به گزارش خبرگزاری فارس از قم، هنر واقعی هنری است که انسان را مورد تاثیر قرار دهد و حال و هوای او را دگرگون کند؛ نقاشی، خطاطی، نویسندگی، شاعری، خلق آثار و تابلوها، مجسمه‌های زیبا و... هر یک می‌توانند اثری ژرف در اعماق وجود انسان بر جای گذارند اما آیا هنر واقعی این‌هاست یا اینکه می‌توان نوع دیگری از هنر را نیز به نمایش گذاشت؟
انسان کامل تا هنگامی که نفس می‌کشد و از نعمت حیات برخوردار است، اختیار اموال و دارایی‌‌های خود را دارد و طبق سلیقه و صلاحدید خویش در هر راهی که بخواهد به مصرف می‌رساند؛ عده‌ای از دارایی خود صرفا برای تجارت دنیوی بهره می‌برند و از هر فرصتی استفاده می‌کنند تا ثروت‌اندوزی کنند، برخی نیز افرادی تیزبین هستند و از نعمت‌های الهی و بهره‌های دنیوی در آبادانی سرای آخرت خویش می‌کوشند.
گروه اخیر افرادی هستند که به تعبیر آیات قرآن با خداوند وارد معامله شده‌اند و برگ سبزی به گور خویش می‌فرستند تا در روزی که «لا ینفع مال و لابنون» است ثمره این بخشش و نیکوکاری خود را ببینند.
اینان سپاس‌گوی واقعی و افرادی هنرمند هستند، سپاسگزار از آن رو که «شکرانه بازوی توانا، بگرفتن دست ناتوان است» و هنرمند از آن نظر که اشک و غم دیگران را به لبخند شادی مبدل می‌کند.
خداوند متعال در قرآن کریم خطاب به انسان‌ها فرموده «انفقوا من ما رزقناکم» از آن چه به شما روزی داده‌ایم، انفاق کنید.(بقره/254)
و در آیه‌ای دیگر فرموده: «لن تنالو البر حتی تنفقوا مما تحبون» هرگز به خیر و نیکی نمی‌رسید مگر اینکه از آن چه دوست دارید انفاق کنید.(آل عمران/92)
هفته احسان و نیکوکاری فرصت و نمایشگاه مغتنمی است که هنرمندان واقعی هنر خود را بروز دهند و قدمی در راه خدا بنهند.
گذشتن از مال و دارایی کاری دشوار است، به ویژه در ایام نزدیک پایان سال که همه مردم درگیر و دار خرید برای سال جدید هستند، اما آیا همه مردم جامعه در توزیع ثروت مساوی هستند؟!
رسیدگی به نیازمندان و محرومان جامعه منحصر به هفته نیکوکاری نیست، این کار خدا پسندانه باید در طول زندگی شخص همراه و قرین او باشد چرا که سعدی شیرازی می‌گوید:
تو کز محنت دیگران بی‌غمی
نشاید که نامت نهند آدمی
باری یکی از مواردی که خداوند انسان‌ها را با آن می‌آزماید تا سره از ناسره جدا شود، امتحان با اموال است و یکی از پرسش‌های قیامت درباره نحوه هزینه کردن آن، مالی را که صرف دستگیری از درماندگان نشود باید با زحمت جمع کرد و با حسرت، گذاشت و رفت و در روز واپسین نیز پاسخگو بود.
صائب تبریزی چه زیبا سروده که
دانی که خدا تو را چرا داده دو دست؟
من معتقدم که اندر آن سری هست
یک دست به کار خویشتن پردازی
با دست دگر، ز بی‌کسان گیری دست
=============
یادداشت: مهدی محدثی
=============
انتهای پیام/2258/و30/چ3000
