به گزارش خبرنگار تجسمی خبرگزاری فارس، پنجاه وهشتمین دوسالانه (بینال) هنری ونیز روز جمعه ۲۰ اردیبهشت افتتاح شد و پس از سه روز برندگانش را شناخت و شیر طلای بهترین غرفه به کشور «لیتوانی» رسید. در این دوره از ونیز، جوایز به آثاری تعلق گرفت که به مسائل تغییرات آب و هوایی و همچنین روابط نژادی در آمریکا پرداخته بودند(+)، موضوعی که طبیعتاً در آثار هنرمندان ایرانی وجود نداشت.
غرفه (پاویون) ایران با شعار «از بودن و سرودن» در این رویداد بین‌المللی شرکت کرد و رضا لواسانی با اثر «زندگی»، سمیرا علیخانزاده با اثر «شبح صُلب خاطره» و علی میرعظیمی با اثر «شاهد آواز» از ایران در پنجاه و هشتمین بینال هنر ونیز حضور یافتند. از دو اثر نخست عکس‌هایی منتشر شد اما اثر سوم در فیلم‌ها هم به ندرت دیده شد تا توضیحات هنرمند صاحب اثر در نشست خبری (+)، همچنان گنگ و نامفهوم باقی بماند.
به هر روی، غرفه ایران در شهر ونیز در نزدیکی میدان سن مارکو تا سوم آذرماه برپاست و از هنردوستان و گردشگران میزبانی می‌کند. کتاب این رویداد هم به قیمت ۸۵ یورو چاپ و رونمایی شده است.
هادی مظفری، مدیرکل هنرهای تجسمی وزارت ارشاد و کمیسیونر ایران در پاویون جمهوری اسلامی در ونیز، در این باره چنین روایت کرده است: «ایران» هیچ وقت اینقدر به «شیر طلایی ونیز» نزدیک نشده بود و شاید اگر صادقانه بگویم همیشه از نزدیک شدن به «شیر ونیز» هم ترسیده بود. اما این بار در چشمان «شیر» نگاه کرد و به سمتش رفت، با هنری که زاییده خودش بود. مال خودش بود. بدون ادا و اطوار. بدون فریاد جنگ. بدون نشان‌دادن نکبت و سیاهی و تباهی. بدون تصاویر بزرگ از تجاوز به انسان‌ها که تا حلقوم هنر را پر کرده است.
او ادامه داده است: ایران این بار از زندگی گفت. از ستایش زندگی و از «بودن و سرودن». به بیان بسیاری از رسانه‌ها و مطبوعات جهان که هنوز و هر روز دارند می‌نویسند ایران جزء ۶ پاویون [غرفه] جذاب این دوره بود و هست و اتفاقا لیتوانی از میان همین ۶ کشور برگزیده، با پرفورمنسی که بازیگرانش بر ماسه‌های ساحل دریا آرامیده بودند و آفتاب می‌گرفتند «شیر طلا» را به خانه برد. اما ما نباختیم. روز اول ۵۷۶ نفر و روز دوم ۵۳۴ نفر و روز سوم ۴۵۶ نفر از پاویون ایران دیدن کردند و این قصه تا ۶ ماه دیگر ادامه دارد.
مظفری مدعی شده است: من شوق آدم‌ها را دیدم وقتی به کرّات می‌گفتند «ایران بهترین بود» و رئیس هیأت داوران پیام فرستاد که؛ ایران در این دوره توجه همه ما را برانگیخت اما بین ۵ داور، اتفاقِ نظر لازم بود که دست نداد. بینال ونیز، ۵۸ دوره برگزارشده و ما فقط ٨ دوره در آن حضور یافتیم، اما این بار آنقدربه لطف خدایی که آن بالاست و همت هنرمندان و مشاوران و تیم اجرایی، خوب بودیم که نه تنها دلمان می‌خواست مثل جام جهانی فوتبال، آرژانتین و آلمان را شکست دهیم و به یک‌هشتم صعود کنیم، که باورمان شده بود «تنها شیر طلایی ونیز» بین ٨٩ غول هنر جهان، حق ماست. صعود به مرحله بعد، برایمان معنا نداشت، ما قهرمانی جام جهانی هنر را می‌خواستیم.
کمیسیونر ایران در پنجاه و هشتمین دوسالانه ونیز در پایان یادآور شده است: امروز برمی‌گردیم تهران و سرمان را بالا می‌گیریم. و از فردا توی تالاب کجی بیرجند، توی کلپورگان زاهدان، روی پل طبیعت تهران، وسط گالری‌گردی جمعه‌ها عصر، لابه‌لای جشنواره تجسمی جوانان و فجر و بینال هامان، به «ونیز» فکر می‌کنیم و خیلی زود برای شکار این «شیر» دردانه هنر جهان، برمی‌گردیم ونیز. حتما برمی‌گردیم!
انتهای پیام/
