به گزارش خبرگزاری فارس از شهرکرد علیمراد مصیبی یکی از فعالان رسانه‌ای استان یادداشتی در رابطه با وضعیت مطبوعات محلی چهارمحال و بختیاری در دولت تدبیر و امید نوشته است؛ این یادداشت در زیر آمده است:
مطبوعات و رسانه‌ها به‌عنوان مهم‌ترین ابزار اطلاع‌رسانی در دنیای امروز نقش بسیار مهمی را در جامعه ایفا می‌کنند که نیاز است کمبودها و نارسایی‌های آنان مورد توجه قرار گیرد و نسبت به رفع آن‌ها اقدامات لازم انجام شود تا آنان بتوانند به درستی به وظیفه خطیر اطلاع‌رسانی خود عمل کنند.
در حال حاضر حال و روز مطبوعات حال و روز خوبی نیست علت آن هم این است که با پیشرفت و استفاده از تکنولوژی و فعال شدن شبکه‌های مجازی و شبکه‌های اطلاع‌رسانی، دسترسی مردم جهان و کشورمان به اطلاعات آن‌قدر سریع شده که کمتر به مطبوعات مراجعه می‌کنند؛ هرچند که در کشورهای توسعه یافته هنوز هم مراجعه به روزنامه‌ها و مطبوعات به‌عنوان یک نیاز به رغم پیشرفت تکنولوژی با فرهنگ‌سازی صورت گرفته اما بر اساس آمارهای به دست آمده در ایران با کاهش چاپ و انتشار و توزیع روزنامه‌ها روبرو هستیم و این هشداری است که اگر خوب هدایت و اصلاح نشود این مسیر به جایی می‌رسد که دغدغه فعالان اصحاب رسانه روز به روز بیشتر می‌شود.
حال و روز مطبوعات این روزها هم‌چون بیماری است که به کما رفته و سطح هوشیاری پائینی دارد و اعضای خانواده‌اش بالای سر او ایستاده‌اند و هرکدام خاطره‌ای از گذشته و روزهایی که تیراژشان به چند هزار می‌رسید را تعریف و بعد شیون می‌کنند و در این بین وقتی پزشک معالج بالای سر بیمار حاضر می‌شود از بیماری‌های متعددی حرف می‌زند که مطبوعات ایران با آنان دست و پنجه نرم می‌کنند .
صدور مجوزهای فله‌ای و واگذاری امتیاز و سرپرستی مطبوعات و رسانه‌ها به افراد غیرمتخصص و غیر توانمند در ادوار گذشته، گرانی کاغذ، افزایش هزینه‌های انتشار، ریزش مخاطب، از دست رفتن اعتماد عمومی به رسانه‌ها، خودسانسوری و محدودیت در انتشار مطالب، فعال شدن شبکه‌های مجازی، وضعیت نامناسب آموزش روزنامه‌نگاران، نبود تخصص در حوزه رسانه و مطبوعات، نگاه جزیره‌ای به رسانه‌ها و مطبوعات، نبود یک سازمان قوی و نظام‌مند رسانه‌ای و مطبوعاتی و رسانه‌ای، انحصاری شدن آگهی‌های دولتی و قوه قضائیه و ... این‌ها دردهایی هستند که مطبوعات این روزها به آن مبتلا شده است و شرایطی سخت را بر تحریریه‌ها و فعالان این حوزه حاکم کرده است که ادامه انتشار را برای بسیاری از روزنامه‌ها و هفته‌نامه‌ها و نشریات با دشواری همراه ساخته است.
دادن مجوز نشریه به افراد غیرمتخصص، آینده مطبوعات را به خطر می‌اندازد؛ وقتی کسانی با کم‌ترین دانش روزنامه‌نگاری مجوز می‌گیرند نمی‌توانند یک نشریه خوب و باکیفیتی را تولید کنند و هیچ‌گاه یک سازمان حرفه‌ای را تشکیل نمی‌دهند و به دلیل غیرحرفه‌ای بودن هرگز در این حوزه سرمایه‌گذاری نمی‌کنند و تنها به فکر این هستند که نشریه‌ای تولید کنند و از همین رو با پایین‌ترین قیمت، نشریه بی‌کیفیتی را تولید می‌کنند و به بازار عرضه می‌نمایند یک نشریه بی‌کیفیت، آگهی‌های ارزانی را هم می‌گیرد و این یعنی ناامن کردن بازار مطبوعات و تهدیدی جدی برای کسانیکه دارند به‌صورت حرفه‌ای نشریه تولید می‌کنند و اکنون ازدیاد نشریات باعث شده است که افراد غیرحرفه‌ای نیز در جامعه مطبوعاتی زیاد شوند و فعالیت این غیرحرفه‌ای‌ها در فضای مطبوعات به یک رقابت ناسالم تبدیل می‌شود و بسیاری از نشریات در حالت عادی منتشر نمی‌شوند و متأسفانه دولت در اعمال ماده 16 باقدرت عمل نمی‌کند و نتیجه این شده است که الان رقابت‌های مطبوعاتی تبدیل شده است به نرخ شکنی و رقابت ناسالم و به نوعی حقارت مطبوعاتی و این معضل بعضی از مطبوعات محلی و استانی را ورشکسته کرده است.
