به فاصله تنها چهار روز، دیار لرستان به سوگ دو بزرگمرد خود نشست. دو بزرگی که در ساحت آیین و اندیشه ایران زمین، به جرات می‌توان ایشان را در زمره «السابقون» و مردان « تراز اول» به شمار آورد. گوهرهای کم بدیلی که چرخ زمان باید بسیار بگردد تا نظیر آنان پا به عرصه وجود بگذارد: آیت‌الله طاهری خرم‌آبادی و استاد عبدالمحمد آیتی.
آیت‌الله سیدحسن طاهری خرم آبادی(ره) که روز 16 شهریور ماه روحش به رفیق اعلی پیوست، فقیه اندیشمند و مبارزی بود که زندگی پرثمر و بابرکت او را می توان مصداقی از «حیات طیبه» به شمار آورد. او شاگرد مبرّز مکتب آیت الله العظمی بروجردی(ره) و امام خمینی(ره) بود که به رغم اشتغالات متعدد مبارزاتی و اجرایی – قبل و بعد از پیروزی انقلاب اسلامی- روح ناآرام و جستجوگرش از جوهر طلبگی و دانش پژوهی فاصله نگرفت و در فتح ابواب علمی و فقهی چنان پرتلاش و کوشنده بود که سایه بلند دانش و فقاهتش همواره بر ابعاد سیاسی و مبارزاتی وجودش سنگینی می کرد.
به رغم دلبستگی بی پایان آیت الله طاهری خرم آبادی به غور در معارف دینی و فقهی - که تقریباً تا پایان عمر تداوم یافت- او هرگز از وظایف و مسئولیت های اجتماعی و سیاسی شانه خالی نکرد و ویژگی هایی چون «تقوا، اخلاص، هوشمندی و متانت» ( که مقام معظم رهبری در وصف ایشان برشمردند) موجب گردید تا این فقیه فرزانه، مورد اعتماد کم نظیری از جانب امام خمینی(ره) و حضرت آیت الله خامنه ای قرار گیرد. او که پیش از انقلاب به عنوان یکی از اعضای اصلی جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، در زمره فعال ترین شاگردان امام (ره) در صف نخست مبارزه قرار داشت؛ پس از پیروزی انقلاب اسلامی طیف وسیعی از مسئولیت های سیاسی - فرهنگی مختلف را بر عهده گرفت که عضویت در مجلس خبرگان رهبری، نمایندگی امام(ره) در سپاه، عضویت در شورای نگهبان، امامت جمعه تهران و ... بخشی از این مناصب به شمار می آیند.
استاد عبدالمحمد آیتی، زاده و پرورده شهر بروجرد نیز که 20 شهریورماه دعوت حق - جل و علا- را لبیک گفت، از نام داران و نام آوران عرصه فرهنگ و ادب و دین پژوهی کشورمان بود که تحصیلات همزمانش در حوزه علمیه و دانشگاه از او عالمی جامع و ادیبی دین باور ساخته بود.
محقق، نویسنده و مترجم در حوزه فلسفه، تاریخ و ادب فارسی و عرب، عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی و مترجم چیره دست قرآن مجید، نهج البلاغه، صحیفه سجادیه و شارح آثار بزرگ زبان فارسی، در زمره نخستین کسانی بود که ردای «چهره ماندگار» برازنده قامتش گردید.
استاد آیتی، عضویت پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی بود و پس از تشکیل گروه دانشنامۀ تحقیقات ادبی به مدت هشت سال ریاست این گروه و پس از آن ریاست شورای علمی دانشنامۀ تحقیقات ادبی فرهنگستان را نیز بر عهده داشت.
این اندیشمند وارسته، در حوزه سیاست نیز دلبسته نظام و انقلاب و امام(ره) بود. او قبل از پیروزی انقلاب اسلامی، زمانی که بواسطه مخالفت با رژیم شاه با ممانعت تدریس در دبیرستان های تهران مواجه گردید؛ به گفته دکتر مهدی محقق ،حاضر شد برای امرار معاش بلیت اتوبوس بفروشد اما در برابر طاغوتیان سر تعظیم فرود نیاورد.
اکنون روح بزرگ این دو گوهر تابناک از دیار خاکی ما رخت بر بسته و به رفیق اعلی پیوسته است. فقدان آنان برای جامعه حوزوی و دانشگاهی کشور و بویژه برای اهالی لرستان «ثلمه»ای است که حقیقتاً جبران آن ناممکن است. آنها در زمره ستارگان درخشان این سرزمین بودند که نور وجودشان در یادها و اذهان جاودانه خواهد ماند. رحمت و رضوان خداوند بر آنان باد.
انتهای پیام/
