به گزارش فارس، پایگاه تحلیلی استاپ وار، در مقاله‌ای به قلم «سیمون جِنکینس» در خصوص بودجه دفاعی بریتانیا نوشت: در دورانی که کشورهای طراز اولی همچون چین و آلمان با بکار بستن تدابیر هوشمندانه نقش خود را در روابط بین‌الملل پر رنگ‌تر می‌کند، بریتانیایی‌ها به طرز ناموجهی بودجه دفاعی خود را افزایش داده، جوانان‌مان را به کام مرگ می‌کشند.
* مأموریت بازآموزی
هفته آینده وزرای دفاع ناتو در بروکسل، چنانکه گزارش شده است، برای طرحِ پی‌ریزی ارتش افغانستان، تحت عنوان «مأموریت بازآموزی» که در سال آتی به اجرا در‌می‌آید، دیدار خواهند کرد. شروع طرح‌ریزی؟ پس آن‌ها در طول یک دهه گذشته چه مشغولیتی داشتند؟ چه‌زمان جرأت صداقت پیدا کرده، عقب‌نشینی را عقب‌نشینی می‌خوانیم؟
* دلایل حضور نظامی در افغانستان مدت‌هاست که از یاد رفته
حضور ما در افغانستان به جنگ جانشینی اسپانیا تبدیل شده است. دلایل آن مدت‌هاست که از یاد طرفین متخاصم رفته، اما هنوز نمایش غرور، ثروت، رشادت و شکوه آن پابرجاست.
این جنگ دیگر مجازات عاملان واقعه یازده سپتامبر نیست و نه حرکتی در راستای پی‌ریزی یک جامعه دموکراتیک.
افغانستان مردابی است که در آن سربازان، قربانی دغل‌بازیِ سیاستمدارن می‌شوند تا ناکامی بریتانیا در آنجا، پیروزیِ افتخارآمیز وانمود شود.
* نبردی برای یک ارتش مدرن نفع دارد که بر سر منابع باشد
تنها ریسمانی که وزرا و ژنرال‌ها برای توجیه جنگ بدان چنگ می‌زنند، لابی‌گری برای پول است. از زمانی که ناتو دلیل حضورش در منطقه را از دست داد، وظیفه‌اش به کاوش هدفی دیگر، جهت تمدید حضور نیروها در افغانستان تغییر یافته؛ و این جنگ نابخردانه برای مدت 11 سال به درازا کشیده است. چرا اکنون باید آن‌را متوقف کرد؟ نبردی برای یک ارتش مدرن نفع دارد که بر سر منابع باشد و در چنین نبردی، طالبان هم‌پیمان ما هستند نه در صف دشمن.
* پاسخ مقامات به خانواده کشته‌شدگان جنگ افغانستان چیست؟
به راستی مقامات، به خانواده‌ی 433 بریتانیایی و 2000 آمریکاییِ کشته شده در جنگ افغانستان چه پاسخی خواهند داد؟ آیا می‌گویند کشته‌شدگان این جنگ، انتقام واقعه یازده سپتامبر گرفتند؟ به گروه طالبان درسی آموختند؟ به پی‌ریزی یک کشور فقیر یاری رساندند؟ بی‌شک آن‌ها نمی‌توانند جمله گوردون براون که می‌گفت این مرگ‌ها خیابان‌های بریتانیا را امن‌تر می‌کنند، تکرار کنند. لندن اکنون می‌بایست توسط نیروهای مسلح گشت‌زنی شده، یک میلیون پوند برای تأمین امنیت بازی‌های المپیک هزینه گردد.
* هیچ حزبی جرأت پرسش از چرایی جنگ را به خود راه نمی‌دهد
حقیقت این است که نیروهای بریتانیایی در افغانستان کشته می‌شوند؛ زیرا هیچ دولتی شهامت پذیرش و اقرار این امر را نداشته که ادامه حضور آن‌ها در افغانستان بی‌دلیل است. لابیست‌های نظامی پشت شعار فریبنده «رشادت فرزندان ما» پنهان می‌شوند تا از بودجه دفاعی حمایت کنند. هیچ حزبی جرأت پرسش از چرایی جنگ را به خود راه نمی‌دهد، مبادا حس از خودگذشتگی افول کند. سخنی از جنگ در گردهمایی‌های حزب به میان نمی‌آید پولی است که به سمت هواپیماهای بی‌سرنشین برای بمباران مناطق، علی‌رغم مرام‌نامه کاربریشان سرازیر می‌شود. ائتلاف مدعی است که پلیس محلی و ارتشی متشکل از 350 هزار نفر از افراد بومی در حال تعلیم اند در حالی که می‌داند آن‌ها قابل اعتماد نیستند و این‌گونه نطفه یک طالبان جدید درحال شکل‌گیری است.
