به گزارش خبرگزاری فارس از یزد، این روزها دیگر برای استاد آذر سریال می‌سازند، مراسم بزرگداشت می‌گیرند البته در بزرگداشت او در نهایت 30 نفر شرکت می‌کنند، برایش مقبره می‌سازند از نوع سیمانی و ...
وقتی استاد آذر در بیمارستان آتیه تهران درگذشت، مسئولان یزدی سر و دستی شکستند برای آوردن پیکر آذریزدی به یزد و دفن او در زادگاهش اما این روزها کسی برای گرامیداشت یاد و خاطره این نویسنده نامی که همه عمرش را در تنهایی زیست، رنجی به خود نمی‌دهد.
استاد آذر وقتی در یزد زندگی می‌کرد، تنهای تنها بود و از آنجا که دائم به مطالعه مشغول بود و زن و فرزندی برای نگهداری از او نبود، بسیار رنجور و ضعیف و بیمار بود به طوری که چند باری برای عبور از خیابان مشکل پیدا کرده و تصادف کرده بود و چند روزی را نیز در یکی از بیمارستان‌های یزد بستری بود.
در اواخر عمر استاد، ضعف و بی‌حالی دیگر بر او مستولی شده بود و روزهای آخر عمرش را یک در میان در بیمارستان می‌گذراند.
اوایل سال 88 بود که بر اثر ضعف عمومی و بی‌حالی در بیمارستان سیدالشهدای یزد بستری شده بود، وقتی به ملاقاتش رفتیم، تلخی تنهایی در نگاه و کلامش موج می‌زد.
پذیرای هیچکس نبود و انگار دلش از دنیا پر بود.
آن هنگام که به ملاقاتش رفتیم، هرچه تلاش می‌کردم او را به حرف بگیرم، تلاشم بی‌ثمر بود و دائم می‌خواست تنهایش بگذاریم.
پیرمرد رنجور و خسته می‌گفت: مطالب زیادی در ذهن دارم که دوست داشتم آنها را می‌نوشتم اما فکر کنم دیگر نتوانم و شاید دیگر فرصتی نباشد.
هنوز صدای استاد آذر را میان فایل‌های صوتی پاک نکرده‌ام و هر بار که به صحبت‌هایش گوش می‌دهم، دلم می‌گیرد.
در آن فرصت کوتاه از دغدغه‌هایش گفت از اینکه این روزها کسی حوصله نمی‌کند برای کودکان بنویسد و بیشتر کتاب‌های کودکی که در بازار موجود است، ترجمه کتاب‌های خارجی است.
استاد آذر، غصه می‌خورد که مولانا با این همه شعر و داستان، سعدی با آن همه پند و اندرز و بزرگان دیگری در ادبیات ما می‌درخشند آن وقت ما باید داستان سفید برفی و هفت کوتوله برای بچه‌هایمان بخوانیم.
او در عین حال می‌گفت: از کسی گله‌ای ندارم، سرگذشت من، حاصل کاهلی‌های خودم است.
آن روز نیم ساعتی را در کنار استاد آذریزدی بودیم، 28 اردیبهشت ماه سال 1388 و دریغ که نمی‌دانستیم، این پیر قصه‌گوی شیرین زبان، کمتر از دو ماه دیگر مهمان ماه نیست.
از بس خسته و رنجور و رنجیده بود، آرزوی مرگ داشت و خیلی سریع به آرزوی خود رسید.
او پس از مرگش نیز تنها و غریب بود. سه سال، مزارش سنگی کوچک در قبرستانی کوچک در میان شهر یزد بود و امسال به تازگی برای او مقبره‌ای ساخته‌اند از جنس سیمان!!! بی هیچ لطافتی.
مهدی آذریزدی متولد سال 1301 در محله خرمشاد یزد بود و در زندگی به گفته خود حسرت‌های بسیاری داشت که یکی از آنها مدرسه رفتن بود.
او در طول زندگی خود هرگز ازدواج نکرد و همواره تنها زیست.
حاصل تنهایی او بیش از 18 کتاب برای کودکان بود و از این‌روست که او را پدر ادبیات ایران زمین خوانده‌اند.
مجموعه «قصه‌های خوب برای بچه‌های خوب»، «شعر قند و عسل»، «قصه‌های تازه از کتاب‌های کهن»، «قصه‌های پیامبران»، «مثنوی بچه خوب» و «خودآموزی عکاسی» از جمله کتاب‌های مهدی آذریزدی بود که برخی از این آثار به زبان‌های عربی، انگلیسی و فرانسه نیز ترجمه شده است.
وی تا چند سال قبل از آخرین روزهای زندگی خود به کرج رفته و در آنجا زندگی می‌کرد اما سال آخر عمر خود را به یزد بازگشت و ترجیح داد به قول خود روزهای باقیمانده از عمرش را دور از هیاهو سپری کند.
استاد آذر 18 تیرماه سال 88 به علت عفونت ریوی در بیمارستان آتیه تهران درگذشت و داستان مرگ او به قصه‌ای تلخ برای کودکان ایران زمین تبدیل شد.
----------------------------
گزارش: مهدی جلیلیان
----------------------------
انتهای پیام/2464/س30/ظ1004
