به گزارش فارس، اندیشکده «تک استرت» در مقاله ای به قلم «رابرت دری فاس» در خصوص «جنگ افغانستان» نوشت: این عجیب نیست که یک مسئله پیش پا افتاده در بنغازی لیبی اهمیت فراوانی در دور دوم مناظره ریاست جمهوری ایالات متحده بین میت رامنی و باراک اوباما پیدا کند اما جنگ افغانستان در دوازدهمین سال خود با عدم توجه آنها روبه رو شود!
این مسئله نباید اتفاق می افتاد. تشریح دلایل شکست باید جز به جز مورد بررسی قرار داده شوند. عدم خواست آمریکاییان در تشکیل جلسات برای پاسخگو بودن در قبال این جنگ بسیار ناراحت کننده است.
*مردم آمریکا با جنگ مخالف هستند
از سال 2009 آراء مردم نشان می دهد که مردم آمریکا به شدت با جنگ مخالف هستند. 60 تا 75 درصد مردم معتقدند که نباید جنگید. با توجه به اینکه بسیاری از تحلیلگران سیاسی بر این باورند که این جنگ هیچ وقت برنده ای نخواهد داشت، مردم هم با این عقیده هم راستا شدند.
تصمیم باراک اوباما در کند کردن روند جنگ در سال آتی و خارج کردن تمام نیروهای ایالات متحده تا سال 2014 مسئله بحث برانگیزی نیست اما 2000 آمریکایی و ده ها هزار افغانی کشته شدند ولی هنوز هم افغانستان ثبات و صلحی بیش از آن چیزی که در سال 2001 و بعد از حمله آمریکا کسب کرده، بدست نیاورده است.
رامنی پیش تر به تفاوت هایی که با اوباما سر مسائل افغانستان داشت، اشاره کرده بود. او گفته بود که هیچ وقت نباید با طالبان صحبت یا مذاکره ای انجام می شد. او اوباما را به خاطر بیرون کشیدن 30 هزار نیروی نظامی از افغانستان، پس از دستور خود او در سال 2009 مبنی بر هجوم به افغانستان، مورد انتقاد قرار داد. رامنی در دور اول صحبت های خود مکرراً گفته بود که خروج نیروهای ایالات متحده از افغانستان باید دوباره مورد بررسی قرار بگیرد. وی افزود خروج نیروها به شرایط و گفته های ژنرال های ارشد بستگی دارد.
*رامنی هم با ترک افغانستان موافقت کرد
اما رامنی اخیراً با قبول شکست، حمایت خود از جدول زمانبندی اوباما را اعلام کرد. در مناظره نامزدهای معاونت ریاست جمهوری که در هفته پیش برگزار شد، «پل رایان» معاون رامنی بدون اشتیاق و خواست شخصی سعی در براه اندازی بحث در مناظره بود اما «جو بایدن» معاون اوباما با قاپیدن فرصت از رایان گفت: «ما سال 2014 از افغانستان بیرون خواهیم آمد و ما با این کار در 10 سال آینده بیش از 800 میلیارد دلار بودجه کشور را ذخیره خواهیم کرد. ما بیش از یک دهه در این جنگ بوده ایم. هدف اصلی راه انداختن این جنگ به ثمر رسیده است. حالا ما می خواهیم دولت کابل را به آن مرحله برسانیم که خود بتواند امنیت خود را حفظ کند. این وظیفه آنهاست نه آمریکایی ها.»
در سرمقاله طولانی و البته جذاب 13 اکتبر «نیویورک تایمز» با نام «وقتشه که تموم بشه»، این روزنامه برعکس چیزی که قبلاً در مورد افغانستان می گفت و اعتقاد داشت، حرف زد. سردبیر روزنامه در این مقاله نوشت: «آمریکایی ها از این که می بینند جنگ به اتمام رسیده و فقط 68 هزار سرباز در حال بازگشت به خانه هستند، بسیار ناراحت هستند.» سردبیر با حالتی آمیخته با شکست نوشته خود را آغاز کرد: «پس از گذشت بیش از یک دهه از ریخته شدن خون آمریکایی ها در افغانستان و بی تفاوتی فاجعه بار "جرج دبلیو بوش"، زمان آن رسیده که نیروهای ایالات متحده بر اساس یک جدول زمانبندی که فقط توسط نیروهای امنیتی دیکته می شود، افغانستان را ترک کنند. این قضیه نباید بیشتر از یک سال زمان ببرد. اگر این مسئله طولانی شود، حتی اهداف کم اهمیت اوباما هم قابل دست یافتن نخواهد بود و بیشتر از قبل این جنگ به آمریکایی ها آسیب خواهد رساند.»
*آیا افغانستان پس از ترک نیروهای بین المللی به ثبات خواهد رسید؟
نیویورک تایمز با گفتن این مسائل در آخر اینگونه نتیجه گیری کرد: «ما نمی گوییم پس از ترک افغانستان توسط نیروهای آمریکایی همه چیز به درستی و بدون مشکل ادامه خواهد داشت، مطمئناً این گونه نخواهد بود. طالبان کنترل قسمت هایی از جنوب پشوتن جایی که با زنان با وحشی گری برخورد می شود و حقوق آنها پایمال می شود، را بدست خواهند گرفت. اربابان جنگ هم به دزدی خود ادامه خواهند داد. افغانستان هم در رده دومین کشور فقیر دنیا خواد ماند.»
