به گزارش فارس، اندیشکده کاروان، زیر مجموعه موسسه «هوور»، با همکاری گروه «هربرت و جین دوایت» فعال در حوزه اسلامگرایی و سلسله‌مراتب جهانی و دیگر کارکنان موسسه هوور، «چارلز هیل» و «فواد عجمی»، با پیگیری مستمر «جان ریزین» مدیر بخش تد و داین از این موسسه، تأسیس شد. اعضای مزبور میزگردی تشکیل داده مسائل مختلف و راهکارهای پیشنهادی آنها را به بحث می‌گذارند. نویسندگان اندیشکده مقالات 750 کلمه‌ای خود را بر پایگاه اینترنتی «پیشرفت به سمت جامعه‌ای آزاد: کاروان» قرار می‌دهند.
آخرین مقاله‌ای که در پایگاه فوق انتشار یافت، «اوباما در دوره دوم ریاست‌جمهوری اش و آنچه می‌بایست در خصوص خاورمیانه مد نظر داشته باشد» نام دارد. ده نویسنده در این نوشتار قلم زدند؛ از جمله «راسل برمن»، «رابرت ستلف» و «روئل گرشت». راسل برمن، استاد علوم انسانی در دانشگاه استنفورد و عضو ارشد موسسه هوور، پرزیدنت اوباما را به انعطاف‌پذیری خردمندانه در سیاست‌خارجه فراخوانده، معتقد است وی می‌بایست نقش پررنگ‌تری در پشتیبانی از جنبش‌های دموکراسی‌خواهانه، مبارزه علیه تروریسم و حمایت از اسرائیل در مقابل حکومت دینی ایران که طالب بی‌نظمی و اغتشاش است، ایفا کند و این امر، جایگاه آمریکا در خاورمیانه بزرگ را تحکیم می‌کند.
رابرت ستلف مدیر اجرایی موسسه تحقیقاتی واشنگتن در حوزه سیاست خاور نزدیک است. وی در یادداشتی که برای رئیس‌جمهور نوشت، او را دعوت کرد تا آرمان‌خواهی و نامجویی را کنار گذاشته، در خاورمیانه بزرگ بدنبال اهداف عملگرایانه باشد. اگرچه این سیاست چندان شگرف و خیره‌کننده نیست اما دولت می‌بایست در معرکه سوریه که نقطه حساسی در خاور نزدیک است و همچنین حمایت از پادشاهی‌های منطقه که طرفدار آمریکا هستند، قوی‌تر از گذشته ظاهر شود؛ و در عین حال برای مهار ایران، دیپلماسی را هم‌عرض تحریم‌ها پیش ببرد؛ سیاست کلی اوباما در خاور نزدیک باید، تلاش برای برقراری صلح میان اسرائیل و فلسطین باشد.
روئل گرشت، افسر سابق سی‌آی‌ای و عضو ارشد بنیاد دفاع از دموکراسی‌ست. او بعید می‌داند دوره دوم رئیس‌جمهوری اوباما، متضمن سیاست‌خارجه جدیدی باشد. او معتقد است نقطه‌نظرات رئیس‌جمهور نسبت به دور اول تغییری نکرده است. به نظر گرشت، پرزیدنت اوباما میخواست محبوب مردم خاورمیانه باشد اما سیاست‌ها و شاخه زیتونی که در دست داشت به نتیجه مطلوب‌اش نیانجامید. او باید تاکتیک‌هایش را تغییر داده، بخصوص در مورد بحران سوریه، رهبری جامعه بین‌الملل را بدست گیرد و همچینن حضور پررنگ‌تری در حل و فصل مسایل ذیل داشته باشد:
ایران و رویا‌پردازی‌های اتمی، افغانستان، پاکستان و تعامل با اسلامیست‌هایی که به حاکمیت می‌رسند.
نخستین شماره کاروان به موضوع سوریه می‌پرداخت. نویسندگان این شماره، «اصلی آیدین‌تسباس»، ستون‌نویس روزنامه ترکی «میلی‌یت»، «حبیب مالیک» استاد تاریخ دانشگاه آمریکایی «جبیل»، «ایتامار رابینویچ» سفیر سابق اسرائیل در ایالات متحده که در مذاکرات سطح رده بالا میان سوریه و اسرائیل شرکت داشته است و نیبراس کاظیمی، عضو ناظر در «موسسه هادسون» هستند.
دومین شماره در مورد افغانستان بود. «سرتیپ مک‌مستر» که اخیراً فرماندهی گروه ضربت مشترک «شفافیت» را برعهده داشته است، شایسته‌ترین فرد برای گواهی دادن درباره فساد و بزهکاری سازمان‌یافته در افغانستان و هم‌عرض آن تلاش نیروهای بین‌المللی و ارتش ایالات متحده در مبارزه با این آفات است. در بخشی دیگر، «کلر لاکهارت» نیز که چندین سال در افغانستان اقامت داشته، کار کرده است، شرح می‌دهد چگونه باید از طریق مدنی در مسائل منطقه دخالت کنیم. «چارلی هیل»، هیئت علمی دانشکاه ییل در رشته استراترژی کلان، افغانستان دهه 90 را ناامن‌ترین و خطرناک‌ترین منطقه جهان می‌شمارد که نیروهای ناتو و ارتش ایالات متحده توسعه قابل توجهی را در آنجا رقم زده اند.
کاروان سوم هم «سخنی با اسلامگرایان» نام گرفت. «بروس ریدل»، عضو ارشد «مرکز سابان» در موسسه بروکینگز است که حوزه مطالعاتی‌شان خاورمیانه است، میگوید ما باید با دولت‌های نوآمد خاورمیانه بزرگ با در دو لایه مجزا تعامل کنیم: اول دیپلماسی سنتی سپس دیالوگ میان سازمان‌های اطلاعاتی مربوطه. «ماریوس دیب»، استاد مطالعات خاورمیانه در دانشگاه جانزهاپکینز واقع در واشنگتن دی‌سی، معتقد است هیچ موضوعی برای گفتگو با اسلامگرایان وجود ندارد. جوانانی که در مصر هسته انقلاب را تشکیل می‌دادند اکنون هیچ جایگاهی در حکومت فعلی ندارند؛ زیرا در جستجوی یک دموکراسی آزاد و لیبرال بودند. «لئون ویسلتیر»، سردبیر ادبی «نیو ریپابلیک»، هم اشاره می‌کند تنها کشور عربی که ما در تحولاتش دخالت داشتیم و حکومت غیر اسلامی انتخاب کردند، لیبی بود.
من نمی‌گویم که از این فرمول تبعیت کنیم، اما همزمان نباید فراموش کنیم که دموکراسی عرب در دوران طفولیت‌اش بسر می‌برد و آن مردمی که در میدان التحریر قیام کردند، همچنان وجود دارند و صدایشان باید شنید شود. ما نمی‌توانیم کنار بنشینیم و سکوت کنیم. بهتر است حواسمان جمع باشد، زیرا تحولات دموکراتیک با چاشنی تلاطم همراه هستند و این تلاطم چنانکه «دیب» میگوید مدتی ادامه پیدا خواهد کرد.
انتهای پیام/
