به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری فارس، «کُنراد ریکاس» که از میهمانان کنفرانس افق نو در اردیبهشت ماه است، معاون حزب "تغییر در لهستان" و کارشناس مرکز مطالعات ژئوپلیتیک اروپا است که در کارنامه خود عضویت و ریاست شورای منطقه‌ای لوبلین را داشته و از مخالفین سیاست‌های آمریکا و جرج سورس در کشورهای اروپای شرقی است.
وی در یادداشتی که در اختیار خبرگزاری فارس قرار گرفته، نوشته است:
دقیقا مانند دیگر جوامع یهودی که علاقه‌ای به نمایان کردن خود ندارند، جامعه یهودیان اسکاتلند نیز خود را جامعه‌ای کوچک و جوان می‌داند که تنها 200 سال قدمت دارد. آنها دلیلی برای این کار خود دارند؛ هیچ دلیل تاریخی یا معاصر برای بکارگیری سلاح مورد علاقه صهیونیسم (یهودیت ستیزی) علیه مردم اسکاتلند وجود ندارد. اما از سوی دیگر، محافل صهیونیستی می دانند که تمام قدرت‌های سیاسی و اجتماعی اسکاتلند، مقامات محلی، دانشجویان، مراکز علمی، و بیشتر مردم اسکاتلند موضع محکمی در حمایت از فلسطین آزاد و مقابله با تروریسم اسرائیلی دارند. این سخن هشدار واضحی برای فعالیت‌های صهیونیستی است که در برابر استقلال اسکاتلند نیز قرار می‌گیرد.
امیدوارم که همه ما پرچم‌های فلسطین و اسکاتلند که در کنار هم در نقاطی از اسکاتلند برافراشته شده‌اند را دیده باشیم؛ نقاطی نظیر سردرِ شورای شهر گلاسگو، شورای دانبارتونشایر غربی، و همچنین بالای استادیوم سلتیک پارک، که نماد افتخار ماست. اینها نه فقط نشانه دوستی ما با فلسطین، آن هم صرفا در زمان‌های پراکنده و در میان جشن‌ها، بلکه نشانه های حمایت قاطع، مداوم و بی تردید اسکاتلند از مردم فلسطین هستند. اما ملتِ ویلیام والاسِ دلاور به خوبی می‌داند که برای آزادی همواره باید جنگید و خون داد. و اسکاتلندی‌ها همیشه در این زمینه مشارکت خود را نشان داده‌اند.
در سال 2013، کلیسای اسکاتلند، که اصلی‌ترین اجتماع مذهبی این کشور است، گزارشی را با عنوان "میراث آبراهام: گزارشی در مورد سرزمین موعود" منتشر نمود و طی آن نود و پنجمین سالگرد بیانیه‌ی ننگین بالفور[1] در سال 1917 را یادآور شد. گزارش مذکور به شکلی آشکار مخالفت خود را با ایجاد "صهیونیسم مسیحی" ابراز کرد و به نقد تلاش ها در استفاده از مباحث مذهبی برای توجیه اشغال صهیونیستی فلسطین پرداخت.
مقامات کلیسا از سوی صهیونیست‌ها و همکارانشان در بریتانیا، از جمله نمایندگان رسمی آنها در اسکاتلند (شورای اسکاتلندی جوامع یهودی و شورای نمایندگان یهودیان گاسگلو) مورد هجمه و حملات فراوانی قرار گرفتند. فشار به قدری زیاد بود که در سال 2017، در صدمین سال انتشار بیانیه بالفور، بیانیه جدیدی از سوی کلیسا منتشر گردید که طی آن گفته شد اگرچه "علم الهیات مسیحی نباید برای توجیه یا ارتقا یک بی عدالتی مورد استفاده قرار گیرد" و "ما باید به نقشی که بیانیه بالفور در منع مردم فلسطین از حقوق خود ایفا کرد توجه کنیم، ترس های بنیادین و داستان هایی در خصوص فقدان و درد های عمیق نیز وجود دارند".
