چرا شیعیان در بعضی روزها سوگواری می‌کنند و می‌گریند

سلفی‌گری تکفیری به گرایش گروهی از سلفیون گفته می‌شود که مخالفان خود را کافر می‌شمارند و مطرح‌ترین آنان «وهابیت تکفیری» با محوریت عربستان سعودی است.

وهابیت تکفیری یکی از مشکلات دنیای کنونی مسلمانان (شیعه و سنی) است. آنها با اتهام‌های ناشایستی که به شیعیان می‌زنند باعث گمراهی مسلمانان و عده زیادی از مردم دنیا می‌شوند. گروه آیین و اندیشه خبرگزاری فارس بر آن است تا در سلسله مطالبی، به عمده‌ترین شبهاتی که وهابیت درباره شیعیان مطرح می‌کند پاسخ گوید.

یکی از اشکالات وهابیت به شیعه این است که باید در مصیبت، صبر کرد و از بى‌‏قرارى و بى‏‌تابى پرهیز نمود و از سیلى برچهره زدن و مانند آن خوددارى کرد. با این وصف، چرا شیعه در ایام سوگوارى بر خلاف این مسائل، عمل مى‌‌‌‌‏کند؟ و چه بسا به خاطر همین کارها، شیعه را مشرک و مرده پرست می‌خوانند.

پاسخ:‏

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله آنگاه که فرزندش ابراهیم درگذشت، چنین فرمود: «چشم گریان است و اشک ریزان و قلب سوزان». (مجمع الزوائد، ج 3، ص 8)

در جنگ احد، آنگاه که حمزه شهید شد، صفیه دختر عبد المطّلب‏ در دامنه احد به دنبال پیامبر مى‌‏گشت. وقتى حضرت او را دید، میان انصار و او فاصله انداخت و فرمود: او را به حال خود واگذارید. صفیه کنار جنازه حمزه نشست و گریست. هرگاه صدایش به گریه بلند مى‌‏شد، صداى گریه پیامبر صلى الله علیه و آله نیز بلند مى‌‏شد و اگر او آهسته مى‏‌گریست پیامبر هم آهسته گریه مى‌‏کرد. فاطمه، دختر رسول اللَّه صلى الله علیه و آله نیز مى‌‏گریست. پیامبر صلى الله علیه و آله به دخترش فاطمه مى‏‌فرمود: «هیچ کس مانند تو مصیبت نخواهد دید.» (امتاع الأسماع، مقریزى، ص 154)

حضرت زهرا علیها‌السلام پس از رحلت پیامبر پیویسته مى‌‏گریست و مى‏‌فرمود: اى پدر، تو به پروردگارت نزدیک شدى و دعوتش را اجابت کردى، اکنون بهشتِ برین جایگاه تو است. (صحیح بخارى، باب مرض النبى و وفاته؛ مسند أبى داود، ج 2، ص 197؛ سنن نسائى، ج 4، ص 13؛ مستدرک حاکم، ج 3، ص 163؛ تاریخ الخطیب، ج 3، ص 262)

در طول تاریخ اسلام، گریه برگذشتگان و نزدیکان در میان مسلمانان؛ اعم از صحابه و تابعان، بیش از آن است که ما در اینجا منعکس کنیم حتى گریه‌هاى شیخین (ابوبکر و عمر) در موارد زیادى، هنگام درگذشت دوستانشان در تاریخ ثبت شده است. (به کتاب «مرزهاى توحید و شرک»، صص 195- 201 مراجعه فرمایید)

عایشه مى‌‏گوید: پس از آن که رسول خدا قبض روح شد، سر او را بر بالش نهادم و برخاسته با زنان دیگر، بر سر و صورت زدم. (تاریخ طبرى، ج 2، ص 441)

