گروه غرب از نگاه غرب خبرگزاری فارس: پسربچه ای پنج ساله در حال کمک به مادربزرگش برای برش زدن بیسکوئیت هایی است که مادر بزرگ با خمیر درست کرده. پسر بچه به درستی نمی تواند آنها را برش بزند. بنابراین به روبات خانوادگی شان دستور می دهد دست به کار شود و با اینکه روبات قبلا هرگز این کار را انجام نداده، به سرعت یاد می گیرد که چه باید کند و بیسکوئیت ها را با دقت تمام برش می زند. مادربزرگ که کم و بیش سرخورده شده، با لذتی عمیق به یاد بیسکوئیت های کج و کوله ای می افتد که پسرش در همین سن و سال با دست های کوچک و ناکارآزموده اش با عشق و علاقه برایش پخته بود. نوه اش برای انجام چنین وظایفی همچنان از روبات ها استفاده خواهد کرد و در حالی بزرگ خواهد شد که کارآزمودگی و مهارت های یدی اش خام و تکامل نایافته باقی خواهد ماند.
وقتی والدین پسرک به خانه می آیند پسرک می گوید: «نگاه کنید، من خودم این بیسکوئیت ها را برای شما درست کرده ام.» پدر یا مادرش می گوید: «وای چقدر خوشگل شده اند، می شود یکی بردارم؟» دیگری با خودش فکر می کند: «نه تو خودت این ها را نپخته ای، یک خرده تقلب کرده ای.»
شاید هوش مصنوعی پتانسیل تغییر دادن نحوه نگرش ما به وظایف و ارزش گذاری هایمان را داشته باشد. اگر ما برای اندیشدیدن به خودمان از هوش مصنوعی استفاده کنیم، به کارگیری هوش مصنوعی می تواند مهارت های اندیشیدن ما را تحلیل ببرد.
درحال حاضر هوش مصنوعی دامنه محدودی دارد و فقط می تواند وظایف انتخاب شده و خاصی را انجام دهد. حتی زمانی که هوش مصنوعی بتواند وظایف مشخصی را به خوبی یا بهتر از انسان ها انجام دهد نیز ضرورتا به همان نتایجی دست پیدا نمی کند که انسان ها در انجام همان وظایف به آن دست می یابند. یکی از وظایفی که هوش مصنوعی در انجام آن بسیار کارآمد است، جستجو در توده های انبوه داده ها با سرعتی بسیار زیاد است. یک هوش مصنوعی که با استفاده از یادگیری ماشینی با هزاران تصویر آموزش دیده، می تواند ظرفیت تشخیص عکس یک گربه را به دست آورد (که با توجه به فراوانی تصاویر گربه ها در اینترنت دستاورد مهمی است). اما انسان ها این کار را به شکل بسیار متفاوتی انجام می دهند. یک کودک می تواند غالبا یک گربه را تنها ار روی یک نمونه تشخیص دهد.
به این دلیل که در مقایسه با نحوه اندیشیدن انسان ها هوش مصنوعی ممکن است متفاوت «فکرکند»، و به دلیل وجود گرایش کلی گرفتار شدن در وسوسه استفاده از آن، استفاده از آن می تواند نحوه نگرش ما به وظایف و اتخاذ تصمیمات را تغییر دهد. اغوای فریبنده ای که معمولا هوش مصنوعی را احاطه کرده، در واقع نشانگر یکی از خطرات آن است. کسانی که در این حوزه فعالیت دارند از این موضوع ابراز نومیدی می کنند که تقریبا تمام مقالاتی که در مورد هوش مصنوعی نوشته می شوند در مورد توانایی های آن اغراق می کنند و حتی مقالاتی که درباره کاربردهای پیش پا افتاده هوش مصنوعی نوشته می شوند، آن را با روبات های قاتل به تصویر می کشند.
تاثیر فناوری بر شکل دهی ارزش های ما کاملا شناخته شده است. در مباحث میزگرد جدیدی که در زمینه اخلاقیات هوش مصنوعی صورت می گیرد، گروه من بیشتر وقتمان را صرف بحث درمورد نمونه شناخته شده آن یعنی ماشین لباسشویی کردیم که اصلا عمل رختشویی را «به تصرف خود درنیاورده»، اما تاثیر بسیار مهمی بر نگرش ها راجع به پاکیزگی و کارهای منزل و بر تولید پوشاک داشته است. از آنجا که هوش مصنوعی برای مشارکت نه صرفا در رختشویی بلکه در نحوه اندیشیدین و تصمیم گیری ما در مورد تعداد نامعینی از وظایف طراحی شده، ما باید در این باره که هوش مصنوعی چگونه می تواند تفکر و رفتار ما را تغییر دهد جدا تامل کنیم.