به طور کلی، بیانیه‌ی جدید به شکل قابل توجهی عقب نشینی داشته است به طوری که راه حل "دو کشور" در کنار یکدیگر را برای حل بحران فلسطین پیشنهاد داده است. هرچند، این عقب نشینی هم صهیونیست‌ها را راضی نکرد به طوریکه آنها روابط خود را با سازمان‌های مذهبی اسکاتلند قطع کردند.
این تنها یکی از نمونه‌های سو استفاده صهیونیست‌ها از ابزار تبلیغاتی علیه نقدهای وارد شده به خود است. ما همچنین باید به خاطر داشته باشیم که بیش از یک قرن است که محاظه کاران بریتانیا از دوستان و خدمتگزاران مورد اعتماد صهیونیسم بوده‌اند، به این ترتیب آنها دشمنان مشترکی را در اسکاتلند دارند که همان استقلال طلبان دو کشور اسکاتلند و فلسطین هستند. من تقریبا مطمئن هستم که در هیچ یک از کشورهای دیگر اروپایی تحریم اسرائیل به اندازه آنچه در اسکاتلند جریان دارد، قوی نیست. دوستان ما نه تنها محصولات اسرائیلی (جهت بایکوت) را در بازار شناسایی می کنند، بلکه هرگونه داد و ستد با شرکت های اسرائیلی را نیز مسدود می‌نمایند و از تبلیغات صهیونیستی در دانشگاه‌ها جلوگیری می کنند. حتی در جشنواره معروف ادینبرا (که در سال 2016 موفقیت آمیز بود اما در 2017 فشارها دوباره بیشتر شد) این مقاومت بیشتر به چشم می خورد. دو لابی بسیار فعال (کنفدراسیون دوستان اسرائیل-اسکاتلند (COFIS) و جمعیت StandWithUS) در آگوست 2017 مجموعه ای از رخدادهای دروغین را به راه انداختند و شعار "همزیستی شاد ملل و مذاهب در اسرائیل" را سر دادند. و این بار برخی از سیاستمداران از جمله رهبران حزب کارگر اسکاتلند دعوت آنان را پذیرفتند و خود را در کنار صهیونیست‌ها نشان دادند. این امر نشانگر ضعف و سطحی نگری جریان ضد صهیونیستی در عرصه های بالای قدرت است که همواره از برچسب "یهود ستیزی" بر خود هراس دارند.
از همه قوی‌تر صدای مردم است؛ از جمله حرکات مردمی می توان از BDS (جنبش بایکوت، عدم سرمایه‌گذاری و تحریم اسرائیل) نام برد. بایکوت محصولات اسرائیلی توسط مصرف کنندگان نقش مهمی را در ارتقا آگاهی و حساسیت جوامع غربی نسبت به مساله فلسطین ایفا می کند. این امر خوشحال کننده است که ما هر هفته شاهد تظاهراتی در سطح شهر گلاسگو هستیم که طی آن از مردم درخواست می شود از خرید و فروش محصولات اسرائیلی خودداری کنند؛ یا زمانی که در ادینبرا ، کمپینهای حمایت از فلسطین با مذاکرات، شورای شهر را متقاعد ساختند که شرکت فرانسوی خدمات وئولیا (Veolia) را به خدمت نگیرد، چرا که این شرکت در شبکه ریلی اورشلیم مشغول فعالیت بود. حتی سفارت اسرائیل در لندن نیز به صراحت اذعان می‌کند که جریان BDS یکی از تاثیرگذارترین حرکت های ضد اسرائیلی در اسکاتلند است. هرچند، این حرکت نمی تواند و نباید به جملاتی چون "من پرتقال اسرائیلی را خریداری نکردم و این تمام کاریست که از من بر می‌آید" محدود شود. فشار اقتصادی بر اسرائیل باید شدت بیشتری پیدا کند، به خصوص در مواردی که برای تل آویو ارجحیت دارند – مواردی نظیر سرویس‌های دفاعی و مالی.
