گروه غرب از نگاه غرب خبرگزاری فارس: جف بزوس از زمانی که در نشست 6 تا 9 ژوئن 2013 بیلدربرگ با دونالد گراهام مالک واشنگتن پست قرار و مدار خرید این روزنامه را به بهای 250 میلیون دلار گذاشت، به بخش بسیار مهمی از نومحافظه کاری تبدیل شده است. بزوس در مارس همان سال با جان برنان مدیر نومحافظه کار سیا برای یک قرارداد انجام محاسبات ابری 600 میلیون دلاری طی 10 سال مذاکره کرده بود که آمازون را از یک شرکت قطعا زیان ده به موسسه ای قطعا سود ده تبدیل کرد.
این باعث شد که ثروت خالص بزوس (با یک نرخ افزایش شدید) حتی از سطح پیش از زیانده شدن شرکتش بیشتر شود و سر به فلک بزند. او به متنفذترین فروشنده نه تنها کتاب بلکه به طرف قرارداد سیا و ابرشرکت هایی چون لاکهید مارتین تبدیل شد. امپریالیسم ثروت او را به شدت افزایش داد، گرچه این به تنهایی عامل آن نبود. بزوس را می توان مستعدترین فرد عرصه کسب و کار روی زمین دانست.
برخی از میلیاردرهای آمریکا به فتح عرصه های جهانی آنچنان که برای بزوس مهم است اهمیتی نمی دهند، ولی دست کم همه آنها نومحافظه کاری را می پذیرند، مثلا هیچ یک آنها مبالغ زیادی را به سازمان های ضد امپریالیستی اهدا نمی کنند؛ هیچ یک از میلیاردرهای آمریکا عزمی برای خاتمه دادن به سیطره نومحافظه کاری ندارد و هیچ کدام حتی در مبارزه برای خاتمه دادن به آن یا دست کم خاتمه دادن قبضه آن بر دولت آمریکا کمک نکرده اند. هرگز.حتی یک کدام آنها چنین کاری نکرده اند.
اما بسیاری از آنها یا مبالغ هنگفتی را به سازمان های نومحافظه کار کمک کرده اند یا اداره ارگان های نئوکانی چون واشنگتن پست را در دست دارند. این شیوه کار میلیاردرها دست کم در ایالات متحده است. تمام آنها امپریالیست هستند. آنها حامی مالی امپریالیسم هستند؛ آن را ترویج می کنند و کسانی را به استخدام خود درمی آورند که این کار را انجام می دهند و کسانی که این کار را نمی کنند تنزل درجه می دهند یا از شرشان خلاص می شوند. بسط یک امپراتوری برای آریستوکرات های آن کاری به شدت سودآور است و همیشه بوده است، حتی پیش از امپراتوری روم.
بزوس می خواهد هر چیزی را که در گوشه و کنار جهان می تواند خصوصی شود خصوصی سازی کند، مثل تحصیلات، راه ها، مراقبت های درمانی، و مقرری های بازنشستگی. هر چه میلیاردرها بیشتر این چیزها را در کنترل خود داشته باشند، کنترل تمام افراد دیگر بر آنها کمتر می شود و جلوگیری از کنترل این مقولات به دست افراد جامعه، کمک می کند تا از میلیاردرها در برابر دمکراسی که می تواند مالیات ها و مقررات دولتی آنها را افزایش دهد - کاری که سودهای آنها را با افزایش دادن هزینه های شرکت هایشان تنزل می دهد - محافظت کند. پس میلیاردرها با هدف افزایش دادن منافعی که می توانند از قبل مردم به دست آورند، دولت را در کنترل خود دارند.
بزوس از جمله با کمکی که واشنگتن پست در ترویج جنگ می کند، یکی از بزرگ ترین فروشندگان شخصی در مجموعه نظامی- صنعتی آمریکا در دنیا محسوب می شود. او بزرگ ترین سرمایه گذار در شرکت آمازون است و آن را در کنترل خود دارد، شرکتی که بخش خدمات اینترنت آن تمام سرویس های محاسبات ابری را برای پنتاگون، سیا و سازمان امنیت ملی انجام می دهد.(او در حوزه پیشرفته ترین فناوری تشخیص چهره نیز پیشتاز است.)