شایان ذکر است که هوش مصنوعی را می توان به اشکال مختلفی درآورد و به طرق بسیار مختلفی آن را به کار بست، بنابراین هیچ یک از اینها نمی گویند که استفاده از هوش مصنوعی «خوب» یا «بد» خواهد بود. در برخی موارد هوش مصنوعی می تواند محرکی باشد که ما را به سمت بهبود دادن رویکرد خود سوق دهد. اما در برخی موارد دیگر می تواند رویکرد ما نسبت به مسائل مهم را تقلیل دهد یا حتی تحلیل برد. حتی می تواند نحوه اندیشیدن ما به ارزش ها را تضعیف کند.
ما می توانیم با سرعت بسیار زیادی به فناوری خو کنیم. چشم بستن بر تغییرات و خوگیری سریع به فناوری، می تواند به این معنا باشد که ما از این تغییرات فرهنگی و ارزشی کاملا آگاه نیستیم. برای مثال نگرش ها به حریم خصوصی به همراه تغییرات تکنولوژیک گسترده در نحوه ارتباط برقرار کردن و به اشتراک گذاری و پردازش داده ها، تغییرات قابل توجهی کرده است. یکی از انبوه چیزهایی که محرک پیشرفت در هوش مصنوعی است، در واقع حجم گسترده داده هایی است که اکنون در دسترس قرار دارد و عمده آنها در مورد ماست و در حالی که ما به زندگی روزمره خود می پردازیم گردآوری شده اند. خیلی از مردم از سازمان هایی که داده های ما را کنترل می کنند به شدت نگرانند، در حالی که باز هم به پست کردن حجم عظیمی از اطلاعات بسیار شخصی خود ادامه می دهند که حتی تا همین چند سال پیش خصوصی قلمداد می شدند.
تحقیقات نشان می دهند کسانی که نسبت به حریم خصوصی داده ها نگرانی دارند، در وضعیت های مختلف واکنش متفاوتی ازخود نشان می دهند. این حرف بدان معنا نیست که فناوری «به تنهایی» این کار را انجام داده، چرا که همیشه تغییرات اجتماعی دیگری نیز وجود داشته اند که همزمان درکار هستند.
شاید ما به این دلیل به طور خاصی نسبت به اثرات برخی فناوری ها نابینا هستیم که فناوری نقش بسیار زیادی در نحوه نگرش ما نسبت به جهان دارد. چالش هوش مصنوعی این است که می تواند به طرقی عمل کند که ما کاملا از آنها آگاهی نداریم. هوش مصنوعی می تواند در پیکربندی نحوه ارتباط برقرارکردن ما با دیگران، طرف تفکر ما و نحوه نگاه ما به جهان نقش ایفا کند. این اصلا چیز جدیدی نیست: فناوری نگارش، مطبوعات چاپی و تلفن نیز قبلا نحوه برداشت و تعامل ما با جهان خود را دستخوش تغییرکرده اند و حتی مغزهایمان را تغییر داده اند. اما هوش مصنوعی حتی از اینها نیز قدرتمندتر است. الگوریتم های تعبیه شده در فناوری که ما از طریق آنها به این حجم از اطلاعات دسترسی داریم، می توانند برداشت ما از اطلاعات، نحوه رسیدن ما به آنها و حتی نحوه واکنش ما در قبال آنها را تغییر دهند. هوش مصنوعی می تواند رفتار ما را نه تنها به عنوان یک پیامد ناخواسته استفاده از آن، بلکه براساس طراحی از پیش انجام شده شکل دهند. فناوری غالبا با کمک هوش مصنوعی، از روانشناسی انسان برای شکل دادن به نحوه رفتار ما بهره برداری می کند. مثلا تلفن ها و پلتفرم های شبکه های اجتماعی بر اساس تحقیقات روانشناسی پیرامون چگونگی تولید واکنش های اعتیادآور به استفاده از آنها طراحی می شوند.
نویسنده: پائولا بادینگتون (Paula Boddington) پژوهشگر ارشد در دانشگاه کرادیف
منبع: yon.ir/ixZrb
انتهای پیام.
