به گزارش فارس، اندیشکده «هریتج» در مقاله‌ای به قلم «اریل کوهن» و «آنتون آلتمن» می‌نویسد حضور مستمر دریایی روسیه نشان‌دهنده جسارتی سیاسی-جغرافیایی و پشتیبانی از حکومت بشار اسد است.
*حضور کشتی‌های جنگی روسیه تنها یک مانور جغرافیایی-سیاسی است
خبرگزاری بین‌المللی روسیه «ریا نووستی» 13 آوریل به نقل از یک مقام بلندپایه ورازت دفاع روسیه نوشت: «تصمیم گرفته شد تا کشتی‌های جنگی برای استقرار دائمی به نزدیکی سواحل سوریه اعزام شوند.» این فرد اعلام کرده‌است که حضور نیروی دریایی سوریه در شرق دریای مدیترانه «هیچ ارتباطی» با سوریه ندارد.
 |
این مانور دریایی روسیه تنها به شرایط جغرافیایی-سیاسی مربوط است. این خبر در زمان سختی رسیده، چراکه آتش‌بسی ناپایدار در سوریه برقرار شده‌است. روسیه، تأمین‌کننده سلاح سوریه و حمایت‌کننده این کشور، دائماً محکومیت حکومت بشاراسد از سوی سازمان ملل را وتو کرده‌است.
کشتی‌های جنگی روسیه برای نجات بشاراسد قادر به انجام کاری نیستند. با این حال، حضور مستمر دریایی نشانی جدی از جسارت سیاسی-جغرافیایی جدید و پشتیبانی برای حکومت اسد دارد. این دیپلماسی ناوچه‌های توپدار بی شک اتحاد عجیب آمریکا، اروپایی‌ها، حکومت‌های حاشیه خلیج‌فارس به خصوص عربستان را که مخالف حکومت بشاراسد هستند خشمگین‌تر می‌کند.
روسیه، با همراهی چین، دائماً تحریماتی که علیه سوریه درنظر گرفته می‌شد را خنثی می‌کرد. روسیه به تجهیز سوریه نه تنها علیه همسایگان این کشور، بلکه در مقابل شدت‌گیری احتمالی درگیری‌ها ادامه می‌دهد. از آن جا که حکومت بشاراسد اوضاع مالی خوبی ندارد، به نظر دوستان این حکومت در ایران هزینه‌هایش را پرداخت می‌کنند.
 |
*قدرت‌گیری پوتین، دورشدن از سیاست بهبود روابط
روسیه، با به قدرت رسیدن «ولادیمر پوتین» در ماه می، به وضوح در حال نادیده گرفتن سیاست بهبود روابط است که دولت اوباما و رئیس‌جمهور فعلی روسیه، «دیمیتری مدودف»، مطرح کرده بودند. همانطور که من و «استفن بلانک» در دانشکده جنگ ارتش آمریکا، سال گذشته در مقاله کوتاه خود: «حسرت بهبود روابط: سیاست جهانی روسیه منافع آمریکا را تحت‌الشعا قرار می‌دهد»، آوردیم:
روسیه ازحکومت اسد دفاع می‌کند. این مسئله به این خاطر است که روسیه قراردادی را با سوریه به امضا رسانده است که پایگاه‌ها دریایی شوروی در «لاتاکیا» و «تارتوس» را به کنترل روسیه درآورد. در نتیجه، روسیه مانع صدور قطعنامه‌های سازمان ملل علیه سوریه می‌شود. با وجود سیاست «بازتنظیم»، آمریکا مایل است بداند مسکو تا چه میزان در فعالیت‌های مشترک در کشورهای بحران‌زده، شامل فروش اسلحه از ایران و سوریه به حماس و حزب‌الله، نقش‌آفرین خواهد بود.
سیاست‌گذاران آمریکا باید در «بازتنظیم» تجدید نظر کنند و راهبردهایی منطقه‌ای را برای مقابله با برنامه های روسیه (و چین) تعریف کند. این سیاست‌ها باید شامل افزایش فشار بر ایران، ضدآمریکایی‌ترین قدرت منطقه‌ای، هم‌پیمانانش و حکومت بشاراسد باشد.
انتهای پیام/ 100666/ ج.ص