نشریات محلی یکی از گروه‌های مهم مطبوعاتی کشور محسوب می‌شوند چرا که به انعکاس نیازها و مشکلات زندگی افراد یک منطقه یا محله می‌پردازند؛ اما متأسفانه در ایران مطبوعات محلی چندان مورد توجه نبوده و به دلیل مشکلات و چالش‌های متعدد، اکثر آن‌ها کارکرد چندانی ندارند ازاین‌رو همواره نشریات محلی در تولید و انتشار مقالات و مطالب در وضعیت بسیار پایینی قرار دارند و به جز تبلیغات و بعضا آگهی چیز دیگری در آن‌ها نمی‌توان یافت؛ مشکلات اقتصادی، تبعیض، نبود شفافیت در دادن یارانه کاغذ و قطع آگهی‌های دولتی خصوصاً به هفته‌نامه‌ها، کمبود امکانات، کمیت نشریات حرفه‌ای، نبود رقابت، آموزش و سازمان‌دهی از جمله چالش‌های پیش روی این قبیل نشریات است.
مهم‌ترین چالش پیش روی مطبوعات محلی، نبود توازن میان درآمد و هزینه است؛ زیرا افزایش هزینه‌های پرسنلی شامل حقوق و مزایا و بیمه در کنار هزینه‌های لیتوگرافی، چاپ، کاغذ و توزیع در مقایسه با مجاری درآمدزا که عمدتاً از طریق انتشار آگهی‌های دولتی تأمین می‌شود روز به روز رابطه‌ای نامتوازن یافته و کف هزینه در برابر تابع درآمد به‌شدت سنگینی می‌کند .
بسیاری از این نشریات از امکانات محلی نظیر چاپ و انتشار بی‌بهره‌اند؛ نبود تشکیلات فرهنگی و اقتصادی و نداشتن ارتباط سازمانی با مرکز قدرت، شرایط را به‌گونه‌ای رقم زده که موجب شده است بسیاری از نشریات با توجه به ارتباط ویژه و انفرادی به دنبال یافتن راهی برای بقای خویش باشند. اتصال به شرکت‌ها، سازمان‌ها و مدیران محلی برای سرپا نگه داشتن نشریه از عوارض نبود چنین تشکیلاتی است به‌گونه‌ای که برخی از مطبوعات محلی تبدیل به بلندگوی ادارات و نوجیه کننده رفتارهای مدیران شده‌اند.
حقوق پایین و دستمزدهای ناچیز، نبود تناسب رشته‌های تحصیلی با فعالیت‌های مطبوعاتی و چالش‌های قومی و طایفه‌ای از دیگر مشکلات است که گریبان گیر مطبوعات محلی است؛ کسانی که در اینگونه جراید کار می‌کنند از خبرنگار تا کادر فنی، سطح حقوق پایینی دارند به لحاظ تأمین معیشت در مضیقه‌اند مگر اینکه خبرنگاران به‌صورت درصدی آگهی بگیرند (بازاریاب خبرنگار ) باشند که خود همین مسئله به حرفه روزنامه‌نگاری آسیب می‌زند.
در یک نگاه کلی می‌توان نتیجه گرفت که مطبوعات محلی بدون در نظر گرفتن منطقه جغرافیایی انتشار همگی از سلسله رنج‌ها و کمبودهای مشابه برخوردارند؛ حضور مدیرانی که مطبوعات را تنها تریبون انعکاس‌دهنده سخنان خود می‌شناسند و در برابر انتقادها و نقدها شکیبایی ندارند، حیات مستقل مطبوعات محلی را در خطر جدی فرار داده است.
باید برای بهبود اوضاع رسانه‌ها حداقل در یک بخش اقتصادی فکری اساسی کرد تا بتوانند به فعالیت خود ادامه دهند؛ علاوه بر اوضاع اقتصادی نامناسب، بی‌اعتمادی مردم به رسانه‌ها نیز موجب افت شدید در تیراژ آن‌ها شده است، در زمانی که فضای مجازی بدون داشتن هیچ‌گونه خط قرمز اطلاع‌رسانی می‌کند و درحالی‌که رسانه‌های مکتوب مجبور به در نظر گرفتن ملاحظات خطوط متعددی هستند. نباید توقع داشت که مردم بازهم به آن‌ها روی بیاورند افکار عمومی به اخبار با چاشنی و جزئیات فراوان فضای مجازی عادت کرده‌اند و مذاقشان دیگر اخبار رسمی و تشریفاتی رسانه‌های مکتوب را نمی‌پسندد و گواه این ماجرا هم اعضای میلیونی یک کانال تلگرامی در مقابل تیراژ چند هزارتایی یک مطبوعه است؛ رانت و یارانه دولتی دو آفت دیگری هستند که مطبوعات را زمین‌گیر کردند همچنین تعداد بالای روزنامه‌های سراسری در کشور ما هم معضل جدی دیگری است این روند را باید خود روزنامه‌نگاران اصلاح کنند تا اوضاع مطبوعات تا حدی سامان یابد.
در نهایت باید مطبوعات مکمل‌های متعدد فرهنگی و اقتصادی را در فضای مجازی ایجاد کنند تا مخاطبان خود را متناسب در هرکدام از آن‌ها داشته باشند و تقویت شوند.
انتهای پیام/68026/م
