گروه غرب از نگاه غرب خبرگزاری فارس: شاید کسانی که بیم دارند کودکانشان بیش از اندازه وقت صرف نمایشگرها می کنند، اکنون دلیل بیشتری برای نگرانی داشته باشند.
تحقیق جدیدی که با بودجه موسسه ملی سلامت انجام شده، نشان می دهد در مغز کودکانی که بیشتر از 7 ساعت در روز از نمایشگرها استفاده می کنند تغییراتی رخ می دهد و در میان کسانی که بیش از دو ساعت در روز از نمایشگرها استفاده می کنند، مهارت های شناختی کمتری مشاهده می شود.
وقتی مطالعات انجام شده از ارتباط بین مقدار زمانی که صرف نمایشگرها می شود و پیامدهای جدی این کار خبر دادند، برخی گفتند که این تنها یک وحشت اخلاقی تازه از فناوری است.
آنها گفتند مگر والدین متعلق به نسل پس از جنگ جهانی دوم و نسل ایکسی ها نگران نبودند که کودکانشان بیش از اندازه تلویزیون تماشا می کردند یا مکالمات تلفنی بیش از حدی داشتند؟ خب بعدها معلوم شد که مشکلی برای این کودکان به وجود نیامده، اینطور نیست؟
با این حساب وسایل الکترونیک قابل حملی که فناوری انتخابی امروز کودکان و نوجوانان است – و من آنها را نسل آی می نامم- چه فرقی با تلویزیون و تلفن دارد؟ تحقیق جدیدی که من در مورد رابطه بین استفاده از وسایل قابل حمل و خواب انجام داده ام، پاسخ هایی به این سئوال می دهد.
همه جا، همه وقت
تقریبا لزومی به گفتن این حرف نیست که وسایل قابل حمل امروزی – از جمله تلفن های هوشمند و تبلت ها- تفاوتی بنیادین با تلویزیون های داخل اتاق های نشیمن و تلفن های غیر بی سیم گذشته دارند.
از وقتی که پژوهشگران عادات تماشای تلویزیون را دنبال کرده اند، یک نوجوان متوسط آمریکایی هیچ گاه بیشتر از دو ساعت و نیم در روز را صرف تماشای تلویزیون نکرده است. با این حال در سال 2016 میانگین زمانی که یک نوجوان متوسط صرف فرورفتن در رسانه های دیجیتال کرده، حدود 6 ساعت در روز بوده، یعنی بیشتر از دو برابر زمانی که صرف تماشای تلویزیون می شد.
این میزان زیاد زمان استفاده از رسانه های دیجیتال، کاملا از مدت زمانی که صرف دیگر فعالیت ها مثل تعامل رو در رو با دوستان، مطالعه یا بیرون رفتن می شود پیشی گرفته است.
از طرف دیگر بر خلاف تلفن، اپلیکیشن های رسانه های دیجیتال برای گرفتار کردن شما طراحی شده اند. همانطور که مدیر اجرایی پیشین سیلیکون ولی، تریستان هریس در مورد اپلیکیشن های تلفن های هوشمند گفته «در دهه 1970 پشت تلفن شما هزار مهندس وجود نداشت تا نحوه کارتان با تلفنتان را هر روزه به روز رسانی کنند تا بیشتر و بیشتر شما را ترغیب به استفاده از آن کنند.»
ثانیا بر خلاف تلویزیون یا تلفن های ثابت، وسایل قابل حمل را می توان به هر جایی با خود برد: به مدرسه جایی که معلمان می گویند دانش آموزان تقریبا همیشه حواسشان پرت است و به موقعیت های اجتماعی که یک مکالمه می تواند فورا با دست دراز کردن برای برداشتن تلفنی که ویزویز می کند ناتمام بماند.(حتی کلمه ای برای این وضعیت ساخته شده، «فوبینگ» که ترکیبی است از دو کلمه «تلفن» و «بی اعتنایی.»)
قطعا کسانی که هنگام صرف ناهار در یک رستوران با دوستانشان تلفن هایشان در دسترسشان قرار داشته، در مقایسه با زمانی که چنین نبوده، لذت کمتری را گزارش کرده اند.
عامل خواب
در مطالعات مختلف کودکان و نوجوانانی که زمان بیشتری را جلو نمایشگرها می گذرانند – شامل هم تلویزیون و هم وسایل قابل حمل- کمتر نیز می خوابند.
دلیل چنین وضعیتی می تواند این باشد که آنها زمان بیشتری را صرف کار با وسایلشان می کنند که این کار به بهای زدن از خوابشان تمام می شود. اما این مسئله یک دلیل روانشناسانه نیز دارد: نور آبی که از نمایشگرهای الکترونیکی ساطع می شود، مغز ما را جوری تحریک می کند که گویی هنوز روز است و به این ترتیب ما نمی توانیم هورمون خواب ملاتونین را به اندازه کافی تولید کنیم تا به سرعت به خواب برویم و خواب با کیفیتی داشته باشیم.
