گروه غرب از نگاه غرب خبرگزاری فارس: بعد از راه اندازی «یولو»، اپلیکیشن گمنام شبکه های اجتماعی در ماه می 2019، با وجود عدم یک کارزار بازاریابی گسترده برای آن، تنها ظرف یک هفته در صدر جدول دانلودهای آی تیون جای گرفت. یولو که برای استفاده با شبکه اجتماعی اسنپ چت طراحی شده، به کاربران اجازه می دهد افراد را با ارسال پیام های ناشناس برای آنها دعوت کنند. محبوبیت فراگیر این اپلیکیشن باعث شد که اپلیکیشن های دیگری همچون اپلیکیشن بدنام و حذف شده یک یاک و همچنین ویسپر، سکرت، اسپوت، سوئینفلی و ساراها نیز به میدان بیایند. طراحی و عرضه تمام این اپلیکیشن ها از تمایل مردم به تعامل ناشناس در فضای مجازی نشئت می گیرد.
محبوبیت انفجاری یولو به هشدارهایی درباره بروز همان مشکلاتی انجامیده که به تعطیلی یک یاک منجر شده است، از جمله اینکه گمنام بودن این اپلیکیشن می توانست به قلدری سایبری و انتشار سخنان نفرت پراکنانه بینجامد.
اما در عصر نظارت آنلاین و خودسانسوری، مدافعان این اپلیکیشن ها، گمنامی را به عنوان یکی از اجزای ضروری حریم اجتماعی و آزادی بیان می بینند. تحقیقات ما درباره تعاملات آنلاین به صورت ناشناس در میان نوجوانان در انگلستان و ایرلند، نشان دهنده طیف گسترده تری از تعاملات بوده اند که تنها به عجیب و غریب بودن محدود نمی مانند و در مواردی نیک خواهانه و حتی سودمند می شوند.
مشکل اپلیکیشن های گمنام ارسال سیلی از گزارش های حاکی از قلدری سایبری، آزار و اذیت و تهدیدات است که ظاهرا در شبکه های اجتماعی، عادی و حتی بیشتر از یک مشخصه به شمار می آیند. جان سولر روانشناس و متخصص رفتار سایبری، این پدیده را به عنوان «اثر خودنابازداری آنلاین» می نامد. یعنی وقتی افراد احساس می کنند که از هویت های واقعی شان جدا شده اند، کمتر خود را در قبال اقداماتشان مسئول حس می کنند.
حجاب ارائه شده در نتیجه ناشناس ماندن، افراد را قادر می سازد تا بدون ترس از پیگرد، نسبت به یکدیگر بی ادب، منتقد، خشمگین، نفرت پراکن و تهدیدکننده باشند. اما این فرصت ابراز همراه با خودنابازداری، همان چیزی است که اپلیکیشن های گمنام را از منظر کسانی که می خواهند از آنها به شکل مثبتی استفاده کنند، جالب و همچنین سودمند می کند.
رهایی از خودکامگی شبکه های اجتماعی
مطالعات جدید نشان می دهند که جوانان به شکل روزافزونی در حال ناراضی تر شدن از فرهنگ همراه با خودشیفتگی هستند که بر شبکه هایی چون فیس بوک، اینستاگرام و اسنپ چت حاکم است. به دلیل ماهیت طراحی آنها، این پلتفرم ها مردم را تشویق می کنند تا نسخه های ایده آلیستی شده تری از خودشان را به نمایش بگذارند. این وضعیت نه تنها آنها را از نظر عاطفی به ستوه می آورد، بلکه به کارگیری فیلتر دوربین ها و دیگر ابزارهای تصحیح تصویر که در این جلوه گری های ایده آلیستی شده وجود دارند، به این معناست که این روند می تواند شامل یک حجم کاری قابل توجه نیز باشد.
هر چه می گذرد بیشتر این احساس به جوانان دست می دهد که شبکه های اجتماعی می توانند به اضطراب و ایجاد کمبود داشتن در آنها منجر شوند که از مقایسه مدام خودشان با تصاویر غیرواقع گرایانه سایر افراد به آنها دست می دهد. با در نظر گرفتن این فشارها چندان جای تعجب ندارد که جوانان به شکل فزاینده ای به اشکال مختلف تعاملات ناشناس روی بیاورند تا خود را از این احساس رها کنند که دیگر مجبور نیستند برای حضور آنلاین، خود را به عنوان یک آواتار بی نقص به نمایش بگذارند.
