مولود زندیان مادر شهید داریوش عطاران رضایی امروز در گفت‌وگو با خبرنگار فارس در قزوین به بیان خاطرات فرزند شهیدش پرداخت و گفت: پسر اولم محمدرضا به دلیل مجروحیت در جبهه به بیمارستان سوانح سوختگی تهران منتقل شده بود و برای عیادتش رفته بودیم، متاسفانه بر اثر آتش گرفتن تانک، نیمی از بدن او سوخته بود.
در همین ایام بود که داریوش به خدمت سربازی رفت و علاقه زیادی داشت که دوران سربازی‌اش را در جبهه‌ها بگذراند.
هر چند ماهی، هشت روز به مرخصی می‌آمد؛ خیلی خوشحال می‌شدیم. دخترم کفش‌هایش را واکس می‌زد، نسترن لباس‌هایش را اطو می‌زد و من هم برایش نان زنجبیلی می‌پختم و توی کیفش می‌گذاشتم.
آخرین بار که خداحافظی کرد همه چیز مرتب بود. با خواهرانش به کوچه زدیم و بدرقه‌اش کردیم، از زیر قرآن رد شد تا کاملا از دید ما دور نشد، چشم‌هایم مژه نزد؛ احساس می‌کردم، این چشم‌ها دیگر قد رعنایش را نمی‌بیند.
داریوش در جبهه که بود زنگ زد و گفت: « مادر یه تاوه باقلوا درست کن و برای من بفرست جبهه» سریع دست به کار شدم، لوازم مورد نیاز پخت آن را خریدم، قدری طول کشید، تاوه باقلوا آماده شده بود، اما کسی که آمد باقلوا را ببرد خبر شهادتش را آورده بود و باقلوا در مجلس فاتحه‌اش پخش شد.
داریوش من که در بیست و دوم بهمن ماه به شهادت رسید، یاد تولدش در این روزها می‌افتادم.
گفتنی است: گروهبان دوم شهید داریوش عطاران رضایی بیست و سوم مرداد سال 41 در شهر قزوین به دنیا آمد و در بیست و دوم بهمن ماه 63 در منطقه‌ی میمک توسط نیروهای عراقی بر اثر اصابت گلوله به چشم به شهادت رسید که مزار او در گلزار شهدای زادگاهش واقع است.
پدر شهید داریوش عطاران رضایی محمد نام داشت و کارمند بود این شهید بزرگوار تا پایان دوره متوسطه در رشته ریاضی تحصیل کرد و دیپلم گرفت سپس ازدواج کرد و به عنوان سرباز ارتش در جبهه حضور یافت. او را بهرام نیز می‌نامیدند.
انتهای پیام/77009/خ30/پو3002
