به گزارش خبرنگار آیین و اندیشه خبرگزاری فارس، به دلائل فرهنگی، روانی و اجتماعی بسیاری از مردم ما نه تنها قانون پذیر و قاعده پذیر نیستند، بلکه استفاده از هر وسیله و ابزاری برای دستیابی به اهداف شخصی خود را یک هنر می‌دانند. با استناد به کتاب «سبک زندگی اسلامی ایرانی» به قلم حجت‌الاسلام احمدحسین شریفی این موضوع را بررسی می‌کنیم:
آنچه برای بسیاری از ما اهمیت درجه اول دارد، دستیابی به مصلحت‌ها و منفعت‌های شخصی و احیاناً قومی و قبیله‌ای است.
در جایی که این اهداف در سایه عمل به قانون محقق شود، از قانون به عنوان یک وسیله در جهت نیل به اهداف شخصی استفاده می‌کنم و در جایی که موانع قانونی در راه دستیابی به اغراض باشد، دور زدن قانون و نقض آن را هنرمندی و هوشمندی می‌دانیم.
به عنوان مثال اگر کسی بتواند بدون آنکه جریمه شود و به دور از چشم پلیس، قوانین راهنمایی و رانندگی را نقض کند، خودش را به عنوان فردی تیزهوش و زیرک می‌شناسد و اطرافیان نیز معمولاً همین نگاه را به او دارند! اگر کسی بتواند با دور زدن قانون، کارهای خود را با سرعت پیش ببرد به عنوان فردی زرنگ و کارآمد و کاردان تلقی می‌شود و دیگران هم سعی می‌کنند از تجربیات او استفاده کنند! کمتر کسی است که به او اعتراض کند و این کار را تنقیص و تقبیح کند!
رواج رشوه‌گیری و رشوه‌دهی در بخش‌هایی از جامعه ما از نشانه‌های همین روحیه و فرهنگ بیمار است. مسئله قاچاق کالا و ارز و حتی قاچاق گازوئیل و بنزین و مایحتاج اولیه مردم در کشور ما همگی ریشه در همین مقوله دارند.
اینکه افرادی به خود اجازه می‌دهند با نادیده گرفتن همه موازین دینی و اخلاقی و با پشت پا زدن به منافع ملی و اجتماعی کالاهای مرغوب کشور و ملت خود را به صورت قاچاق به بیرون از کشور ارسال کنند یا کالاهای نامرغوب و بی کیفیت خارجی را به صورت قاچاق وارد کشور کنند،معلول همین روحیه منفعت طلبی شخصی و سودجویی‌های فردی است.
هرچند در مواردی قوانین ما در مبارزه با قاچاق یا قوانین مربوط به واردات کالا کارآمدی و کارایی لازم را ندارند؛ امام رواج این پدیده غیر اخلاقی و ضد فرهنگی را نباید صرفاً ضعف قوانین و مقررات مربوط دانست، نقش این بیماری فرهنگی در رواج چنین پدیده‌ای بسیار پررنگ تر است.
انتهای پیام/ک
