به گزارش خبرگزاری فارس، شبکه خبری «الجزیره» به بهانه دور جدید مذاکرات میان ایران و گروه 1+5 که قرار است هفته آینده در قزاقستان برگزار شود، یادداشتی را به قلم «پپ اسکوبار» روزنامه‌نگار «آسیا تایمز»، در پایگاه اینترنتی خود منتشر کرده و نوشته است دولت آمریکا به دنبال شکست این مذاکرات است.
اسکوبار در ابتدای این یادداشت آورده است: سوابق نشان می‌دهد که تمام 16 سرویس اطلاعاتی آمریکا می‌دانند که تهران به دنبال سلاح هسته‌ای نیست. در یک مذاکره واقعی، آمریکا می‌تواند پیشنهادی معتبر و اساسی به ایران ارائه دهد. اما هیچ پیشنهاد واقعی ارائه نشده است. این نشان می‌دهد که واشنگتن در اصل می‌خواهد تنها بسته تحریم‌های خود را علیه تهران به اجرا بگذارد و روند اجرای آن را سریع‌تر کند.
بیائید مکانیزم این مذاکرات را با هم مرور کنیم. تنها دو هفته قبل در روز 6 فوریه، تحریم‌های جدید آمریکا علیه مبادله موسوم به «طلا در برابر گاز» ایران وضع شد.
تا پیش از این ایران گاز خود را به لیره به ترکیه می‌فروخت و سپس با استفاده از همان لیره‌ای که در بانکی در ترکیه بود، از این کشور طلا می‌خرید. اما حالا چیزهایی که ایران می‌تواند با این لیره بخرد، تنها به غذا، دارو و تولیدات صنعتی محدود شده است.
نویسنده این یادداشت سپس با اشاره به اینکه شبکه‌های غربی با انتشار این خبر اعلام کردند که ایران از سیستم بانکی جهان حذف شده، متذکر می‌شود که هنوز مشخص نیست که این تحریم کارآمد است یا نه. وی بانک‌های روسی و چینی را محل‌هایی می‌داند که احتمالا قادرند پول ایران را به طلا تبدیل کنند. وی می‌افزاید: ایران تجربه چند دهه تحریم کشنده و سپس سازگار شدن با آن را دارد.
اسکوبار سپس توضیح می‌دهد که در این بین تنها ترکیه است که، بازنده می‌شود، چراکه به شدت به گاز ایران نیاز دارد و با این کار خرید روند خرید گاز از ایران برایش مشکل شده است. وی در این مورد نوشته است: تنها بازنده این سناریو، ترکیه است. چرا؟ چون واشنگتن می‌گوید نه.
حالا بیایید به پیشنهاد واشنگتن به تهران نگاهی بیاندازیم؛ در صورتی که شما تأسیسات زیرزمینی غنی‌سازی فردو را کاملا تعطیل کنید،ما تحریم گاز برای طلا را تعلیق می‌کنیم. جالب است که اگر آمریکا یا اسرائیل بخواهند احیانا بخواهد در جمله «همه گزینه‌ها روی میز است» گزینه حمله نظامی را انتخاب کنند، نابودی تأسیسات فردو از همه تأسیسات ایران دشوارتر است.
دوشنبه این هفته بود که «رامین مهمانپرست» سخنگوی وزارت خارجه ایران کاملا رک گفت که آن‌ها می‌خواهند حقوق یک ملت را با مبادله طلا معامله کنند.
نویسنده این مطلب سپس اشاره می‌کند که آمریکا قصد دارد با تحریم طلا، همان موضوع «نفت در برابر» غذا را که علیه عراق اجرا می‌شد، برای ایران احیا کند. وی متذکر می‌شود که این امر نمی‌تواند موفق باشد، چراکه رهبری ایران همچنان بازار بزرگ آسیا را در اختیار دارد، که حتی در این بازار از امتیازات زیادی نیز برخودار است، که از جمله آن می‌توان به وجود کشورهای در حال توسعه در این منطقه اشاره کرد.
وی می‌افزاید: حالا بیایید به رهبری در تهران نگاهی بیاندازیم. آن‌ها در دهه 1980 نبردی هشت ساله با عراق داشتند. این جنگ آن‌ها را از لحاظ سیاسی ساخت. آن‌ها سپس در زمینه هسته‌ای «گزینه ژاپنی» یا طولانی مدت را برگزیدند، که علاوه بر ایران، حدود 30 کشور دیگر نیز از آن تبعیت کرده بودند. به این معنی که ایران در این مدت به دانش و توان ساخت سلاح هسته‌ای دست می‌یابد، اما به سمت ساخت آن نمی‌رود.
اسکوبار سپس اشاره می‌کند که دیپلمات‌ها و تحلیلگران اروپایی تصور می‌کردند که ایران با اعمال تحریم‌هایی شدید، تسلیم می‌شود. وی در مورد این تحلیلگران می‌نویسد: یک سری انسان بی‌استفاده. بروید و سوار هواپیما شوید. به ایران بروید. با مردم ایرانی صحبت کنید. تا بفهمید اوضاع از چه قرار است.
وی می‌افزاید که ایرانی‌ها فهمیده‌اند که اگر بخواهند یک ابرقدرت باشد، باید بالاترین فناوری‌ها را در اختیار داشته باشد. او در این مورد می‌نویسد: یک نظرسنجی ساده در ایران نشان می‌دهد که تمام اقشار جامعه این کشور، از مذهبی‌ترین‌ها تا اصلاح‌گرایان همگی با اینکه همه باید حق ایران به عنوان یک عضو NPT در استفاده از فناوری هسته‌ای را به رسمیت بشناسند، حمایت می‌کنند.