در این مورد نیز برخی می گویند که تلویزیون هم به همین بدی است: چرا که تماشای تلویزیون نیز زمان می برد و نور آبی ساطع می کند.
اما در مقاله جدیدی که من و همکاران نوشته ایم، تصمیم گرفته ایم این دو را با هم مقایسه کنیم. ما ارتباط بین خواب و تماشای تلویزیون و همچنین ارتباط بین خواب و استفاده از وسایل قابل حمل را مورد بررسی قرار دادیم. بعد یافته ای هر دو را با هم مقایسه کردیم.
بر اساس آمار پیمایش بزرگی که والدین برای دایره آمار آمریکا انجام دادند، ما دریافتیم کودکان 2 تا 10 ساله ای که 4 ساعت یا بیشتر را در روز صرف تماشای وسایل الکترونیکی قابل حمل می کنند - در مقایسه با کسانی که هیچ زمانی را برای این کار صرف نمی کنند- دو برابر بیشتر احتمال دارد که محرومیت قابل توجه خواب را تجربه کنند. تماشای بیش از حد تلویزیون نیز به خواب کمتر ربط داده شده، اما این ارتباط به این قدرتمندی یا پیوستگی نبوده است.
در میان نوجوانان 14 تا 17 ساله کسانی که 4 ساعت یا بیشتر را در روز صرف نمایشگرهای قابل حمل کرده اند – در برابر کسانی که هیچ زمانی را صرف این کار نکرده اند – 44 درصد بیشتر احتمال داشت به اندازه کافی نخوابند. با این حال وقتی که صرف وسایل قابل حمل می شود از نظر آماری کنترل شد، تماشای تلویزیون یا انجام بازی های ویدئویی با کنسول بازی ارتباط اندکی با زمان خواب داشت.
چرا استفاده از وسایل قابل حمل بسیار بیشتر با کمبود خواب ارتباط داشتند؟ یک دلیل این است که تلویزیون بر خلاف یک وسیله قابل حمل مثل گوشی همراه انگیزه بخش نیست. همچنین تلفن های هوشمند به بخش بزرگی از حیات اجتماعی تبدیل شده اند، چه برای ارسال پیام متنی به دوستان یا تعامل با آنها در رسانه های اجتماعی.
و بر خلاف تلویزیون، تلفن های هوشمند و تبلت ها را می توان در سکوت به داخل اتاق خواب یا حتی رختخواب برد و این ویژگی باعث می شود که برخی نوجوانان در سراسر شب از آنها استفاده کنند؛ پدیده ای که اسم آن را خون آشام گری گذاشته اند.
این می تواند توضیح دهد که چرا کمبود خواب در میان نوجوانان بعد از سال 2012 - یعنی زمانی که استفاده از گوشی های هوشمند شایع شد- به اوج خود رسیده است.
برای روشن شدن موضوع باید گفت که ما دریافتیم تماشای تلویزیون به مقدار زیاد به خصوص در میان کودکان واقع در سنین دبستان، با خواب کمتر مرتبط است. تماشای روزانه بیشتر از 3 ساعت تلویزیون نیز با افسردگی مرتبط است، هر چند که ارتباط بین افسردگی و استفاده از تلویزیون، بسیار ضعیف تر از ارتباط آن با استفاده از وسایل قابل حمل است.
بنابراین والدین دهه های 1970 و 19780 حق داشتند نگران باشند که کودکانشان بیش از حد تلویزیون تماشا می کنند. ولی ممکن است نگرانی های آنها به اندازه نگرانی های والدین امروزی در مورد استفاده فرزندانشان از تلفن های هوشمند توجیه پذیر نبوده باشد.
با این حساب پدر و مادرها - یا هر کسی که می خواهد خوب بخوابد- چه باید کنند؟
اول اینکه بهترین حالت این است که گوشی های هوشمند و تبلت ها بعد از ساعت خاموشی بیرون از اتاق خواب بمانند. استفاده از این وسایل هنگامی که به رختخواب می روید نیز اصلا فکر خوبی نیست، چرا که نور آبی آنها روی توانایی مغز برای تولید ملاتونین تاثیر می گذارد. سرانجام اینکه به عنوان یک قاعده کلی، در روز دو ساعت یا کمتر از دو ساعت استفاده از وسایل قابل حمل خط مشی بسیار خوبی است. این قواعد در مورد والدین نیز قابل اطلاق است نه فقط کودکان.
فقط حواستان باشد که مبادا با کنار گذاشتن وسایل قابل حملتان به تماشای تلویزیون بنشینید!
نویسنده: جین توینج (Jean Twenge) استاد روانشناسی در دانشگاه ایالتی سن دیگو
منبع: yon.ir/RHMbZ
انتهای پیام/
