گلیم زنجان، صنعت دستی که به فراموشی سپرده می‌شود

به گزارش خبرگزاری فارس از زنجان، در گذشته در روستای زنجان رسم بر این بود که هنر دست نو عروسان زینت بخش خانه‌هایشان شود و برای همین گلیم و فرش جهاز توسط خودشان تهیه می‌شده است.

پس از جاری شدن خطبه عقد و گذاشتن قرار و مدار عروسی آنچه برای نو عروس نگران ‌کننده بود اتمام کار گلیم بافی پیش از آغاز مراسم جشن عروسی بود.

در آن روزها ازدواج بر سادگی و بی‌آلایشی بنا گذاشته می‌شده است و خبری از جهیزیه‌های میلیونی امروزی نبود.

نو عروسان پشت دار قالی با تار و پودهای رنگی آینده رویایی خود را می‌بافتند و این ضربه‌های «دفتین» بود که عشق بین آنان را محکم می‌کرد.

دار قالی که در خانه نو عروس برپا می‌شد کودکان چشم می‌گذاشتند تا شاهد بالا رفتن بافت گلیم باشند و می‌دانستند هر چه به پایان کار نزدیک‌تر شوند صدای صور عروسی نزدیک‌تر خواهد شد.

گلیم هنر فراموش شده زنجان

این روزها که فرش ماشینی با طرح‌های و رنگ‌های متنوع بازارها را پر کرده است شاید دیگر به فکر کمتر کسی خطور می‌کند خانه خود را با گلیم‌های دست بافت آذین ببندد و شاید همین باعث شده که کمک فراموش کنیم این هنر جزوی از صنایع دستی زنجان است.

در گذشته کنار اتاق هر خانه‌ای دار قالی برافراشته بود و کوفی، هاف، زهوار، سانتیمتر، دفتین و قیچی را جای بالاتر از دسترس کودکان قرار می‌دادند تا مبادا آسیبی به خود برسانند.

گلیم به طور ساده یک فرش با بافت صاف یا یک نوع قالی بدون کُرک یا خواب گره خورده است، گلیم به مفهوم الیاف حیوانی و نباتی رنگرزی شده و در هم بافته که بر روی دارهای افقی و عمودی برگرفته از نمادهای منطقه و نقوش ذهنی و انتزاعی بافته می شده است.

با توجه به اینکه زنجان استانی سرد سیر بوده است بیشتر ساکنان در این منطقه همواره در فکر تهیه کفپوش گرم برای استفاده در منازل بودند و از آنجا که تنها مواد اولیه موجود همچون پشم بز و گوسفند و... هدایت کرد.

رد پای هنر در گلیم‌های زنجان

گلیم تنها یک وسیله گرمایشی برای مردم نبود و بلکه راهی برای تزئین و زینت بخشی به خانه‌ها بوده است. تنوع طرح در بافت گلیم زنجان شاید برای بسیاری از افراد خیره‌ کننده باشد.

نقشه‌های همچون توت فرنگی، لچک ترنج، سماور، لاک پشت «توسباقا»، صندوقچه «صاندیق»، پَـقیل، سه گل «اوچ گل»، خشتی، لوزی و... تصاویری بود که در گلیم‌ها جان می‌گرفت.

انتهای پیام/73009/ن30