به گزارش خبرگزاری فارس، عشق و تجربه آن، از آن دست محسوساتی است که همه زمینیان آن را برای یک بار هم که شده لمسش کرده اند. تجربه ای که بنا به شرایط افراد، گاه به وصال و گاه به عشقی بی بدیل در عرصه فراق مبدل شده است و در این میان دست مایه ویژه ای برای نویسندگان، شاعران و ادیبان در طول تاریخ بوده و خواهد بود.
تالار فرهاد عنوان رمانی است که به همت نشر اسم به قلم عباس پژمان به چاپ رسیده است. رمانی که میتوان محتوای آن را در زمره داستان های عاشقانه فلسفی و به نوعی روانشناختی قرار داد.
عباس پژمان مترجم چندزبانه و نویسنده معاصر، در سال 1337 در قزوین متولد شده، او در سال 1365 در رشته پزشکی از دانشگاه تهران فارغ التحصیل شد. با اینهمه، اشتیاق ادبی او را بر آن داشت تا در همان آغاز اشتغال به طبابت، به ترجمه نیز بپردازد. بیشتر کارهای وی در زمینه ترجمه قرار دارد و در حوزه تألیف نیز می توان به دو اثر به نام های «من و بوف کور و تالار فرهاد» اشاره کرد.
تالار فرهاد داستان پزشکی است که در حال طی کردن طرح پزشکی خود در شهری کوچک است. طی این دوره با مسائل متفاوتی از جمله مسئله ای احساسی و عشقی روبرو می شود. وی داستان خود را با تکیه بر نظریه فلسفی بازگشت ابدی نیچه آغاز، دنبال و به پایان می رساند.
تالار فرهاد داستانی است که روایت آن ذهن مخاطب را با مسائل و نظریه های فلسفی درگیر کرده و در عین حال ماجرای عشقی و احساسی داستان را به پیش می برد.
در طول داستان شاید کمی تاریخ به تاریخ شدن و از گذشته به حال رفتن و بالعکس، باعث دلزدگی خواننده شود، اما کوتاه کردن بحث، هنر مجمل گویی نویسنده، همراه با جستارهای معنایی و خاص، از این دلزدگی در طول داستان می کاهد.
سطری از کتاب
گذشته آن قدر هم گذشته نیست. مجبوریم آن را تا آخرین لحظه ای که نفس می کشیم بر دوش مان حمل کنیم. خوب و بدش هم انگار فرق چندانی نمی کند. هم بدش می تواند هر وقت به یادت آمد عیشت را مُنَغَّص کند، هم خوبش می تواند «حال»ات را بگیرد. حتی گذشته خوب هم، چون دیگر نیست و از دستت رفته است، می تواند با نبودن و از دست رفتنش عذابت دهد.
از وقتی که معنای گذشته را می فهمیم، زندگی دائم در گوش مان می خواند، هیچ چیزی نیست که بتواند عینا تکرار شود... اما معمولا صداهای دیگرش نمی گذارد این را بشنویم. خورشیدی که امروز طلوع کرد همان خورشیدی نیست که صبح قبلش طلوع کرده بود. وقتی دوباره آن ها را دیدم این هم ناگهان یادم آمد. آیا گذشته واقا آن طور نیست که ما می شناسیم؟ آیا همان طور که خودمان هر چه می گذرد تغییر می کنیم، گذشته هم می تواند با گذشت زمان تغییر کند؟
انتهای پیام/ 63096/ج20/