نخست وزیر اسبق اسکاتلند، الکس سالموند، همواره بر این امر پا فشاری داشت که اسکاتلند مستقل هرگز زیر بار هیچ گونه معاهده تجاری یا سیاسی با اسرائیل نخواهد رفت و به هیچ عنوان همکاری نظامی با رژیم صهیونیستی نخواهد داشت.
اما نتیجه آن چیزی بود که در سال 2014 و در کمپین رفراندوم استقلال اتفاق افتاد: یهودیان اسکاتلند به دنبال تبلیغات صهیونیستی رفتند که میگفت "اسکاتلند آزاد می تواند زندگی را برای جامعه یهودیان دشوار سازد" و "ملی گرایان اسکاتلندی از نازی‌ها بدترند". ما هرگز نمی دانیم که آن نیرنگ کاری به نتیجه میر‌سد یا نه، درست مثل اینکه نمی دانیم نتیجه واقعی رفراندوم چه بوده است. اما، آنچه که می دانیم این است که صهیونیست ها تحت قوانین احزاب بریتانیا British Tories دوباره سر برمی‌آورند. نخست وزیر کنونی اسکاتلند، نیکولا استورجن، مجبور شد با هیئت اعزامی "جامعه متعهد اسرائیل" (IES[2]) از دانشگاه ادینبرا ملاقات کند و سخنان آنها علیه کمپین همبستگی فلسیطن را بشنود. همانطور که همه ما میدانیم، یک رفراندوم استقلال دیگر در سال 2019 برپا خواهد شد و صهیونیست‌ها به خوبی از عواقب این رفراندوم برای تجارت و همچنین عواقب آن برای جزایر بریتانیایی آگاه هستند.
این حرکت دامنه وسیع‌تری را در برخواهد گرفت زیرا ما نیز موفقیت‌هایی را در این جریان کسب کردهایم. علی رغم فشارهای فراوان، پس از آنکه دادستان عمومی اسکاتلند[3] فعالان کمپین "همبستگی فلسطین و اسکاتلند" را به خاطر تظاهرات علیه شرکت اسرائیلی لوازم آرایشی Jericho متهم به نژادپرستی و تجاوز به حقوق دیگران نمود، پس از گذشت یک دوره دادخواهی سه ساله، دادگاه اصلی گلاسگو، بالاخره در جولای 2017 این حکم را صادر نمود که "مخالفت با صهیونیسم به معنای نژادپرستی نیست." و این اتفاق نقطه عطف جدیدی در اصول پیشین اسکاتلند به حساب می آید. هرچند این یک برای ما دستاوردی عجیب محسوب نمی شود، اما برای افرادی که در خط اول مبارزات قرار دارند، پرچم اسرائیل را به آتش می کشند و علیه تبلیغات صهیونیستی فعالیت می کنند از اهمیت بالایی برخوردار است.
همانگونه که می بینیم، تاریخ حال و آینده‌ی اسکاتلند و فلسطین در هم تنیده شده است. فلسطین زمانی مستعمره بریتانیا بود و اسکاتلند همچنان در آن وضعیت است و ما دشمنان مشترکی داریم زیرا آنها نیز می دانند که اسکاتلند مستقل همواره به عنوان حامی مستحکمی برای دوستان فلسطینی مان خواهد بود. دشمنان از ما متنفر هستند زیرا آنها از آنچه که ما اعتقاد داریم و برای اعتلای آن تلاش می کنیم بیم دارند؛ و آن چیز حقیقت است.
*****
[1] نامه‌ای تاریخی بود که در تاریخ 2 نوامبر 1917 میلادی، توسط آرتور جیمز بالفور، وزیر خارجه وقت بریتانیا، خطاب به والتر روتشیلد، سیاستمدار یهودی‌تبار و عضو مجلس عوام بریتانیا نوشته شد و در آن از «موضع مثبت» دولت بریتانیا برای «ایجاد خانه ملی برای یهودیان در سرزمین فلسطین» خبر داده شد. بیانیه بالفور سرآغاز تلاش در عرصه بین‌المللی برای تأسیس کشور اسرائیل به‌شمار می‌رود
[2] Israel Engagement Society
[3] Procurator Fiscal
انتهای پیام/