* تقلیل بودجه نظامی
مدارکی وجود دارد که «فیلیپ هامِند» برخلاف دیگر وزرای ساده‌لوح، اقدام به سروسامان دادن به مخارج فسادخانه دفاع کرده است. برای مثال زیردریایی ترایدِنت (مجهز به موشک‌های هسته‌ای) در حال کنار گذاری است و گردان‌هایی منحل خواهند شد. باتوجه به اینکه پس از جنگ افغانستان از حجم فعالیت‌های ارتش کاسته می‌شود، هامِند از سران نظامی درخواست کرده است تا تعداد سربازان شاغل در ارتش را به کمتر از 100 هزار نفر تقلیل دهند. نیروی دریایی و نیروی هوایی مشتاق حضور در یک لیبی دیگر هستند؛ جایی‌که شجاعانه پانصد میلیون پوند خرج شود تا عده‌ای راهزن جایگزین یک آدم تهی مغز شوند. عاقبت، ولخرجی‌های آن‌ها دارد عنوان می‌شود.
* فریب دادن «کامرون» برای پیشبرد اهداف دفاعی
اینکه هامِند بتواند از پس کاهش بودجه 37 میلیارد پوندی برآمده، جان سالم به در ببرد موضوعی است که باید ایستاد و تماشا کرد. او هنوز مشغول خرید جت‌های جنگنده، شماری ناوشکن و زیردریایی‌های «هانتر کیلر»، به طراحیِ دیوانگان جنگ‌طلبی است، که خود را برای مبارزه با هیتلر آماده می‌کنند. در سال 2012 «کامرون» توسط لابیِ دفاع، با سخنان بی‌معنایی از جمله اینکه: «کنار گذاشتن پروژه ساخت ناوهای هواپیمابر از ادامه دادنِ آن، برای ما گران‌تر تمام خواهد شد» فریب داده شد. پس از آن، او دریافت که روند تطبیق جنگنده‌های f-35 برای استفاده از آن‌ها تنها در یک روز هزینه‌ها را سه برابر کرده است.
* هزینه‌های سرسام‌آور ارتش
این‌ها مبالغی نیست که به هوی و هوس دوران جنگ بتوان نسبت داد بلکه مخارج روزانه ارتش است، همانند هزینه‌های روزمره تعلیم و تربیت و یا بهداشت و درمان. اگر یکی از وزارت‌خانه‌ها، همچون وزارت دفاع عمل نموده، شورا یا شرکت خصوصی‌ای را به حال خود وا گذارد، آن بخش دولتی احتمالاً ورشکسته شده، مقاماتش در مقابل دادگاه اولد بیلی (Old Bailey) محاکمه خواهند شد.
* برنامههای دفاعی راهکاری برای اشتغال‌زایی
سیاستمداران پرنفوذ همچون مومی در دست لابی‌گریِ قدرتمندِ نظامی قرار دارند و این‌گونه است که بودجه‌ی دفاعی بریتانیا، به ارقام هنگفتی فراتر از مخارج دفاعی آلمان، ژاپن، هند و حتی روسیه ختم شده است. وزارت دفاع تنها در یک سال، 250 نفر از کارکنان ارشدش را بی هیچ شرمساری برای همکاری با پیمانکاران خصوصی اعزام است. گویی هزینه‌های دفاعی یکی از برنامههای جامع اشتغال‌زایی تلقی می‌شوند. از این‌رو می‌توان گفت اگرچه بریتانیا امن‌تر نشده، اما لااقل عده‌ای ثروتمندتر شده‌اند.
* خرج کردن برای مسائل دفاعی، تمهیدی برای اعمال نفوذ در امور جهانی است
هر تلاشی برای کنار گذاشتن و یا کم کردن بودجه برنامههای دفاعی با جنجال و هیاهوی لابیست‌ها مواجه می‌شود. دریادار «جولین ثامسِن» اخیراً در یک نطقِ غیرمنتظره گفت: «امروز، جنگ فالکلند دیگر موضوعیت ندارد» و این اظهار نظر با غوغای دریاسالاران روبرو شد که گفتند: «نیروی دریایی را توخالی جلوه داده و کشتی ما را از زیر آب‌خط سوراخ کرده است». نگاه کنید چقدر شکاف‌ها چقدر عمیق است. «دن جارویس» چترباز سابق و نماینده حزب کارگر در پارلمان، بر سر روزنامه گاردین فریاد برآورد که: «ارتش از آسیب‌های احتمالی جلوگیری می‌کند و خرج کردن برای مسائل دفاعی، چنانکه در المپیک هم شاهدش بودیم، تنها موضوع امنیت را در بر نمی‌گیرد بلکه تمهیدی برای اعمال نفوذ در امور جهانی است».