در ماه آوریل بود که نام او در عناوین خبری ظاهر شد: «سیا در اندیشه قرارداد برای انجام محاسبات ابری خود به ارزش ده ها میلیارد دلار است» که با عقد این قرارداد، ثروت شخصی بزوس به شدت افزایش پیدا کرد و به خصوص اگر بتواند تمام این قرارداد را از آن خود کند، ثروت او باز هم بیشتر خواهد شد.
همچنین او در سطح جهانی کنترل خود بر تبلیغ و فروش کتاب و فیلم را مرتبا افزایش می دهد و این بازار را در سلطه خود دارد، چون آمازون او بزرگ ترین خرده فروش جهان محسوب می شود (و اکنون یکی از بزرگ ترین ناشران، تولیدکنندگان و توزیع کنندگان نیز به شمار می رود). این نیز می تواند غیرمستقیم بر ترویج نئوکان ترین آثار در شکل گیری گفتمان روشنفکری (و آرای رای دهندگان) در کشور تاثیر بگذارد و از این طریق تاثیر بسیار زیادی بر سیاست و دولت داشته باشد.
بزوس با کمک استعداد بی رقیب خود در کنترل یک بازار پس از دیگری، در حال از میان برداشتن میلیون ها خرده فروش یا واداشتن آنها به پذیرش آمازون به عنوان یک واسطه ضروری در فعالیت های اقتصادی آنان است.
او از باورمندان سرسخت «بازار آزاد» است که شاید بهتر از هر کس دیگری در آن به استادی رسیده باشد. این یعنی بزوس توسط پول میلیاردرها، از توانایی بی حد و مرز آنها برای کنترل و در نهایت جذب تمام کسانی که قدرتی کمتر از آنها دارند حمایت می کند.
از آنجا که خود او در انباشت ثروت نبوغ بسیار زیادی دارد، توانسته است خود را در صدر ثروتمندان جهان و در زمره یکی از قدرتمندترین افراد جهان جای دهد. ثروتمندترین این عده ملک سلمان است؛ مالک عربستان سعودی که آرامکوی او (بزرگ ترین شرکت نفتی جهان) به تنهایی بیش از یک تریلیون دلار ارزش دارد. (فوربس و بلومبرگ خاندان سلطنتی را از رده بندی ثروتمندان خود مستثنی می کند.)
در واقع بلومبرگ حتی در تیتر روز دهم آگوست خود «25 تن از ثروتمندترین خاندان های روی زمین 1.4 تریلیون دلار را در کنترل خود دارند» به شکلی تقلب آمیز رفتار کرده و با لحاظ کردن یک پادشاه در فهرست خود از سنت همیشگی خود تخطی کرده و ملک سلمان را با تنها 100 میلیارد دلار در رده 4 فهرست خود قرار داده اند که برآوردی به شدت پایین است و با این کار نه تنها آرامکو، بلکه ثروت خالص کشور عربستان سعودی را نیز از برآورد خود از ثروت او حذف کرده است.
بلومبرگ سعی نکرده روش کار عجیب خود را توجیه کند، بلکه صرفا فرض را بر این گرفته که خوانندگانش آنقدر ساده لوح هستند که این برآورد را بپذیرند. از این رو ثروت بزوس هفت برابر این پادشاه برآورد شده است. احتمال دارد که او به اندازه بزوس قدرتمند باشد. ولی سلطان بزرگ حتی از میلیاردر یا «کارآفرین» خودساخته بزرگ نیز به مراتب ثروتمند تر است.
