به گزارش فارس، اندیشکده «مطالعات امنیت ملی اسرائیل» در مقاله ای به قلم ژنرال «آموس یادلین»، رئیس سابق دستگاه اطلاعات ارتش اسرائیل و «گیلید شِر»، مشاور وزیر دفاع اسرائیل، دراین باره نوشت: دربحبوحه جنگ در غزه، توجه جامعه بین المللی باردیگر به سوی مسائل سیاسی میان اسرائیل و فلسطین معطوف شد. در 29 نوامبر، سازمان آزادی بخش فلسطین به رهبری محمود عباس از سازمان ملل درخواست کرد تا فلسطین را به عنوان یک «کشور ناظر» اما همچنان «غیرعضو» به رسمیت بشناسد و طرح ورود فلسطین به سازمان ملل به عنوان یک کشور مستقلِ غیرعضو که از سال گذشته آغاز شده است را همچنان ادامه دهد. همچنین 29 نوامبر مصادف است با سالروز صدور قطعنامه سازمان ملل درسال 1947 مبنی بر تقسیمِ فلسطین به دو بخش یهودی نشین و عرب نشین.
* موافقت سازمان ملل با درخواست محمود عباس به حل و فصل مشکلات میان فلسطین و اسرائیل کمک نخواهد کرد
در اوایل همین ماه، سودان که به قتل عام مردم خود متهم است به عنوان عضو شورای اقتصادی و اجتماعی سازمان ملل برگزیده شد، شورایی که وظیفه هماهنگی و رسیدگی به مسائل حقوق بشر، حقوق زنان و آزادی بیان را برعهده دارد. بنابراین سازمان ملل موظف است که با رأی اکثریت قریب به اتفاق اعضا، با درخواست مقامات فلسطینی موافقت نماید. اما با این حال بعید به نظر می رسد که این تقاضای فلسطین منجر به صدور یک قطعنامه درخصوص مسئله درگیری ها میان اسرائیل و فلسطین شود. صلح و امنیت تنها از طریق مذاکرات، سخت کوشی، تعهد و اقدامات سازنده حاصل می شود، نه از طریق آرای سازمان ملل، سخنرانی ها و مصاحبه های تلویزیونی. این موضوع درباره مسئله فلسطین و اسرائیل نیز صدق می کند.
* پیامدهای موافقتِ سازمان ملل با پیشنهاد فلسطین چیست؟
این پیشنهاد فلسطین ممکن است واکنش های تندی را از جانب اسرائیل به دنبال داشته باشد، واکنش هایی ازقبیل: لغو موافقت نامه موقت اُسلو که درسال 1995 به امضا رسید و به رغم عدم وجود یک توافق دائمی همچنان به قوت خود باقی است. با وجود تشکیل دولت فلسطین توسط روند صلح اسلو، لغو این توافق نامه ممکن است منجر به نابودی کلی دولت فلسطین شود، موضوعی که قطعاً مورد استقبال افراط گرایان در هر دو سو قرار خواهد گرفت. عدم وجود یک چارچوب کلی و قراردادی میان اسرائیل و فلسطین ممکن است فلسطینیان را در شرایط دشوار وادار سازد تا به تلاش ها برای تشکیل یک دولت فلسطینی مسلح ادامه دهند و سپس سیاست هایی مبنی بر ایجاد توافقات نظامی با دشمنان اسرائیل، رهبری روابط خارجی، درخواست مصونیت سیاسی و اعلام شرق بیت المقدس (اورشلیم) به عنوان تنها پایتخت فلسطین را دنبال کنند.
چنین اقداماتی منجر به تغییر در وضعیت شهرک سازی های اسرائیل در کرانه باختری خواهد شد، شهرک هایی که مورد تأیید هردو طرف بوده و به احتمال فراوان طبق مذاکرات صورت گرفته به عنوان بخشی از اسرائیل باقی خواهند ماند. علاوه براین، این امر مسلماً اقدامات یک جانبه اسرائیل را نیز به دنبال خواهد داشت، اقداماتی ازقبیل: اتخاذ قوانین جدید در زمینه شهرک سازی ها در کرانه باختری و اعمال تحریم های اقتصادی شدید که منجربه نابودی دولت فلسطین خواهد شد.
* ارتقا فلسطین به عنوان یک کشور ناظر و غیرعضو در سازمان ملل، مشروعیت دولت اسرائیل را به مخاطره خواهد انداخت
علی رغم آنکه کشورهای غیرعضو از حق رأی دادن در مجمع عمومی سازمان ملل برخوردار نیستند، اما تغییر وضعیت فلسطین در سازمان ملل به عنوان یک کشور ناظر این امکان را فراهم می سازد تا دولت این کشور به موسسات و سازمان های وابسته به سازمان ملل و معاهدات بین المللی بپیوندد. از همه مهم تر، این امر مسیر مشارکت فلسطین در دادگاه ها و محاکم بین المللی از جمله دیوان بین المللی کیفری را هموار می سازد. توانایی سازمان آزادی بخش فلسطین در زمینه محاکمه اسرائیل در دیوان بین المللی کیفری، به مقامات دولت فلسطین این امکان را خواهد داد تا یک کیفرخواست بین المللی علیه اسرائیل تنظیم نمایند. این موضوع نه تنها فعالیت های نظامی اسرائیل در آینده را محدود خواهد ساخت، بلکه باعث تقویت دیدگاه های بین المللی مبنی بر عدم مشروعیت دولت اسرائیل و ایجاد بُعد جدیدی از مبارزات دراین زمینه خواهد شد.