* علت ادامه حضور در افغانستان تثبیت موقعیت ناتوست
سیاستمداران در افغانستان دیگر به دنبال واژه پیروزی نیستند. تنها دلیل حضور نیروها، برنامه‌ریزی دقیق و مهندسی‌شده برای آینده‌ای است که در آن شأن و جایگاه ناتو محفوظ مانده، مقامات نظامی از طعنه و تحقیر در امان باشند. جنگ‌های امروز که به نوعی مداخله در امور کشورهای دیگر هستند، به نبردهای قرون وسطی شباهت دارند؛ جنگ‌هایی براساس علت‌های والا (در سطح عالی‌رتبگان) که برای میرندگان عادی قابل رویت و فهم نیست.
* توضیح روشنی برای مخارج دفاعی بریتانیا وجود ندارد
من هرگز یک توضیح قانع‌کننده به انگلیسی روان نخوانده‌ام که چرا بریتانیا هنوز برای مسائل دفاعی پول خرج می‌کند، درحالی‌که سال‌ها از جنگ سرد می‌گذرد. اگر کسی برای بریتانیا تهدید وجودی یا معمولی به شمار آمده، جرأت تجاوز به خود دهد که امری غیرمحتمل است، ما به اندازه کافی زمان خواهیم داشت که صف‌آرایی کنیم. ما که امروز نسبت به جنگ با کشورهای ناچیز این قدر اهمیت می‌دهیم، در آینده‌ای که گفته می‌شود محمل فناوری پیشرفته سلاح‌های سایبری و ارتش‌های غیرسنگین و تسلیحات خودکار است، چه خواهیم کرد.
* تأثیرگذاری در دنیای مدرن از راه سخت‌کوشی است
تازمانی که از یک زبان گنگ برای توجیه این همه حساسیت در موضوع مخارج نظامی استفاده شود، هیچ چیز آنچنان که باید روشن نخواهد شد. «ما بیش از این نباید برای هجوم تعلل کنیم»؛ «ما باید پیش‌دستی کنیم»؛ «ما باید در عرصه جهانی تمام‌قد بایستیم»؛ این‌ها جملات احمقانه یک وابسته‌متکبر است که در ضیافت یک سفارت‌خانه در حال باده‌نوشی است. چین و آلمان دارند اثبات می‌کنند که تأثیرگذاری در دنیای مدرن از سخت‌کوشی، بودجه اندک و اقتصاد سالم سرچشمه می‌گیرد. درست عکس آنچه در بریتانیا اتفاق می‌افتد.
* پولِ دفاع، دولت را تنها به حضور نظامی متوالی در جنگ‌های بی‌ثمر ترغیب می‌کند
هنگامی‌که پول مردم بدون هدف خرج می‌شود، بی‌شک به اتلاف آن می‌انجامد. پولِ دفاع، دولت را تنها به حضور نظامی متوالی در جنگ‌های بی‌ثمر ترغیب می‌کند. جنگ‌های بی‌سرانجامی که تنها به کشته شدن بریتانیایی‌ها و دیگر ملل ختم می‌شوند. گزارشِ تلویزیونیِ اخیرِ «روری استیوارت» از فجایع رخ داده در افغانستان انکارناپذیر بود.
* بهانه امنیت کشور، یک دروغ محض است
این هفته، یک سرباز بریتانیاییِ دیگر جانش را در افغانستان از دست خواهد داد و مرگ او با خطابه‌ای حماسی در رثای جانفشانیش برای امنیت کشور پاس داشته خواهد شد. گفته‌ای که دروغ محض است. بریتانیا در صورت ادامه این جنگ است که ناامن‌تر خواهد شد. سربازان دارند کشته می‌شدند تا از بودجه تنظیمی دولت دفاع شده، یک لابی تجاری و سیاستمداران پشتیبانش غنی‌تر گردند. چه دلائل اسفباری!
انتهای پیام/ 5*310/
