به گزارش خبرگزاری فارس از تبریز، 24 خرداد ماه امسال مردم تبریز خیزش دوباره ای را تجربه کردند و بعد از شش سال و اندی بار دیگر در پای صندوق های رای حاضر شدند تا در کنار انتخاب عالی ترین مسئول اجرایی کشور، کرسی نشینان پارلمان شهری خویش را هم انتخاب کنند.
برای همه جوانانی که پیش از این به لحاظ صغر سن امکان حضور در رای‌گیری وجود نداشت فرصت عرض اندام و قدرت نمایی خوبی بود تا توان و نقش خویش را در اداره شهر به منصه ظهور برسانند. و در کنار آنها فرصت بزرگی بود که بار دیگر احزاب و تشکل های شناسنامه دار و سابقه دار توان خویش را به بوته آزمون بسپارند. اما در کمال حیرت و تاسف، از کار و حرکت « احزاب» در شهر تبریز که مردمانش پیشرو سیاست ورزی و تدبیر و کار جمعی هستند چیزی مشاهده نشد. آنچه در میادین شهر و برخی نشریات و بروشورهای متعدد به چشم آمد نام تعدادی از کاندیداها بود که تحت عنوان «تشکل»، «ائتلاف» و یا عناوینی از این دست قصد تبلیغ مقطعی خود را داشتند.
در غیاب احزاب و تشکل های شناسنامه دار و رسمی، بار حرکت جمعی بر دوش عناوینی چون تشکل و ائتلاف افتاده بود . امری که شاید از دیدگاه ضرورت حرکت جمعی دارای ارزش باشد اما از نظر ماهیت و جایگاه هرگز نمی تواند جای احزاب ریشه دار و دارای مرام نامه و منشور را بگیرد.
در بسیاری از لیست های منتشره نام افرادی به چشم می خورد که هیچ سنخیتی از نظر فکر و عملکرد و عقیده بین آنها اثری نبود! و اینکه این افراد به رغم زاویه داشتن دیدگاه ها و تناقض در افکار چگونه در کنار هم لیست مشترک داده اند جای ابهام و سوال بسیاری بود. از همین رو انتشار بی شمار این لیست ها و تشکل ها نه تنها کمکی به رای دهندگان نکرد که بر آشفتگی اوضاع و بلاتکلیفی آنها دامن زد.
در بررسی جایگاه و نقش آفرینی ائتلاف های انتخاباتی این دوره، ارتباط معنی داری بین میزان حمایت ائتلاف ها از یک کاندیدا با میزان موفقیت و کامیابی همان کاندیدا مشاهده نمی شود. به عبارت دیگر نتیجه انتخابات شورای شهر تبریز به روشنی ثابت کرد که مردم تبریز بیشتر بر روی شناخت های فردی و خانوادگی و طایفه ای رای می دهند نه بر اساس لیست ها!
هر چند شورای شهر یک مجمع کارشناسی و مشورتی است و اکثریت کارگزاران، مردم، شهرسازان و سیاست مداران چنین تجویز می کنند که این پارلمان محلی باید از ذهنیت ها و مشی سیاسی به دور باشد اما با این حال نباید تردید داشت که ماهیت هر انتخابی، سیاسی است. بنابراین دلیلی ندارد که در هر انتخاباتی شاهد عرض اندام احزاب و گروه هایی نباشیم که مردم بر اساس شناخت شان نسبت به عملکرد آنها در طی سالیان گذشته چه در زمینه های سیاسی و چه در رابطه با فعالیت های شهرسازی، اقتصادی، فضای سبز، کارگران و ... به اعضای آنها رای بدهند.
در این دوره از انتخابات نیز شهر تبریز شاهد ظهور و خودنمایی حدود 50 تشکل و ائتلاف بود که این همه در قالب نصب بنر و پوستر و چاپ آگهی در برخی نشریات محلی به یکباره از فضای سیاسی و شهری تبریز سر بیرون آوردند و اعلام موجودیت کردند، بی آنکه مردم و رای دهندگان با سابقه و اهداف و برنامه های این تشکل ها بیشتر و پیش از این آشنا باشند.
گویی عده ای دور هم جمع شده اند و به صورت تصادفی از لیست 422 نفره ی کاندیداها، نام افرادی را انتخاب کرده و تحت عنوان «ائتلاف» ! منتشر کرده اند. و جالب ترین بخش این انتخاب تصادفی اسامی، جایی است که عدم سنخیت و تناسب عملکرد و عقیده ی آنها بر اعتبار و وجاهت همان ائتلاف ها سایه می اندازد.
به استثنای چند تشکل نام آشنا و مشهور (مانند: اصولگرایان، جبهه پایداری و ...) بقیه لیست ها متعلق به تشکل هایی گمنام است و در مورد باورها و رویکرد آنها نمی توان قضاوت کرد. این موضوع می تواند به عنوان یکی از آفت ها و نقاط ضعف انتخابات شهر ما باشد که در کنار شور و هیجان و خلق حماسه توسط مردم تبریز، خلا احزاب ریشه دار و تشکل ها و ائتلاف های شناسنامه دار به شدت احساس شد.
در گزارش حاضر سعی شده هر یک از این ائتلاف ها که نسبتا دارای تبلیغات موثری در شهر بوده اند به همراه کاندیداهای مورد حمایت شان و میزان موفقیت آنها در اعزام منتخبین ملت به شورای چهارم شهر تبریز مورد تحلیل و بررسی کارشناسی قرار گرفته است. توضیح این نکته نیز ضروری است که متاسفانه امکان دسترسی به همه ی لیست های انتخاباتی به دلایلی که در بالا ذکر شد امکان پذیر نبود. بنابراین پژوهش بر روی 41 ائتلافی که از طریق منابع اینترنتی، نشریات و تبلیغات محیطی اقدام به انتشار لیست های مورد حمایت خود کرده بودند انجام گرفت. شکی نیست که ممکن است تعدادی لیست انتخاباتی هم باشد که امکان دسترسی به آنها وجود نداشته است.