* آیا تغییر وضعیت فلسطین درسازمان ملل نتایج مثبتی را برای دولت این کشور به دنبال خواهد داشت؟
دورنمای این مسئله برای فلسطینیان نیز مبهم است. اولاً، موافقت با حضور فلسطین در دیوان بین المللی کیفری این امکان را فراهم خواهد ساخت تا محمود عباس و دولت فلسطین در دادگاه لاهه پاسخگوی اقدامات حماس و سایر گروه های تروریستی فلسطینی باشند. ثانیاً، قوانین بین المللی حق یک کشور مبنی بر حمایت از گروه های اقلیتی که در قلمرو آن کشور ساکن نیستند را به رسمیت نمی شناسد. وضعیت کنونی دولت فلسطین درسازمان ملل این اجازه را به دولت این کشور می دهد تا بتواند از پناهندگان فلسطینی در اردن، سوریه، لبنان و سایر نقاط جهان حمایت کند. اما تغییر وضعیت فلسطین به یک کشور ناظر و غیرعضو در سازمان ملل مانع از به تصویر کشیدن دولت فلسطین به عنوان حامی و نماینده قانونی میلیون ها پناهنده فلسطینی درمناطق مختلف جهان خواهد شد. علاوه براین، به رسمیت شناختن دولت فلسطین ازجانب سازمان ملل نیاز به حضور آژانس کار و امداد سازمان ملل برای پناهندگان فلسطینی درخاورمیانه را برطرف می سازد و همچنین افزایش تقاضا به منظور لغو دستورکار این آژانس را نیز به دنبال خواهد داشت.
* مذاکرات دوجانبه میان اسرائیل و فلسطین به عنوان تنها راه حل موثر در پایان دادن به درگیری ها میان طرفین محسوب می شود
مخالفت ها با پیشنهاد محمود عباس در سازمان ملل نشأت گرفته از دیدگاه یک جانبه وی درباره موضوعی است که تنها راه حل آن مذاکرات دوجانبه است، موضوعی به نام توافق سیاسی میان اسرائیل و فلسطین. طبق اصول روند صلح اُسلو، مسائل اصلی در مناقشات باید از طریق مذاکرات دوجانبه حل و فصل شوند. پیمان اسلو و یادداشت تفاهم رودخانه وای (پیمان وای ریوِر) هردو برعدم اقدامات یک جانبه از جانب هردو کشور که منجر به نقض حقوق طرفین خواهد شد، تأکید دارند.
با این حال، اگر محمود عباس از درخواست خود از سازمان ملل به منظور پیشرفت در روند همکاری ها صرفه نظر کند، آنگاه آمریکا یا کمیته چهارجانبه صلح خاورمیانه قادر خواهد بود مذاکرات میان اسرائیل و فلسطین را در آینده تضمین نماید، مذاکراتی برمبنای طرح صلح بیل کلینتون موسوم به «نقشه راه» یا طرح صلح اعراب و طبق یک زمان بندی مورد توافق میان طرفین. اگر مذاکرات نتواند یک توافق دوجانبه میان طرفین ایجاد کند، آنگاه محمود عباس می تواند اقدامات خود در سازمان ملل را از سرگیرد.
اما درصورت پیشرفت در مذاکرات، امکان مطرح شدن یک تقاضای مشترک از جانب اسرائیل و فلسطین در مجمع عمومی سازمان ملل فراهم می شود که شامل قطعنامه ای متشکل از دو موضوع مهم و اساسی خواهد بود: مسئله مرزها و توافقات امنیتی. این اقدام به عنوان گامی مثبت درجهت تقویت مذاکرات میان طرفین و بهبود دیدگاه های مردم دو کشور نسبت به یکدیگر محسوب خواهد شد.
هرگونه پیشرفت دراین زمینه به جامعه بین المللی و آمریکا این امکان را خواهد داد تا نقش موثر و سازنده ای را در مذاکرات آتی ایفا نمایند و یک جبهه متحد منطقه ای را علیه ایران هسته ای ایجاد کنند.
تقویت دیدگاه صهیونیست مبنی بر زادگاه یهودیان در اسرائیل نیازمند یک توافق سیاسی و دموکراتیک میان اسرائیل و فلسطین است. یک دولت فلسطینی غیرنظامی، باثبات و موفق درکنار یک اسرائیل دموکراتیک و یهودی به سود منافع مشترک هردو طرف خواهد بود. بهره بردن از فرصت ها به منظور برقراری صلح بسیار مهم تر از استفاده از ترفندهای سازمان ملل است.
انتهای پیام/2811x2
