به گزارش خبرگزاری فارس به نقل از پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر مقام معظم رهبری، حضرت آیت‌الله خامنه‌ای رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار با خانواده مرحوم "حاج عبدالله والی" که در ایام سالگرد درگذشت وی انجام شد، با اشاره به آثار اخلاص و برکات استقامت در کار، خاطرنشان کردند: کارهای خالصانه و بی‌هیاهو در کل بنای جمهوری اسلامی اثر می‌گذارد و آن را مستحکم می‌کند.(1)
متن زیر چکیده ای از بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار اخیر با خانواده مرحوم حاج عبدالله والی است:
بسم الله الرحمن الرحیم
مرحوم آقای حاج عبدالله والی یکی از آدم‌هایی است که قطعاً در تاریخ انقلاب و تاریخ کشور اسمش خواهد ماند و نامش به نیکی یاد خواهد شد، خداوند درجاتش را عالی کند.
من با اینکه ایشان را از نزدیک ندیده بودم و هیچ یادم نمی‌آید که با ایشان ملاقاتی داشته باشم، اما دورادور ایشان را می‌شناختم ، می‌دانستم که در بشاگرد مشغول خدمات با ارزشی هستن. منطقه را هم می‌شناختم، به قول خودشان، بِش گَرد.
ما ایرانشهر که بودیم، از منطقه‌های دلگان و بشاگرد و میناب - چون دلگان سر راه بشاگرد به ایرانشهر است، همه‌اش سر راه میناب است - بعضی از دوست و آشناهای ما با زحمت این راه سخت و طولانی را طی می‌کردند و به دیدن ما می‌آمدند، از بشاگرد گاهی پیش من می‌آمدند.
یک وقت از آنجا یک پیرمردی آمد که یک جنبه روحانی داشت - اهل علم نبود، یک پارچه سفیدی سرش پیچیده بود - یادم هم نیست اسمش چه بود، آمد و از فقر آن مردم شکایت می‌کرد، یک عبارتی به کار برد که از بس من خوشم آمد، بعد از سی و چند سال، تا حالا یادم مانده، گفت: آنجا "های هایِ آب است و وای وایِ نان"! آن طرف‌های دلگان آب زیاد است، ولی زمین نیست، در نتیجه نان نیست، قبل از انقلاب مثل اینکه اینجا به کل وجود خارجی نداشت، یعنی دستگاه‌های حکومتی اصلاً به آنجا اعتنایی نداشتند.
آن وقت بعد از انقلاب، یک مرد جوانِ مؤمنِ انقلابی پا می‌شود می‌رود آنجا، همه دلبستگی‌هایش را از شهر و خانه و زندگی، به مرکز مأموریت منتقل می‌کند و برادرهایش را هم می‌کشاند، دنبال خودش می‌برد، شماها هم انصافاً ایستادید ... شما زندگی و خانواده و زن و بچه و مادر و پدر و همه اینها را گذاشتید اینجا، رفتید آنجا بی سر و صدا مشغول خدمت شدید، نه جایی ثبت کردید، نه جایی تابلو زدید، بعضی‌ها هستند، هر کاری می‌خواهند بکنند، قبل از اینکه کار انجام بگیرد، تابلویش را می زنند! مدتها این تابلو آنجاست، هیچ کاری هم انجام نگرفته، بعضی‌ها هم کار انجام می‌دهند، هیچ تابلویی هم ندارند، کار مرحوم حاج عبدالله والی و شماها از این نوعِ دوم است، یعنی بی تابلو رفتید و برای خدا کار واقعی کردید، اینها خیلی با ارزش است. شما بدانید، این‌جور کارهای بی سر و صدا و خاموش و خالصانه، نه فقط برای شما پیش خدای متعال درجه و مرتبه درست می‌کند، بلکه در کل بنای جمهوری اسلامی اثر می‌گذارد، مثل سیمانی است که در یک بنایی تزریق کنند و آنرا مستحکم کنند، با انجام این‌جور کارهای مخلصانه، بنای جمهوری اسلامی مستحکم می‌شود، بدون اینکه کسی بفهمد، یعنی وقتی در گوشه و کنار کشور، در بین مردم، کسانی هستند که کار را برای خدا می‌کنند، کار را مخلصانه انجام می‌دهند، دنبال هیاهو و جلب نظر این و تحسین آن نیستند، یکی از خواصش این است که اصلاً خود این بنا را مستحکم می‌کند، مثل روحی که در یک کالبدی بدمند، بنابراین، این کارهای شماها این‌جور ارزش دارد ...
این اخلاص و تداوم کار، خیلی ارزش دارد، ببینید، در این کارهای معنوی و توسلات و دعا و ذکر و اینها هم روایت داریم که کار را تداوم بدهید، در روایت دارد که حداقل مدتی که شما یک عملی را انجام می‌دهید، یک سال باشد، فرض بفرمایید شما بنا می گذارید یک نمازی را که مستحب است، هر شب یا در شب معین خودش در هفته، بخوانید، می‌گویند حداقل یک سال این را ادامه دهید، هر چند بهتر این است که انسان تا آخر عمر ادامه بدهد، یعنی تداوم، یک عنصر جدیدی است غیر از خودِ اصلِ شروعِ عمل،"فلذلک فادع و استقم کما امرت" (2)، استقامت، یعنی همین کار را در همان خط و جهت درست دنبال کردن، الحمدلله شما استقامت کردید ...
این را هم من به شما خانم‌ها - به خصوص همسران - بگویم، بخش عمده‌ای از ثواب کاری که انجام می‌گیرد، مال شماست، چون شماها اگر چنانچه همراهی نمی‌کردید، نق می‌زدید، دعوا می‌کردید - این چه وضعی است؟ این چه زندگی‌ای شد؟ شما که اینجا پیداتان نمی‌شود - مردان شما دیگر طاقت نمی‌آوردند، بالاخره هر چه هم آدم انگیزه داشت، دیگر نمی‌توانست، این همراهی شماهاست که به اینها دل داد، جرأت داد و رفتند، اینها خیلی مهم است ...
1-حاج عبدالله والی را می‌توان یکی از اسوه‌های درخشان عمل و اقدام جهادی دانست که در لبیک‌گویی به اشاره حضرت امام(ره) که فرموده بودند: "به داد بشاگرد برسید!" به منطقه دور فتاده و محروم بشاگرد هجرت کرد.
حاج عبدالله والی در عمل به تکلیف، سال‌ها با بشاگردی‌ها نفس کشید و با آنان زندگی کرد، وی در بیست و سه سال خدمت و تلاش مخلصانه این دیار محروم را به آبادانی نسبی رساند به طوری که حقیقتاً می‌توان او را نمادی از "مدیریت جهادی" دانست، این هجرت و جهاد عظیم، سال 1361 آغاز و در هشت اردیبهشت 1384 با رحلت او پایان گرفت. روحش شاد
2- شوری:15
انتهای پیام/ز10/ط4000