موفق‌ترین و ناکام ترین ائتلاف‌ها:
در این دوره باید ورزشکاران و به ویژه هواداران تیم تراکتورسازی را خوش اقبال ترین و موفق ترین ائتلاف دانست. چه، ائتلاف «حامیان تراکتور» موفق شد از مجموع 21 نفره ی کاندیدای مورد حمایت خود، 12 نفر را به شورای شهر تبریز اعزام کند. این امر به خوبی می تواند بر این نکته مهر تاییدی بزند که ورزشکاران و جوانان تبریزی در این دوره از انتخابات حضور پررنگی داشتند و توانستند در حرکتی جمعی 12 نفر از جمع 21 نفره شورای تبریز را به خود اختصاص دهند. بعد از ائتلاف حامیان تراکتور، ائتلاف «حامیان گردشگری»، با 11 عضو راه یافته جزو موفق ترین ائتلاف هاست.
در انتهای موفق‌ترین ائتلاف‌ها هم با دو ائتلاف روبه‌رو هستیم. «حقوقدانان» و « موج چهارم» هرگز نتوانستند کسی را از بین کاندیداهای مورد حمایت خود به شورا بفرستند. این دو ائتلاف را باید ناکامان بزرگ فعالیت ائتلاف ها لقب داد. بعد از این دو، ائتلاف های: تبریزیم، موج خروشان کشور، عدالتخواهان شورا، افق توسعه تبریز و خادمان هر یک تنها با یک کاندیدای برنده قرار دارند.
اکنون این سوال مطرح است که در پایان دوره چهار ساله ی شورای چهارم، آیا این ائتلاف ها مسئولیت تصمیم گیری ها و عملکرد منتخبان مورد حمایت خود را بر عهده خواهند گرفت؟ آیا در طی چهار سال آینده رابطه ی ائتلاف ها با افراد پیروز شفاف و مبتنی بر قانون، ضابطه، خرد گرایی و منطق خواهد بود؟ نکند که با پایان انتخابات، همه آن حمایت‌های دو آتشه و همه جانبه به فراموشی سپرده شوند؟ برنامه ائتلاف‌ها برای اداره بهتر شهر و به پشتوانه راه یافتگان مورد حمایت خویش چیست؟
بیشترین و کمترین حضور در ائتلاف‌ها:
حضور برخی از افراد در لیست‌های مختلف بسیار پر رنگ بود. به گونه‌ای که باید آنها را سر لیست ائتلاف ها انتخاب کرد.
در بین کاندیداهایی که به شورای تبریز راه یافتند «علی نوای باغبان » با حضور در 19 لیست دارای بیشترین حامی جمعی بوده است. نام باغبان در 19 ائتلاف از مجموع 41 ائتلاف مورد بررسی به چشم می خورد. با وجود این همه حامی باغبان نفر 13 شورای تبریز انتخاب شده است. بنابراین می توان نتیجه گرفت که صرف حمایت تشکل ها و ائتلاف ها از یک کاندیدا، دلیل موفقیت صد در صدی و کامل همان کاندیدا نمی تواند باشد. کمااینکه ما در این انتخابات با افرادی روبرو بودیم که میزان حمایت ائتلاف‌ها از او بیشتر بود اما هرگز به ترکیب 29 نفره ( اصلی و علی البدل) هم راه نیافته است!
بعد از باغبان، حبیب شیری آذر با حضور در 18 ائتلاف و دکتر دبیری با حضور در 17 لیست دارای بیشترین حامی بوده اند.
جالب‌ترین و شگفت انگیز ترین بخش این بررسی جایی است که بدانیم که کاندیدایی به نام « المیرا خاماچی» بدون حضور در هیچ یک از لیست‌ها و ائتلاف‌ها در جایگاه پنجم شورای تبریز قرار گرفته است. در بین 41 ائتلاف مورد بررسی، هیچ ائتلاف و گروه و تشکلی حاضر نشد نام او را در لیست خود قرار دهد. برای اینکه هیچ یک از آنها اندک درصدی هم به موفقیت او رای نمی داد! اما با این حال خانم خاماچی از این آزمون، کامیاب بیرون آمد و فرضیه قبلی ما مبنی بر شیوه ی انتخاب مردم تبریز بر مبنای «شناخت قبلی و نه بر اساس حضور در ائتلاف ها» اثبات کرد.
بعد از المیرا خاماچی، عموی وی «بهروز خاماچی» با حضور در لیست مورد حمایت 3 ائتلاف و اکرم حضرتی و سعید حاجی‌زاده هر یک با حضور در 4 لیست، از کمترین حمایت ائتلاف های مطرح برخوردار بوده‌اند.
سوالی که اینجا مطرح می شود این است که کاندیداهای پیروز به تعهدات قانونی خود در قبال ائتلاف های حامی تا چه اندازه پای بند خواهند بود؟ چه کسانی در پشت سر این ائتلاف ها قرار دارند؟ میزان تقید و تعهد هر یک از کاندیداهای پیروز نسبت به مطالبات ائتلاف‌ها چیست؟ از نظر کاندیداهای راه یافته به شورا در دو راهی سخت مصالح شهر با بیراهه منافع شخصی و گروهی، اولویت با کدام خواهد بود؟
بی گمان در طی سال‌های آینده می‌توان پاسخ‌های روشن و شفافی به این ابهامات و سئوالات داد.
نگارنده: محمدامین خوش‌نیت
انتهای پیام/60002/ش40/پ3003