به جای آن اپلیکیشن های ناشناس گمنام عرصه ای را برای جوانان فراهم می کند تا در چیزی که به نظرشان اشکال موثق تری از تعامل، ابراز عواطف شخصی و ارتباط است درگیر شوند. این تعاملات می تواند اشکال مختلفی به خود بگیرد. برای عده ای گمنامی فضایی را فراهم می کند تا بتوانند در ابراز مشکلاتی که از آنها رنج می کشند صادق باشند و در ارتباط با مسائلی که ابراز آنها داغ ننگی را برایشان به دنبال دارد – چیزهایی مثل اضطراب، افسردگی، خودآزاری، اعتیاد و ترس از بدن خود- حمایت و همدلی دیگران را جستجو کنند. این عرصه می تواند ابزار مهمی را در جهت تهذیب نفس و در مواقعی راحتی و آسایش خیال در اختیار آنها قراردهد.
برای برخی دیگر نیز گمنامی راهی برای بیان «حقایق» دشوار مربوط به مسائل اجتماعی مهم پیش پایشان می گذارد، بدون ترس از تلافی جویی همتایانشان به این دلیل که بر خلاف دیدگاه های غالب آنها عمل کرده اند. یک جنبه خود ابرازگری ایده آلیستی شده شبکه های اجتماعی، حمایت افراد از دیدگاه هایی مشخص است، به این دلیل که از نظر گروه های مشخصی از مردم این دیدگاه ها مد هستند. در نتیجه آنها به جای اینکه واقعا خودشان در آن باورها شریک باشند، تنها به دلیل مد بودنشان است که مدافع آنها می شوند.
این به اصطلاح «تقوا نمایی» بخشی از بحث درباره موثق بودن تعاملات آنلاین است. در حالی که گمنامی ضرورتا بحث فکری بیشتری را به وجود نمی آورد، ولی عرصه بازتری را فراهم می کند که در آن افراد می توانند به آرا و نظرات حقیقی یکدیگر احترام بگذارند بدون ترس از اینکه به دلیل بیان حرف اشتباهی طرد شوند یا مورد آزار قرار گیرند.
ضرورت آموزش در استفاده از اپلیکیشن ها
گمنامی، بی نقص و کامل یا همیشه خوب نیست، اما به همین نسبت همیشه بد هم نیست. بدون شک قلدری سایبری یکی از مسائل جدی است که باید مانع از آن شد. با این حال رعایت اعتدال و تصمیم گیری در این باره که چه می توان کرد و چه نمی توان کرد، چه می توان گفت یا چه می توان به اشتراک گذاشت، امری ذهنی است. این یک سیستم ناکامل است، اما درخواست ها برای ممنوع کردن همه جانبه اپلیکیشن های گمنام می تواند کوته بینی باشد. مدافعان این ممنوعیت بیشتر تمایل دارند اثرات منفی گمنامی را برجسته کنند، بی آنکه نشان دهند از پتانسیل مثبت آن نیز آگاهی دارند.
آنچه که حقیقتا نیاز است، آموزش است. قطعا در ارتباط با آموزش جوانان درباره خطرات استفاده از شبکه های اجتماعی به جوانان باید کارهای بیشتری انجام شود. به روزرسانی برنامه های درسی در مدارس، کالج ها و دانشگاه ها با هدف لحاظ کردن این دغدغه ها باید بیشتر جدی گرفته شود.
اما به همین اندازه طراحان اپلیکیشن ها و ارائه دهندگان خدمات نیز باید از اثرات منفی که محصولاتشان می توانند در پی داشته باشند آگاه باشند. ضوابط ایمنی باید درصدر دستور کارهای شرکت های سیلیکون ولی قرار گیرد، به خصوص در جایی که آنها جوانان را هدف می گیرند و به مردم این آزادی را می دهند تا آنچه را که دوست دارند بدون ترس از عواقب آن بیان کنند.
نویسنده: کیلیان او لری (Killian O'Leary) استاد رفتارشناسی مشتری در دانشگاه لنکستر
منبع: yon.ir/G7DaY
انتهای پیام.