نویسنده این مطلب می‌نویسد که ایران برای پاسخگویی به نیاز خود در بخش انرژی به توان هسته‌ای نیازمند است. همچنین کاهش فروش نفت ایران به افزایش قیمت آن منجر شده و در مقابل ذخایر نفت ایران برای آینده این کشور باقی مانده است.
وی می‌افزاید واشنگتن نظیر کوری است که عصاکش کوری دیگر شده است. مطالعه تاریخ 150 ساله ایران نشان می‌دهد که مشکل اصلی واشنگتن با تهران، مواضع ضدامپریالیستی این کشور است. اسکوبار اشاره می‌کند که در این بین هرگاه شخصیتی نظیر دکتر مصدق به هشدارهای کشورهای خارجی چون انگلیس پشت کرده، در چشم ایرانی‌ها همچون یک قهرمان شده است. نیازی به یادآوری نیست که پس از سرنگونی شاه در سال 1979 نیز غرب به صورت مداوم به تهدید ایران پرداخته است.
اسکوبار سپس به شدت از صحبت‌های اخیر «بان‌کی‌مون» دبیر کل سازمان ملل متحد که گفته بود دیگر نباید به ایران وقت داد انتقاد کرده و می‌نویسد: به نظر می‌رسد که او در حال کار کردن برای «بنیامین نتانیاهو» (نخست‌وزیر رژیم‌صهیونیستی) است و در حال کاهش زمان برای دیپلماسی است تا از این طریق بتواند به اسرائیل در زمینه متقاعد کردن آمریکا برای حمله به ایران کمک کند.
او با اشاره به اینکه در این مدت ایرانی‌ها بخشی از درآمد نفتی خود را از دست دادند و ارزش پولشان 40درصد کاهش یافت، نوشته است که اما اکنون رهبری ایران در قدرتمندترین حالت خود قرار دارد.
وی نوشته است: حرکت به سمت معامله‌ای واقعی میان ایران و آمریکا به این معنی است که واشنگتن دیگر به دنبال تغییر نظام در ایران نباشد، تهران را به عنوان یک قدرت در جنوب غرب آسیا به رسمیت شناخته، تحریم‌ها برداشته شوند، از سرمایه‌گذاری دیگر کشورها در ایران جلوگیری نشود، و استفاده ایران از انرژی صلح‌آمیز هسته‌ای به طور کامل تائید شود.
اما این امر راه ایران برای تبدیل خود به بزرگترین و محرک‌ترین اقتصاد خاورمیانه و جنوب غرب آسیا هموار می‌کند.
به نظر نمی‌رسد که حرکت کنونی ما به این سمت باشد. «ولی نصر» از مشاوران ارشد کاخ سفید و رئیس دانشکده مطالعات پیشرفته و بین‌الملل هم در کتابی که قرار است جدیدا منتشر کند، در مورد سیاست‌های کاخ سفید در قبال ایران نوشته است که این سیاست‌ها «حتی دوگانه هم نیست، و سیاستی است تنها یکسویه مبتنی برای فشار... مذاکرات در حقیقت پوششی است برای نبردی گسترده متشکل از خرابکاری، فشار اقتصادی و جنگ‌افزار سایبری».
آنچه که از مواضع ایران برمی‌آید، این است که رهبر عالی این کشور درخواست‌های اوباما برای مذاکره با تهران را یک تله می‌داند و معتقد است که اگر واشنگتن در مذاکرات آلماتی جدی باشد، باید تمام تحریم‌ها، نه فقط تحریم گاز برای طلا را کاهش دهد.
وی در پایان نوشته است که اوباما هنوز هم می‌تواند در این زمینه کارهایی انجام دهد. اسکوبار در این باره می‌نویسد: اوباما به عنوان مثال می‌تواند دارایی‌های ایران را که پس از بحران سفارت این کشور در ایران در سال 1979 بلوکه شده، آزاد کند؛ او می‌تواند اجازه فروش قطعات یدکی به ناوگان بوئینگ‌های سالخورده ایران را صادر کند؛ او می‌تواند به وزارت دارایی و وزارت خارجه آمریکا بگوید که برای برخی شرکت‌های اروپایی که می‌خواهند با ایران تجارت کنند، استثنا قائل شود.
با این وجود، اوباما در دولت دومش هم هنوز از سیاست خارجی دوره «بوش- چنی» (رئیس جمهور و معاون سابق رئیس‌جمهور آمریکا) تبعیت می‌کند، یعنی تهدید، انحراف و جابجایی خط قرمزها، و عبارت «همه گزینه‌ها روی میز است» و تحریم، تحریم، و باز هم تحریم.
عجیب نیست که انتظارات از آلماتی بسیار پایین باشد. در هر صورت پیش از انتخابات ریاست‌جمهوری ایران در ماه ژوئن احتمالا هیچ تصمیم مهمی اتخاذ نمی‌شود. اما اگر 1+5 تصمیم نگیرد که واقعا همگام و مانند یک انسان بالغ عمل کند، دیر یا زود ایران ممکن است که تصمیم به ترک «گزینه ژاپنی» بگیرد.
انتهای پیام/ق.ص
