چکیده
سخن از پیوستگی و انسجام متن قرآن پیشینه ای دیرین در سنت قرآن پژوهی مسلمانان دارد. در این میان، آرا و رویکردهای معاصر به این مسئله در میان قرآن پژوهان غربی جایگاهی ویژه یافته و محل منازعه بر سر پیوستگی و گسستگی متن قرآن کریم شده است. به رغم باور عموم قرآن پژوهان غربی به پراکندگی متن قرآن، در دوران معاصر دستهای از ایشان با اتکا به دانشهای ادبی و زبانی در پی اثبات انسجام و پیوستگی این متن مقدس بر آمده اند. در این میان، نیل رابینسون نخستین فردی است که با کاربست نظریات جدید زبانشناسی، به مخالفت با رویکرد غالب پرداخته و پیوستگی متن قرآن کریم، بهویژه در سوره های بلند مدنی را مورد بررسی قرار داده است. نظر به اهمیت جایگاه رابینسون و روش وی،مقاله حاضرعهدهدار تحلیل روش رابینسون در این باره است.بررسی آخرین آثار رابینسون،که به پیوستگی سوره آل عمران اختصاص دارد، نشان میدهد که وی، بی آنکه سخن از تحلیل گفتمان به میان آورده باشد، از مولفه های تحلیل گفتمان از جمله پردازش صعودی و پردازش نزولی متن و نیز راهبردهای تحلیلی گفتمان بهره برده و از این رهگذر پیوستگی درونی و معنایی آیات را نشان داده است. لذا میتوان گفت روش مورد استفاده رابینسون در اثبات پیوستگی، روش تحلیل گفتمان است.
کلیدواژه‌ها: قرآن؛ نیل رابینسون؛ نظم؛ تحلیل گفتمان؛ پیوستگی؛ سوره آل عمران
نویسندگان:
نرجس توکلی محمدی: دانش آموخته دکتری علوم قرآن و حدیث دانشگاه تهران
اعظم پویازاده: دانشیار علوم قرآن و حدیث دانشگاه تهران
فصلنامه مطالعات قرآنی و فرهنگ اسلامی - دوره 1، شماره 4، زمستان 1396.
برای مشاهده کامل مقاله روی فایل مقابل کلیک کنید. 