قطعا هر دو نفر آنها در میان غول هایی جای می گیرند که در دوران ما جهان را زیر سلطه خود دارند. و هر دو نفر لیبرتارین هستند، یعنی پرچمدار این باور هستند که حقوق اموال (که البته حقوق میلیاردرها بسیار است) مبتنی بر تمام حقوق است و از این رو باور دارند که ثروتمندترین افراد بیشترین حقوق را نیز دارا هستند و اینکه فقیرترین افراد کمترین حقوق را دارند و اینکه تمام افرادی که ثروت خالصشان «منفی» است (یعنی دیون آنها از دارایی هایشان بیشتر است) صاحب هیچ حقی جز این نیستند که افراد ثروتمند تر می توانند به آنها پولی اعطا کنند و در غیر این صورت از روی مهربانی یا دلایل دیگر (مثل روابط خانوادگی) صدقه ای به آنها بدهند.
این – خصوصی سازی همه چیز- جوهره لیبرتارینیسم است: یعنی ثروت یک شخص «ثروت خالص» اوست و نه هیچ چیز دیگر. این باور به معنای لیبرتارینیسم خالص است. باوری که اگر نه همه، بسیاری از میلیاردرها به آن معتقدند. میلیاردرها امپریالیستی هستند، به این دلیل که به دنبال به حداکثر رساندن آزادی ابرثروتمندان هستند، فارغ از اینکه این کار به معنای افزایش دادن سود آنها از قبل تمام افراد دیگر یا در نهایت محروم کردن هر کس دیگری جز ابر ثروتمندان هست یا نه. آنها دارای یک ایدئولوژی منسجم هستند. این ایدولوژی مبتنی بر ثروت است. از آن طرف مردم افسانه هایی را باور دارند که میلیاردرها قادر به اشاعه و ترویج آنها هستند.
بزوس نیز مثل هر میلیاردر دیگری کارکنانی را استخدام و حفظ می کند که کاری را انجام می دهند که او از آنها می خواهد. این قدرت مستقیم آنهاست. اما میلیاردرها از قدرت غیرمستقیم عظیم دیگری نیز برخوردارند که از طریق وابستگی متقابلی که نسبت به یکدیگر دارند به دست می آید. مثل شرکت بزرگی که بر اساس قرارداد با دیگر شرکت ها به خصوص با شرکت های بزرگ همکاری دارد و در نتیجه هر قدرتی که هر میلیاردر خاصی داراست عملا با دیگران تقسیم شده است (مثال آن معامله ای است که بزوس با گراهام انجام داد.)
آنها در مجموع شبکه ای را تشکیل می دهند، حتی با کسانی که ممکن است هرگز حتی شخصا یکدیگر را ملاقات نکنند و این کار را از طریق نمایندگانشان انجام دهند و حتی با رقبای اقتصادی خودشان. این قدرت جمعی است که میلیاردها علاوه بر قدرت فردی خود از آن برخوردارند.
این قدرت جمعی در قالب بزوس و نیز هر میلیاردر دیگری تجسم پیدا می کند. کسان دیگری نیز هستند که ممکن است این قدرت جمعی در آنها تجسم پیدا کند، کسانی چون بیل گیتس، وارن بافت، لری الیسون، مارک زاکربرگ، چارلز کوک، سرگئی برین، مایکل بلومبرگ، جرج سوروس و جاک دورسی. آنها علیه یکدیگر رقابت می کنند و از این رو اولویت های متفاوتی برای دولت آمریکا دارند، اما همگی آنها در ارتباط با آنچه که دولت «باید» انجام دهد (به خصوص در این باره که ارتش آمریکا باید گسترش پیدا کند، البته با هزینه ای که از جیب مالیات دهندگان پرداخت می شود نه خود آنها) بیش از آنکه مخالف باشند اتفاق نظر دارند.
در اصل برادر بزرگ در جهان واقعی به طور قابل ملاحظه ای منسجم و متحد است – بسیار بیشتر از انسجام و اتحادی که جامعه دارد- و این یکی از دلایلی است که توضیح می دهد چرا آنها می توانند با پشت سر گذاشتن جامعه، دولت را به کنترل خود درآورند.
نویسنده: اریک زئوس (Eric Zuesse) نویسنده و مورخ تحقیقی آمریکایی
منبع: yon.ir/FWNkK
انتهای پیام.