این صحبت ها با تحلیل تجارب بسیاری از گروه هایی که در افغانستان بودند هم راستا شد. بیشتر از همه، پیش بینی «رتو استاکر» رئیس کمیته صلیب سرخ جهانی که بیش از 7 سال را در آنجا سپری کرده، ناراحت کننده و غم افزا بوده است. کمیته صلیب سرخ جهانی که روی کمک های انسان دوستانه و حفاظت از غیر نظامیان تمرکز دارد، به ندرت در مورد تفکر و عقایدش صحبت می کند.
در هر حال استاکر می گوید که علی رغم تلاش های ائتلاف ایالات متحده و ناتو، پایان این جنگ نزدیک نخواهد بود.«من از این که بخواهم این کشور را ترک کنم، نگران خواهم شد. از سال 2005 که من به این کشور آمدم، گروه های مسلح محلی زیاد شدند، غیر نظامیان بین چندین خط مقدم گرفتار شدند، و مسئله عدم توان برای دسترسی به اقدامات عادی برای حفظ سلامتی بطور فزاینده ای افزایش یافت. مردم فقط از این درگیری های مسلحانه رنج نمی بردند. افزایش مشقت و سختی در وضعیت اقتصادی کشور یا هوای خراب و بلایای طبیعی، بیش از گذشته اتفاق می افتند و امید به آینده را مداماً کاهش می دهند.»
این گزارش ناراحت کننده از طرف نهاد بی طرف صلیب سرخ که از ابتدا درگیر مسائل جنگ در افغانستان بوده، منتشر شده است. در این گزارش کاملاً نتیجه گیری می شود که افغانستان پس از ترک نیروهای بین المللی نمی تواند امنیت خود را تامین کند.
«گروه بحران بین المللی» در گزارشی عنوان می کند: «با وجود نفاق و فساد در افغانستان، اگر نیروهای آمریکا و ناتو از این کشور خارج شوند، افغانستان مسئولیت خود در قبال حفظ امنیت کشور را نمی تواند تامین کند.» همچنین در این گزارش تاکید می شود که فساد و سوء مدیریتی آمیخته شده با سیاست باعث این خواهد شد که انتخابات سال 2014 افغانستان با تقلب سراسری و خشونت روبه رو شود. این مسئله می تواند باعث تاخیر در برگزاری انتخابات و یا به ایجاد حالت اضطراری در انجام انتخابات منجر شود.
*اوباما تمام افتخار کشتن بن لادن را از آن خود می داند
مناظره دیگر اوباما – رامنی در روز دوشنبه برگزار خواهد شد و احتمال می رود که بحث بر سر سیاست خارجی و امنیت ملی صورت بپذیرد. صحبت های سردبیری نیویورک تایمز، حرف های رئیس صلیب سرخ جهانی و گزارش گروه بحران بین المللی ممکن است باعث استنباط پاسخ های سودمندی از دو نامزد ریاست جمهوری شود. اما نباید انتظار بحث و مناظره جدی داشت. همانطور که در عراق، جایی که آقای اوباما به گنده کاری مخوفی که رئیس جمهور پیشین انجام داده بود، خاتمه داد، بدون در نظر گرفتن وجود جرج دبلیو بوش در جنگ افغانستان، احتمالاً آقای اوباما کشتن «اوسامه بن لادن» و بازگشت به خانه را پیروزی تلقی کند. حتی اگر رامنی بگوید که طالبان هنوز در افغانستان وجود دارند، هیچ یک از نامزدهای ریاست جمهوری نمی توانند به سوالات سخت و فراوانی که در مورد این جنگ طولانی وجود دارد پاسخ دهند.
این سوال ها شامل سوال های تاکتیکی و استراتژیکی می شوند. سوال های تاکتیکی عبارت اند از: در زمانه ای که ایالات متحده در حال ترک افغانستان است، نظر شما در مورد چگونگی فراهم آمدن یک دولت متعادل افغانی با وجود شورشیان، چه خواهد بود؟ با پاکستان، کشوری که به طالبان و هم پیمانانش همچون گروه حقانی و سازمان گلبودالدین حکمت یار پناه داده و آنها را حمایت و تشویق می کند، چه باید کرد؟ و برای جلب تفاهم و همکاری روسیه، چین و ایران با ایالات متحده و پاکستان در کاهش مناقشات سیاسی بین هم پیمانانشان در افغانستان، چه اقداماتی انجام خواهد شد؟
سوال های استراتژیکی و مهم تر هم عبارت اند از: ما از توانایی آمریکا در مبارزه با شورشیان و ساخت و ترمیم بدنه ملت در کشوری همچون افغانستان جه خواهیم دریافت؟ چرا با وجود شکست آمریکا در افغانستان، ایالات متحده از توانایی در رویارویی خود با کشورهایی همچون یمن، سودان، سوریه و ایران سخن می گوید؟ اگر شما ادعا می کند که آمریکا و آمریکایی استثناء و استثناء گرا هستند، آیا شما شکست استثنائی آمریکا در12 سال جنگ در افغانستان را قبول ندارید؟
انتهای پیام/2210x8
