مجله فارس پلاس؛عطیه اکبری: «فغانی؟ علیرضا فغانی؟! همان داور معروفه؟» «آره خودشه، اون میاد بازی ما با بچه‌های دروازه غار را سوت بزند.» «خالی بستن که انرژی بگیری. فغانی در برابر تونی کروس و لیونل مسی و چی چاریتو سوت زده. او کجا و ما کجا رفیق؟» نوجوانان تیم فوتبال فرحزاد و دروازه غار دوبه‌دو با هم پچ و پچ می‌کنند. حرف از حضور فغانی است اما باور نمی‌کنند دومین داور برتر جام جهانی روسیه قرار است به زمین‌بازی تیم کودکان کار بیاید و تلاش‌هایشان برای برد در بازی و التیام یافتن زخم‌های زندگی را قضاوت کند. پچ و پچ ها به اوج رسیده که بالاخره سروکله آقای فغانی پیدا می‌شود و بچه‌ها خوشحال می‌شوند که این خبر خوب شایعه نیست. واقعیت دارد.
سوت مهربانی داور بین‌المللی برای کودکان کار
امید ریشه می‌دواند در روح‌های خسته‌شان وقتی می‌بینند آنقدر مهم شدند که یک سلبریتی ورزشی برای قضاوت بازی‌شان به میدان آمده است. علیرضا فغانی در دیدار نهایی تیم فوتبال نوجوانان لیگ پرشین در سوت مهربانی‌اش دمید و خبر خوب این روزهای ما شد، ای‌کاش صدای این سوت مهربانی را آن‌ها که باید بشنوند و نسخه‌ای بپیچند برای درمان دردهای صدها کودک کار که کودک‌اند و نوجوان اما پیر مشکلات و مصائب زندگی‌شان شده‌اند و الحق و والانصاف باید دست‌مریزاد گفت به علیرضا فغانی که با همه شهرت و معروفیت این روزهایش بدون هیچ مزد و منتی بذر شادی را در دل این کودکان رنج‌دیده کاشت و جام قهرمانی را در دستان نان‌آوران کوچک و مردان بزرگ تیم فوتبال دروازه غار گذاشت.
بچه‌های لیگ پرشین، آینده‌سازان فوتبال ایران
چهارمین سال بود که لیگ فوتبال کودکان کار با حضور یک هزار و 300 کودک و نوجوان رنج‌دیده برگزار شد و باید خدا قوت گفت به همه خیران و بر و بچه‌های جمعیت امداد دانشجویی امام علی (ع) که بسیاری از کودکانی که فقط زنده بودند اما زندگی نمی‌کردند را با امید آشتی دادند. روز فینال چهارمین دوره لیگ پرشین حاشیه‌های دیدنی دیگری هم داشت. دیدنی بود وقتی کودکان کرد و لر و بلوچ و سیستانی و مشهدی و خوزستانی کنار هم ایستادند و سرود جمهوری اسلامی را باصلابت خواندند. مرام و معرفت این بچه‌ها ستودنی است وقتی از باخت حریف ناراحت می‌شوند. یکی از اعضای کمیته ورزش جمعیت امام علی (ع) می‌گوید: «بچه‌هایی در لیگ پرشین پا به توپ شدند که در اوج محرومیت و در میان انبوه آسیب‌های اجتماعی زندگی می‌کنند. افتخار می‌کنیم به اینکه حضورشان در تیم فوتبال، مسیر زندگی بسیاری از آن‌ها را تغییر داد.» «مهدی شفا خواه» می‌گوید: «بچه‌هایی کفش ورزشی پا کردند و پا به توپ شدند که سال‌ها حسرت داشتن یک کفش ورزشی به دلشان مانده بود. بچه‌های تیم سرباز سیستان و بلوچستان حتی توپ فوتبال هم برای تمرینات اولیه نداشتند و با کیسه‌های پلاستیکی برای خودشان توپ درست می‌کردند. نمی‌دانید وقتی استوک ورزشی را برای اولین بار پا کردند چه حالی داشتند. خدا را شاکریم که با کمک خیران توانستیم استعدادهای پنهان صدها کودک و نوجوان رنج‌دیده را شکوفا کنیم و قول می‌دهم بسیاری از فوتبالیست‌های لیگ پرشین در صورت توجه مسئولان آینده فوتبال ایران را زیرورو می‌کنند.»
انتهای پیام/
