بین ببرند، و از همه دردآورتر آن است که برخی از ایشان با شعار حمایت از مولای متقیان علی (ع)، تبر به ریشه وحدت می‌زنند، در حالی که خود ایشان عملاً و گفتارن با این امر مخالف بوده‌اند.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــ
پی‌نوشت
[1]. الأمالی،شیخ صدوق، کتابچى، 1376 ش، ص350.
[2]. بحار الأنوار،علامه مجلسی، دار إحیاء التراث العربی، 1403 ق،ج29، ص634.
[3]. نهج البلاغة،سید رضی، هجرت، 1414 ق،ص299.
===================
یادداشت: محمد علی کمالی
===================
انتهای پیام/83014
