در بازگشت به گذشته و بازخوانی رسومات گذشتگان که همه آنها ریشه در فرهنگ ناب اسلامی ایرانی دارد، درمی‌یابیم که تمامی این رسومات جذاب و جالب حتی امروز می‌تواند راهگشا باشد، انجام کارها و فعالیت‌هایی که همدلی، وحدت، صله‌رحم، کمک به همنوع در آن موج می‌زند.
در آمدن بهار نو یا عید نوروز در شهر بادرود که در 130 کیلومتری شمال شهر زیبای اصفهان واقع شده نوروز حال و هوای خاصی دارد.
پنج روز مانده به عید نوروز که در اصطلاح بادرودی به آن «پنجه» گفته می‌شود، زنان سخت‌کوش بادرودی که طول سال را برای کمک به مخارج خانه، قالیبافی می‌کردند، دست از کار کشیده و به خانه‌تکانی مشغول می‌شدند، بچه‌ها را به حمام می‌بردند، سبزی شب عید را که قبلا کاشته بودند تزئین کرده و تخم‌مرغ‌ها را برای دادن عیدی بچه‌ها رنگ می‌کردند.
مردان بادرودی در روز یاروفه که یک روز قبل از عید نوروز است، با کمک همسرانشان به نظافت عمومی کل شهر می‌پردازند، هر مردی که در قدیم کشاورز یا رعیت اربابی بود 20 تخم‌مرغ و یک خروس را برای پیشکش به خانه ارباب می‌برد و ارباب هم چند کیلو برنج به رعیت می‌داد تا در شب عید به اصطلاح با زن و بچه‌اش پلو بخورند.
شب عید فرا می‌رسید و کودکان از عشق پوشیدن لباس نو تا صبح خوابشان نمی‌برد و با طلوع عید نوروز برای گرفتن عیدی به منزل پدربزرگ و همسایه‌ها می‌رفتند، رسم بر این بود که عیدی را تخم‌مرغ می‌دادند و هر بچه‌ای که عزیزتر بود یک تومان هم پول می‌گرفت.
بزرگان نیز صبح عید نوروز اول به رسم ادب و به جا آوردن صله‌رحم به منزل پدربزرگ، پدر و برادر بزرگ می‌رفتند و رسم بسیار خوبشان رفتن به منزل کسی بود که در طول سال گذشته عزیزی را از دست داده، برای سر سلامتی می‌رفتند که هنوز هم این رسم خوب ادامه دارد.
در بحث بازی‌ها نیز آنها بازی‌های محلی ویژه 10 روز اول عید دارند.
در قدیم در بادرود به جز چیزهای معمول، گردو، تخم‌مرغ و تنقلات محلی عیدی می‌دادند. در بازی گردو یا به گویش محلی «کوو اوز» که می‌تواند دو نفر یا تعداد بیشتری بازیکن داشته باشد، یک نفر یک گردو را پرت می‌کند و نفر دوم باید گردوی خود را طوری بیندازد که به گردوی نفر اول بخورد و اگر این اتفاق افتاد، هر دو گردو مال نفر دوم است.
در بازی تخم‌مرغ یا به گویش محلی «کوو خاخ»، نفر اول یک تخم‌مرغ در دست دارد که سر آن بیرون است و نفر دوم باید بتواند سر پوسته این تخم‌مرغ را بشکند و اگر بتواند این کار را انجام دهد، تخم‌مرغ مال او می‌شود.
بازی پنجره، ویژه خانم‌هاست و در آن دو خانم روبه‌روی هم می‌نشینند و انگشت‌هایشان را مانند وقتی که می‌خواهند چیزی را وجب کنند، باز می‌کنند. یک خانم دیگر باید از روی دست‌های آن دو بپرد و اگر پایش به انگشت آنها بخورد، می‌بازد و نوبت نفر بعدی می‌شود.
در بازی «گرمه‌گرمه»، گروه اول می‌نشستند و گروه دوم ضربه‌ای به پشتشان می‌زد و فرار می‌کرد. گروه اول به دنبال گروه دوم می‌دوید و سعی می‌کرد آنها را بگیرد.
اهالی بادرود در شب چهارشنبه‌سوری در هفت جا آتش راه می‌انداختند و می‌خواندند: «زردی مین مال ته/ سیری ته مال مین». گویش اهالی این شهر، زبان راجی نامیده می‌شود، ریشه در زبان پهلوی اشکانی دارد و یکی از قدیمی‌ترین زبان‌های عصر باستان است و تنها در برخی نقاط کویر مرکزی ایران از جمله بادرود، سمنان و ابیانه رواج دارد. بادرودی‌ها به نوروز، «نوروج» و به سال نو، «سال نوقی» می‌گویند.
اهالی بادرود اعتقاد دارند جغد که در زبان محلی به آن کعکوو می‌گویند، به هنگام نوروز منتظر رسیدن برادرش است، اما خوابش می‌برد و نمی‌تواند آن را ببیند. به همین دلیل باور دارند موقع تحویل سال جغدها خواب هستند و به دلیل ندیدن برادرشان در این زمان تا سال دیگر در خرابه‌ها می‌نشینند، کوکو می‌کنند و او را صدا می‌زنند.
انتهای پیام/63025/س20/د1000
