به گزارش خبرگزاری فارس و به نقل از «روزنامه افغانستان» هرچند در فصل بهار همه ساله مردم افغانستان شاهد تشدید ناامنی‌ها و ناآرامی‌ها در سراسر این کشور هستند، اما گسترش و افزایش بی‌سابقه حملات انتحاری در سال جاری نشان می‌دهد که طالبان و مخالفان مسلح دولت، با توجه به خلاء‌های سیاسی و امنیتی دولت و با توجه به روند انتقال مسئولیت‌های امنیتی و خروج نیروهای بین‌المللی از این کشور و نیز پیش‌رو بودن انتخابات ریاست جمهوری وشوراهای ولایتی، تصمیم گرفته‌اند که فشار نظامی را بر دولت افغانستان مضاعف کنند.
تجربه نشان داده است که حملات انتحاری و عملیات‌های نظامی از سوی گروههای شورشی، نه تنها با واکنش‌ها و پیامدهای منفی مواجه نشده؛ بلکه دستاوردهای بزرگ سیاسی را نیز برای آنها به دنبال داشته است.
سیاست های ضعیف و ناکار آمد دولت در قبال گروههای شورشی و امتیازات یکجانبه‌ای که بی‌حساب و کتاب به آنها داده می‌شود، از یک طرف گروه طالبان را به عنوان یک گروه سیاسی فعال در افغانستان مشروعیت بخشیده و شأن و منزلت آن را در انظار جامعه جهانی بالا برده و از سوی دیگر روحیه جنگی نیروهای طالبان را در برابر دولت و نیروهای بین‌المللی ارتقا بخشیده است.
طالبان با راه‌اندازی عملیات‌های نظامی و ترویج حملات انتحاری هم قدرت و توان نظامی خود را به رخ می‌کشد و از لحاظ تبلیغاتی خود را قوی، نیرومند و شکست‌ناپذیر جلوه می‌دهد و از سوی دیگر با فشار نظامی، امتیازات بزرگ سیاسی را از سوی حکومت افغانستان به دست می آورد؛ بنابراین طالبان منافع خود را بیشتر در ادامه جنگ و تشدید خشونت در افغانستان جستجو می‌کند، تا در مذاکره و گفت‌وگوهای صلح.
آزادی زندانیان طالب از زندان‌ها، کاهش عملیات‌های نظامی در مناطق ناامن، حذف نام رهبران طالبان از لیست سیاه سازمان ملل متحد و بازکردن دفتر این گروه در قطر از جمله تلاش‌هایی به شمار می‌رود که دولت افغانستان بدون هیچ انتظاری به طالبان هدیه کرد.
اما در مقابل، این گروه در پاسخ به تقاضاهای صلح واعطای امتیازات سیاسی و اقتصادی دولت، حملات انتحاری را شدت بخشید و شخصیت‌ها و افراد بیشتری را به کام نابودی کشاند.
اکنون برنامه صلح دولت به صورت کامل در ابهام و تاریکی قرار دارد و مسیر آن به بن‌بست انجامیده است.
در زمانی که باقی مانده و با سیاست‌هایی که در پیش گرفته شده، امکان اصلاح و راه برون رفت از بن‌بست مزبور نیز میسر نیست.
بنابراین مردم نگران سرنوشت آینده خود هستند، آینده‌ای که با خروج نیروهای خارجی از افغانستان با ده‌ها پرسش مواجه است.
درحالی که کشورهای دیگر گروه طالبان را مجرم شناخته و آنها را در لیست سیاه خود قرار می‌دهد، اما دولت تلاش می‌کند نام رهبران و فرماندهان آنها را از لیست سیاه حذف کند.
جالب است که چند روز قبل وزارت کشور کانادا طالبان را در لیست گروههای تروریستی درج کرد و آن را اقدامی مثبت ولی دیر هنگام دانست.
تناقض در رویکردهای سیاسی دولت در قبال طالبان و سایر گروههای مسلح مخالف دولت، بیانگر این موضوع است که تا کنون تعریف روشنی از طالبان، گروههای مسلح مخالف دولت و حتی شبکه‌های تروریستی در دستگاه‌های سیاسی افغانستان وجود ندارد.
هنوز مشخص نیست که طالبان یک گروه شورشی، یک گروه مخالف دولت و یا یک گروه تروریستی است؟
به همین دلیل گاهی آنها برادر خطاب می‌شود و گاهی تروریست و فاصله میان برادران ناراضی و گروه تروریستی هم در حدی نیست که با تعارف و یا توجیهات ناشیانه سیاسی پر شود.
افغانستان نیازمند یک نگاه جدید به سیاست‌های امنیتی خود است، تا در پرتو آن از یک سو دشمنان آن شناسایی و تعریف شوند و از جانب دیگر استراتژی امنیتی این کشور در قبال گروههای مختلف از وضوح و شفافیت مطلوب برخوردار شود.
در تازه‌ترین خشونت‌ها در افغانستان، حملات گروههای مخالف مسلح در «کابل»، «بغلان» و «قندهار» غیرنظامیان زیادی را در این کشور به خاک و خون کشید.
این حملات بیش از ده‌ها کشته و بالغ بر 100 زخمی بر جای گذاشت و همچنان خبرهای وقوع رویدادهای امنیتی و ایجاد ناامنی از گوشه گوشه افغانستان در حال انتشار است.
به اعتقاد کارشناسان افزایش خشونت‌ها در افغانستان نشان‌دهنده ناکامی نیروهای خارجی در تأمین امنیت کشوری است که بیش از 11 سال از اشغال آن توسط این نیروها می‌گذرد.
انتهای پیام/ص
