به گزارش خبرنگار سینما و تئاتر خبرگزاری فارس، نمایش مانوس به نویسندگی لیلا حکمت نیا و کیوان سررشته و طراحی و کارگردانی نازنین سهامی زاده در تئاتر شهر این شب‌ها در حال اجرا است. در این نمایش بازیگرانی چون احسان بیات فر، ابراهیم عزیزی، السا فیروزآذر، احسان کرمی، صبا گرگین پور، حمیدرضا محمدی، نسرین نکیسا و نرگس نیک سیرت ایفای نقش می‌کنند.
*مانوس نمایشی ورباتیم و حاصل مصاحبه با آدم‌های واقعی
نمایش ورباتیم که کلمه ترجمه‌اش «واژه به واژه» است یکی از اشکال مهم تئاتر امروز جهان محسوب می‌شود. این شیوه استوار تئاتری ریشه‌هایش را از فرضیات و شیوه‌های تئوری پیسکاتور می‌گیرد. تجربه منحصربه‌فرد پیسکاتور در تئاتر روزنامه‌ای این فرصت را در این سال‌ها پیش آورده تا وارثان این‌گونه، بتوانند با خلق ایده‌های جدیدتر و واقع‌گرایی محض و ارایه مستند اتفاقات و حوادث، ورباتیم را بسازند.
ورباتیم از دل مصاحبه‌ها با آدم‌های واقعی و درباره واقعه‌ای خاص بیرون می‌آید. دراماتورژ یا نویسنده همچون یک مستندساز به جمع‌آوری اطلاعات دقیق و مستند می‌پردازد و با کنار هم گذاشتن اینها و با وفاداری به جملات درام خود را شکل می‌دهد.
مانوس نیز چنین شرایطی را در تئاتر ورباتیم دارد. نمایشی بدون دخل و تصرف حاصل مصاحبه با افراد حقیقی داخل کمپ‌های مانوس و نائورو که تحقیقاتش از یک سال و نیم پیش از کمپ‌ها آغاز شده و اکنون به اجرا رسیده است.
*تاریخچه کمپ مانوس و نئورو
در این چند سال اخیر سخت‌گیری‌های دولت استرالیا برای ممانعت از ورود مهاجران غیر قانونی به این کشور زیاد شده و از چند سال پیش دولت استرالیا این مهاجران را به جزایر اطراف یا گینه نو هدایت می‌کند. یکی از این مکان‌های تبعیدی پاپوئا گینه نو در اقیانوس آرام و قاره اقیانوسیه ، شمال استرالیا و شرق اندونزی است. جمعیت آن حدود شش تا هفت میلیون نفر و زبانشان انگلیسی است. این کشور هرچند از استرالیا مستقل است اما چند فرهنگی بوده ، فقیر و کاملا روستایی است و حتی برخی از مکان‌هایش زیستگاه قبایل ابتدایی است.
اما کمپ مانوس در سال 2001 در نتیجه توافق استرالیا و حکومت گینه در جزیره مانوس ساخته شد هرچند در سال 2008 رسما بسته شد به دلیل هجوم پناهجویان غیر قانونی به استرالیا، دولت استرالیا تصمیم گرفت دوباره این کمپ را باز کند. این کمپ در این سال‌ها محل نزاع و اختلاف بوده الان هم بیش از هزار پناهجو از کشورهای مختلف در آن زندانی هستند. شرایط این کمپ بارها از سوی نهادهای مختلف مورد انتقاد قرار گرفته اما هیچکس به شکل واقعی و جدی مقابل با چنین معضلی نشده است.
شرایط این کمپ‌ها در این جزیره اصلا برای نگهداری انسان مناسب نیست امکانات ابتدایی نیز در این کم‌ها وجود ندارد بارها ساکنان آن دست به اعتراض زدند، حتی آنها دهان‌هایشان را دوخته‌اند و همه اینها در نمایش مانوس به صورت مونولوگ‌های گفته می‌شود.
در نمایش مانوس از نحوه رفتن این مهاجران ایرانی به استرالیا صحبت می‌شود، دختران و پسرانی که با آرزوهایی دور و دراز راهی می‌شوند در راه قاچاقی با کشتی و سپس لنج و بعد هم قایق و در نهایت غرق شدن و بسیاری مسائل دیگر تا پای مرگ می‌روند اما عده‌ای که نجات می‌یابند به کمپ‌های گینه نو هدایت می‌شوند.
اینها معضلات و مشکلات زیادی را تجربه می‌کنند ، حتی از امکانات محدودی نیز در این به قول خودشان زندان‌ها بهره مند نیستند زمانی که اعتراض می‌کنند همین امکانات نیز از آنها سلب می‌شود برخی از آنها اعتصاب می‌کنند، کتک می‌خورند حتی در بینشان یک خبرنگار است که صداها را ضبط می‌کند و پیام‌ها را به گوش جهان می‌رساند اما او هم نمی‌تواند کاری کند.
یکی از این پناهجویان که بر روی خودش بنزین ریخته خودش را به آتش می‌کشد. صحنه‌های رقت بار مشکلات این جوانان در کمپ‌ها با پاورپوینت در نمایش به صحنه آورده می‌شود.
دیگر پناهجو در صحبت‌های خودش می‌گوید که متشکرم از دولت استرالیا که به ما نشان داد حقوق بشری که توسط آنها دم زده می‌شد، تنها یک حرف است و واقعیت ندارد.
اما نکته دیگر واقعی این نمایش این است که تا زمانی دولت اوباما بر سر کار بود وعده‌هایی برای انتقال آنها به دیگر کشورها مطرح شده بود اما از زمانی که ترامپ بر سر کار آمده و قانون منع ورود مهاجران به آمریکا مطرح شده دیگر امید اندک آنها نیز برای انتقال از بین رفته است.
مانوس نمایش تلخی‌های سفر غیر قانونی به کشوری است که ما حتی قوانینش را هم نمی‌شناسیم
این نمایش می‌کوشد چشمهای جوانانمان را به روی حقایق سراب مهاجرت باز کند، دولتمردانمان برای رهایی و آزادی مهاجران همت کنند و در نهایت خانواده‌هایی از نگرانی و ترس از دست دادن فرزندانشان رها شوند.
انتهای پیام/
