به گزارش فارس، پس از حدود ماه 18 تلاش آمریکا، سرانجام پیمان استراتژیک کابل- واشنگتن 2 هفته پیش توسط باراک اوباما و حامد کرزی، در کابل امضا شد.
این توافقنامه هشت فصل دارد و چگونگی همکاری افغانستان و آمریکا را پس از سال 2014 به مدت 10 سال توضیح می‌دهد.
همکاری در بخش‌های امنیت، تقویت نیروهای امنیتی افغان، تأمین امنیت داخلی افغانستان، مبارزه با گروه‌های تروریستی و حفظ تمامیت ارضی، از مسائل عمده در توافقنامه استراتژیک کابل- واشنگتن است.
البته در این پیمان، موضوع پایگاه‌های دائمی نظامی آمریکا در افغانستان و کم و کیف حضور سربازان آمریکایی در این کشور به دلیل پیچیدگی آن از متن قرارداد حذف شده است.
بر اساس توافق مقامات افغانستان و آمریکا، تا یک سال پس از اجرایی‌شدن موافقتنامه همکاری استراتژیک کابل- واشنگتن، قرارداد جداگانه‌ای در خصوص روابط نظامی و امنیتی بین افغانستان و آمریکا به امضا خواهد رسید.
به باور کارشناسان افغان، اقدام دولت افغانستان در امضای سند همکاری‌های استراتژیک کابل- واشنگتن، حاصل 2 خط فکری و تقابل آن‌ها با یکدیگر است.
گروهی از آگاهان امور، معتقدند که امنیت داخلی افغانستان و رسیدن به پیش‌زمینه‌های ثبات سیاسی و اجتماعی از بستر همکاری منطقه‌ای فراهم می‌شود و این کشور با هماهنگی و جلب همکاری در بعد منطقه‌ای توانایی تأمین استقلال و امنیت را خواهد داشت و نیازی به مداخله دولت‌های بیگانه نیست.
عده‌ای با طرح اوضاع داخلی افغانستان پس از خروج شوروی سابق و ایجاد درگیری‌های قومی- قبیله‌ای و تقابل اعتقادی گروه‌های متعارض در افغانستان اعتماد به کشورهای منطقه را زیر سؤال برده و به این باور هستند که با خروج نیروهای خارجی از این کشور نه تنها آرامش و ثبات به افغانستان باز نخواهد گشت بلکه با ورود کشورهای همسایه و همکاری آنان در خصوص تأمین امنیت منجر به قدرت گرفتن گروه‌های معارض به ویژه طالبان خواهد شد.
به اعتقاد آنان، چه بسا با خروج نیروهای خارجی از افغانستان پایه‌های دولت فعلی فرو ریزد و به صورت عینی بی‌ثباتی در ابعاد مختلف دامن‌گیر این کشور شود.
در ظاهر چنین است که با امضای موافقتنامه استراتژیک آمریکا و افغانستان خط فکری حضور بیگانگان لازمه استقرار امنیت نسبی در کشور شود.
دولت افغانستان توجه‌اش را روی این موضوع متمرکز کرده و خود حامد کرزی نیز طرفدار این باور است.
دولت افغانستان به نوعی بر بازدارندگی در روابط با کشورهای منطقه اعتقاد دارد، طوری که افغانستان برای مهار پاکستان به عنوان مهم‌ترین کشوری که چندان تمایلی به استقرار امنیت در افغانستان ندارد، ناگزیر از هم‌پیمانی با قدرت فرامنطقه‌ای چون آمریکا است.
هدف دولت افغانستان از امضای پیمان استراتژیک با آمریکا این است تا پاکستان را از گسترش ائتلاف تخریب‌گرایانه و حمایت ضمنی از طالبان، شبکه "حقانی" و دیگر گروه‌های تندرو باز دارد.
وجود کشورهای قدرتمند در منطقه با سیاست‌های ضد استکباری نیز دیگر دغدغه فکری غرب و دولتمردان افغانستان است.
به باور آگاه‌هان امور، ایجاد بازدارندگی در روابط اسلام آباد- کابل دستاورد مثبتی داشت اما در رابطه با جمهوری اسلامی ایران کارساز نبود.
بر این اساس، غرب روش دیگری را در پیش گرفت و با جوسازی و تخریب توسط فعالان رسانه‌ای وابسته به خود، سعی در حاشیه راندن اقتدار ایران در برقراری امنیت منطقه‌ای داشته است.
در همین حال تبلیغات رسانه‌ای در داخل افغانستان و رسانه‌های وابسته به آمریکا در خارج از این کشور، حول محور تهدید از سوی ایران و ایجاد فضای ایران‌ستیزی در بین افغان‌ها راه‌اندازی شد.
این رسانه‌ها، با طرح این که ایران تهدید کرده است که در صورت تصویب موافقتنامه در پارلمان و سنای افغانستان اقدام به اخراج مهاجران افغان می‌کند، به راه‌اندازی جنگ روانی میان ملت و دولت‌های ایران و افغانستان روی آوردند.
در رابطه با این که امضای موافقتنامه و تبعات حضور آمریکا در افغانستان، نگرانی‌هایی را برای کشورهای منطقه به همراه دارد، تردیدی نیست اما باید به این نکته توجه کرد که اعتراض با مداخله تفاوت دارد.
نمی‌توان کشورها را به خاطر اعتراض نسبت به وقوع رویدادی، مورد بازخواست قرار داد و آن‌ها را از حق طبیعی‌شان در مراودات بین‌المللی محروم کرد.
دستگیری عده‌ای در افغانستان به اتهام جاسوسی، جمع‌آوری اطلاعات و ارسال به ایران، نیز در ارائه همین توطئه‌ها و دسیسه‌های غرب ارزیابی می‌شود.
وجود قدرتی خطرناک در همسایگی ملت افغانستان و مداخله در امور داخلی این کشور به محور اصلی تبلیغات مسموم و غیر واقعی غرب تبدیل شده که خود ناشی از ضعف استراتژیک غرب به سرکردگی آمریکا است.
به هر حال دفاع از منافع ملی افغانستان حق دولت این کشور است و افغانستان در چارچوب این هدف اختیار عمل دارد اما آسیب‌ها و پیامدهای منطقه‌ای آن نیز از مهم‌ترین ملاحظاتی است که کشورها در دیپلماسی خود آن را در نظر دارند.
ایجاد تنش بین 2 ملت افغانستان و ایران و دامن زدن به شایعاتی که ساخته و پرداخته غرب به ویژه آمریکا است، نشان از ناکارآمدی راهبرد غرب در تأمین امنیت افغانستان دارد زیرا امنیت روانی مردم پیش‌زمینه امنیت سیاسی و اجتماعی آن‌ها است.
واضح است، کشور بیگانه‌ای که قبل از اجرایی شدن هر توافقی در برهم زدن امنیت فکری و روحی مردم 2کشور همسایه و دوست می‌کوشد، صلاحیت تأمین امنیت، استقلال، ثبات و صلح عمومی افغانستان را نخواهد داشت و در عمل، منافع عمومی بازیچه مطامع سیاسی– اقتصادی آنان قرار خواهد گرفت.
انتهای پیام/م
