پرویز مولوی در گفت‌وگو با خبرنگار بهداشت و درمان فارس، اظهار داشت: خیالپردازی کودکان با توجه به رنج و رده سنی مورد بررسی قرار می‌گیرد چرا که گاهی ممکن است خیالپردازی یک علامت پاتولوژیک باشد و از سوی دیگر ممکن است یک علامت نرمال رشدی باشد.
فوق تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان گفت: کودکان در حیطه سنی 2 تا 4 سال دوستان خیالی دارند مخصوصاً کودکانی که در فضای خانه تنها هستند و خواهر و برادر ندارند، این دسته از کودکان در بازی‌های سمبلیک خود دوستانی خیالی تصور می‌کنند که این پدیده در این دوره سنی نرمال است.
عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی اردبیل ادامه داد: کودکان در این دوره سنی این توانمندی را دارند که دوستانی خیالی را تصور کنند و فضای فکری خود را پر کنند اما در سنین بالاتر که کودک به تفکر انتزاعی می‌رسد، تصور این دوستان خیالی به عنوان یک علامت روانشناختی باید بررسی شود.
این روانپزشک تصریح کرد: از محدوده سنی 10 سال به بالا صحبت‌کردن با خود و تصور آدم فضایی و خیالی می‌تواند در کودکان درون‌گرا به اختلالات اسکیزوفرنی، اختلالات نافذ رشد و اختلالات اوتیسم مربوط باشد.
فوق تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان ادامه داد: در این محدوده سنی کودک درک و شعور پیدا می‌کند و تصور کردن دوستان خیالی و انجام بازی‌های بدون هدف باید از جنبه روانپزشکی مورد بررسی قرار گیرد.
انتهای پیام/
