به گزارش خبرگزاری فارس از اصفهان، پایش لای پدال دستگاه گیر کرده بود و بدنش داشت کشیده می‌شد، مچ قطع شده‌اش را نوار نقاله چند متر جلوتر آورد و انداخت وسط انبوه تولیداتی که مسیر بسته بندی را طی می‌کردند، مرد جوان عربده می‌زند و با استغاثه از ائمه یاری می‌خواست.
این تصاویری واقعی بود از فیلمی که ماه گذشته یکی از کارگران کارخانه‌ای بزرگ و معروف در حومه اصفهان ضبط کرده بود، تصاویری از همکارش که در حین کار با دستگاهی در خط تولید براثر نقص فنی پایش زیر ترمز پدالی خط گیر کرده و بر شدت عبور نوار نقاله افزوده شده و دستش را که باز در حالت دستپاچگی به یکی از ضامن‌های زیر نوار صفحه متحرک گرفته بود از مچ جدا کرده بود.
خیلی دردناک بود و از آن دردناک‌تر انتشار بلوتوثی بود که لحظاتی پس از شکستن یک پاتیل بزرگ مذاب فلزات از جنازه کارگر متصدی آن گرفته شده بود.
شعار «اول ایمنی بعد کار» را همه می‌دانند، چه برسد به کارگران کارخانه‌ها و شرکت‌های صنعتی، اما این شعار را هم می‌دانیم که حادثه هرگز خبر نمی‌کند و چه زیباست آن پیام تبلیغاتی قدیمی درباره ایمنی که بر تصویر دختر بچه‌ای نوشته است: «بابا ما در انتظار تو هستیم، سالم به خانه برگرد»، اما این پیام برای خانواده‌های دو کارگر فداکار و عزیزی که داستانشان را گفتیم خیلی دردآور است، باباهایی که هرگز به خانه برنگشتند!
حوادث شغلی که عمده آنها در محیط‌های صنعتی و کارگاهی رخ می‌دهد، امسال در کشور جان یک‌هزار و 500 نفر را گرفته که سهم تاسف آور و ناراحت کننده اصفهان به عنوان صنعتی‌ترین شهر کشور از این آمار حدود 10 درصد است.
اگر چه کلانشهر تهران به خاطر جمعیت بالا 207 مورد فوتی بر اثر حوادث شغلی در 10 ماه نخست داشته، اما آمار 125 نفر کارگر فوتی در حوادث شغلی برای استان اصفهان بسیار تکان دهنده است.
رشد 14 درصدی آمار فوت بر اثر حوادث محیط کار که عمده آنها بر اثر سقوط از بلندی، اصابت اجسام سخت، برق‌گرفتگی، سوختگی رخ داده است و صرفه نظر از اینکه برخی کارفرمایان خصوصی از خرید و تحویل وسایل ایمنی به کارگران سر باز می‌زنند، این آما مثال «هر که بامش بیش برفش بیشتر» است.
پس از جدایی استان البرز از تهران، صرف نظر از جمعیت شهری به سبب پایتختی، اصفهان با داشتن بیش از 9هزار واحد صنعتی بزرگ و بالغ بر 50 شهرک صنعتی و چند کارخانه ابر صنعت ملی به عنوان صنعتی‌ترین شهر کشور شناخته شد و این خود دلیلی بر این تعداد مرگ و میر در حوادث شغلی است.
اگر نگاهی به مزایا و معایب صنعتی شدن یک شهر بیندازیم، خواهیم فهمید که در بسیاری موارد اصفهان تنها نام شهر صنعتی را یدک می‌کشد، اما آنجا که صحبت از بودجه‌های خاص برای شهرهای بزرگ و صنعتی می‌شود تا به موازات مضرات صنعت در کاهش آلایندگی و یا پرداخت عوارض آن به شهروندان اقدام شود، همیشه پای بودجه‌های دولتی برای این شهر می‌لنگیده است.
اگر نبود چند هزار خانواده‌ای که از ماحصل گردش چرخ دنده‌های این کارخانه‌ها که چند برابر سود رسانی به استان، هوای آلوده و پسماند مضر نثار شهروندان می‌کنند، همان روزها این ابر صنعت‌ها نیز از تولید وا می‌ماندند.
خیلی راحت برچسب برخورداری و مارک سوگلی بودن بر اصفهان زده شده تا بودجه‌ای از ماحصل درآمد صنایع و دود خوردن اصفهانی‌ها و کشته دادن در محیط‌های کاری نصیب مردمان این دیار نشود.
حالا فواید صنعتی بودن را بگذارید کنار معایب آن و با تدبیر بگویید، این نخستین استان صنعتی شدن چه دردی برای اصفهان دوا کرده است.
اگر اصفهان نخستین یا دومین استان صنعتی کشور است چرا در سی سال گذشته حتی یک طرح صنعتی یا کارخانه بزرگ ملی در اصفهان احداث نشده، در حالی که بیشتر شهرها در سال‌های پس از انقلاب شاهد احداث طرح‌هایی از این دست بوده‌اند، در حالی که احداث ابر صنایع اصفهان شهری که طلایه دار انقلاب است به سال‌های قبل بر می‌گردد.
به بهانه داشتن ذوب آهن، فولاد مبارکه، شرکت سیمان سپاهان و پالایشگاه که در زمان‌های گذشته در اصفهان آن هم به دلیل مرکزیت و ایمنی دفاعی آن ساخته شده‌اند، نباید تصمیم گیران صنعت کشور، اصفهانی که صنایع‌اش صدها شهید تقدیم انقلاب کردند و اوضاع اشتغال زیاد مناسبی هم ندارد را از داشتن صنایع بزرگ و طرح‌های ملی عظیم محروم کنند.
انتهای پیام/63001/صا40/ژ1001
