به گزارش خبرنگار کتاب و ادبیات خبرگزاری فارس، چندی است که در ایل گلی تبریز مجسمه چوبی از استاد شهریار بنا شده است که بی نهایت ناهمگون و غیرمتناسب از نظر قد و قامت است و بدون رعایت حجم‌های ریاضی و هنری گاه مردم و بازدیدکنندگان آن را به سخره می‌گیرند.
عکس را ببینید:
این مجسمه همانگونه که می‌بینید در شان شهریار نیست، برای مثال عصای شهریار متناسب با حجم بدنه نیست.
اما این ماجرای تندیس یا مجسمه‌هایی که اصلا شبیه نیستند گویا تمامی ندارد، مجسمه‌ای دیگر نیز توسط زیباسازی شهرداری تبریز در کوه عینعلی ساخته شده، در اصل بسیار طرح خوب و ابتکاری است اما بازهم این مجسمه شبیه به شهریار نیست.
مجسمه را ببینید:
این موضوع موجبات ناراحتی ادب دوستان و هنرمندان را فراهم کرده اما چرا زیبایی، خلاقیت و هنرمندی هنرمندان در این طراحی‌ها مدنظر قرار نگرفته است؟!
سید محمدحسین بهجت تبریزی سال 1285 متولد شد و 1367 درگذشت، او متخلص به شهریار (پیش از آن بهجت) شاعر ایرانی اهل آذربایجان بود که به زبان‌های ترکی آذربایجانی و فارسی شعر سروده است.
وی در تبریز به‌دنیا آمد و بنا به وصیتش در مقبرةالشعرای همین شهر به خاک سپرده شد. در ایران روز درگذشت این شاعر معاصر را «روز شعر و ادب فارسی» نام‌گذاری کرده‌اند.
مهم‌ترین اثر شهریار منظومه حیدربابایه سلام (سلام به حیدربابا) است که از شاهکارهای ادبیات ترکی آذربایجانی به‌شمار می‌رود و شاعر در آن از اصالت و زیبایی‌های روستا یاد کرده‌است. این مجموعه در میان اشعار مدرن قرار گرفته و به بیش از 80 زبان زندهٔ دنیا ترجمه شده است.
شهریار در سرودن انواع گونه‌های شعر فارسی -مانند قصیده، مثنوی، غزل، قطعه، رباعی و شعر نیمایی- نیز تبحر داشته‌است. اما بیشتر از دیگر گونه‌ها در غزل شهره بود و از جمله غزل‌های معروف او می‌توان به «علی ای همای رحمت» و «آمدی جانم به قربانت» اشاره کرد. شهریار نسبت به علی بن ابی‌طالب ارادتی ویژه داشت و همچنین شیفتگی بسیاری نسبت به حافظ داشته‌است.
انتهای پیام/
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