سوگوارى براى عزیزان، که از فطرت انسان سرچشمه مى‌‏گیرد، نه تنها مطلوب و خواستنى است، حتى تاریخ مى‏‌گوید: در جنگ احد، زنان‏ انصار بر کشتگان خویش سوگوارى مى‏‌کردند. ناگاه پیامبر صلى الله علیه و آله به خاطرش آمد که عمویش حمزه، که شربت شهادت نوشیده است، سوگوار ندارد، از زنان انصار خواست همچنان که بر نزدیکان خود اشک عاطفه مى‌‏ریزند بر حمزه نیز گریه کنند. (مجمع الزوائد، ج 6، ص 120. این رویداد گویا پیش از سوگوارى «صفیه» براى حمزه بوده است.)

وقتى پیامبر بر مرگ یکى از دخترانش مى‌‏گریست، عبادة بن صامت از علت گریه پرسید. حضرت پاسخ دادند: گریه، رحمتى است که خداوند در نهاد فرزندان آدم قرار داده است و خداوند فقط بر بندگان عطوف خود رحم خواهد کرد. (سنن ابى داود، ج 2، ص 58؛ سنن ابن ماجه، ج 1، ص 481)

نکته دیگر اینکه درگذشت شخصیت‌‏‌هاى اسلامى و رهبران دینى حساب دیگرى دارند. سوگوارى در ایّام درگذشت آنان، نه تنها به معناى بى‌‏صبرى شخصى نیست، بلکه به معناى نوعى حمایت از آنان و دعوت به راه آنان است.

آنان جهادگران واقعى اسلام بودند که هرگز با ظالمان اموى و عباسى نساختند و شربت شهادت نوشیدند. راهپیمایى و به اصطلاح مردم، هیئت‌‏هاى عزادارى، براى احیاى مکتب آن‏‌هاست و هر نوع سینه‌‏زنى و نوحه سرایى، همه و همه به منظور زنده کردن راه و رسم آن‌‏هاست که بار دیگر امت اسلامى در دام منافقان ستمگر نیفتند که «مرگ سرخ به از زندگى ننگین است».

نتیجه‏

1. از این بیان نتیجه مى‏‌گیریم که سوگوارى، گریه و اشک ریختن در فراق عزیزان، رحمتى الهى است و حاکى از کمال انسانى است که در مقابل سنگدلى که از هیچ چیز اثر نمى‌‏پذیرد و به هیچ کسى رحم نمى‏‌کند قرار دارد.

2. راه پیمایى و عزادارى و نوحه سرایى دسته جمعى براى احیاى مکتب، امرى مطلوب است و نه تنها مورد نهى نیست بلکه مورد ستایش است.

3. نوحه سرایى‌‏ها و راهپیمایى‌‏هاى شیعه در تاسوعا و عاشورا و در مناسبت‏هاى دیگر، جنبه سیاسى نیز دارد و هدف این است که بنى امیه را محکوم کنند و همه کسانى را که لب فرو بسته و مؤید آن‏‌ها بوده‌‏اند از خود طرد کنند تا مظلومیت اهل بیت و ستمگرى اموى‏‌ها، زنده نگاه دارند.

4. مخالفان عزادارى از آن مى‏‌ترسند که مظلومیت اهل بیت و ستمگرى اموى‏‌ها بار دیگر مطرح شود و به دنبال مستمسک‌‏هایى هستند که شیعه را از این کار باز دارند. در این راستا روایاتى را مطرح مى‌‏کنند که ما نیز منکر آن‏‌ها نیستیم، ولى هدف آنان سرپوش نهادن بر اعمال بنى‏‌امیه و منزوى ساختن خاندان رسالت است.

اگر در این عزادارى‏‌ها، کارى بر خلاف دستور الهى صورت گیرد، هیچ عالمى آن را تجویز نمى‌‏کند و حساب مکتب را باید از کار برخى از افراطى‏‌های عوامانه جدا کرد. (پاسخ جوان شیعی به پرسش‌های وهابیان، ص 69)

انتهای پیام/