به گزارش خبرنگار سایت افغانستان خبرگزاری فارس، «مها دکزیت»( Meha Dixit) در یادداشتی برای د هندو نوشت: ثریا ریزاده(Surya Raizada) بخاطر قوانین طالبان مجبور شد کار خود را ترک کند و به بچه‌ها در خانه درس بدهد.
در ادامه این یادداشت آمده است: زمانی که طالبان در 1996 قدرت را به دست گرفتند زنان از حضور در عرصه عمومی منع شدند، همچنین آنها حق حضور در مدرسه را نداشتند، بعد از آن طالبان محدودیتهای بسیاری را بر رسانه اعمال کرد.
در سال 2001 بعد از اینکه رژیم طالبان سقوط کرد، ثریا مجددا به زندگی عمومی بازگشت. ریزاده کار خبرنگاری خود را از سال 1990 و در دوران مجاهدین آغاز کرده بود.
دکزیت نوشت: من به همراه سه تن از خبرنگاران دیگر به سراغ وی در دفتر کارش رفتیم. ریزاده می‌گوید: من در کابل خبرنگاری خواندم. والدینم همیشه از من حمایت کرده و من را تشویق به کار می کردند.
همچنین یکی دیگر از خبرنگارن «شکیرا کوهستانی» در زمان طالبان مجبور شده بود تا کارش را ترک کند. وی توضیح می‌دهد که والدین و بخصوص پدر من از کارم حمایت می‌کرد.
بازگشت زنان به عرصه عمومی در افغانستان به چند شهر بزرگ محدود بوده است
در افغانستان این ایده که زنان می‌توانند در کنار نقش مادری در جامعه نیز حضور داشته باشند، در زمان حکومت حبیب الله خان(1901-1919) مطرح شد. «محمد برگ ترزی» که روزنامه‌ای را تحت عنوان سراج ال اکبر در سال 1911 منتشر می کرده، می‌گوید که طبق آموزش اسلام زنان از می توانند تحصیل کنند. ترزی یک بخش را در روزنامه خودش را به زنان اختصاص داده بود.
در دوران شاه امان الله اولین مجله زنان با عنوان ارشاد ال نسوان توسط ملکه ثریا در کابل چاپ شد. در طول حکومت زهیر شاه به زنان حق رای و ورود به سیاست داده شد. و در ده های 60 و 70 میلادی با رونق گرفتن رسانه‌ها زنان به دنیای خبرنگاری ورود پیدا کردند.
بعد از سقوط زهیر شاه توسط کودتا در سال 1973، شرایط سختی بر رسانه در اواخر دهر 70 میلادی حاکم شد، و دوران طالبان ضربه مهلکی بر پیکره آزادی رسانه و حق زنان در افغانستان وارد کرد.
بعد از سال 2001 بخصوص در کابل زنان مجددا به عرصه عمومی وارد شده و رسانه در افغانستان گسترس بی سابقه‌ای داشته است.
باید اشاره کنیم که اصلاحات در سالهای 1920، 1960و 1970 در راستای حقوق زنان عمدا بر مناطق شهری محدود بوده است. ملیا مترجم یک شبکه خبری خصوصی در کابل می‌گوید که بعد از سال 2001 وضعیت زنان تقویت شده، اما باز هم به چند شهر بزرگ افغانستان محدود بوده است.
زنان در مناطق دوردست از حقوق خود اطلاع ندارند
وی می‌گوید: هنوز بسیاری از زنان در مناطق دوردست از حقوق خود اطلاع ندارند.
حمدالله عارفی خبرنگار روزنامه کابل تایمز در این رابطه می‌گوید: در کابل زنان بسیاری در رسانه ها حضور دارند، با این وجود، اما در سایر ولایت حضور آنها در رسانه های بسیار کم رنگ است. وی می‌گوید تنها در کابل تایمز 7 زن مشغول به کار هستند.
در چند سال اخیر برخی از زنان به دلیل وضعیت بد امنیتی بخصوص حملات تروریستی اخیر در کابل، مجبور شدند کار خبرنگاری را کنار بگذارند. روزنامه نگاری در افغانستان تحت فشار گروه‌های مختلف از جمله طالبان، داعش ، دولت و جنگ سالاران بوده است. زمانی که من از ریززاده و کوهستانی درمورد تغییرات پرسیدم آنها تاکید کردند که هنوز به خبرنگاران زن کمتر از مردها حقوق پرداخت می‌شود.
آنها خاطرنشان کردند که مهمترین چالش برای خبرنگاران زن و مرد در افغانستان دسترسی به اطاعات در ولایتهای تحت کنترل داعش است. اما به رغم همه مشکلات این خبرنگاران با اشتیاق به دنبال کار خود یعنی خبرنگاری هستند.
انتهای پیام/
