کمر چنار کهنسال نطنز زیر بار بی‎مهری خم شد

به گزارش خبرگزاری فارس از اصفهان، پس از اعلام خبر تخریب مسجد جامع ابیانه توسط موش‎ها و بی‎توجهی مسئولان میراث فرهنگی به این بنای تاریخی، این بار خبر از ساختمان‎سازی در مجاورت چنار کهنسال نطنز به گوش می‎رسد، چناری که در کنار مسجد جامع تاریخی نطنز قرار دارد، مسجدی که مانند دیگر آثار باستانی پس از تخریب شدن به ‌ست مرمت‌گران سپرده شد و او هم از بی‎توجهی مسئولان بی‎نصیب نماند.
چنار کهنسال نطنز که یک‌هزار سال از پر فراز و نشیب‎ترین روزها را در پیکره ضخیم خود به یادگار دارد، درختی که از دل تاریخ ایران به بیرون سرک کشیده است تا ارزش‎ها، رزم‎ها، جان‌فشانی‎ها، پیروزی‎ها و یا حتی شکست و ناکامی‎ها را برایمان روایت کند، چناری که گویای آفرینش بی‎همتای پروردگار خویش است و هنوز پس از سالیان دراز همچون پیرکهنسالی از زندگی و حیات حرف می‎زند و آدمیان خسته از مشکلات که در روزگار بی‎مروت غرق شده‎اند و در اقیانوس دغدغه‎های خود دست و پا می‎زنند را نصیحت می‎کند و می‎گوید تا آن روز که خدا خواهد زندگی باید کرد.
آری تن خسته تو ای کهنسال همچون گهواره‎ای کهنه و قدیمی، برگ‎های سبز و حیران در باد را در آغوش دارد تا روایت‌گر جان‌فشانی‎های مادران شهرت باشد، شاید آن مادرانی که سال‎ها پیش فرزندان غیورشان را در راه آرمان‎های انقلاب هدیه کردند، اندکی در سایه سار تو نشسته بودند و با نگریستن به پر و بال سبز تو و خواندن دو رکعت نمازعشق در خانه همسایه دیوار به دیوارت عزم خود را برای ایثار و فداکاری جزم کردند.
شاید آن اندیشمند و متفکری که ایده خدمت به هم‌وطنان و جامعه‎اش را در سر می‎پروراند و شهرت را در تمام دنیا زبانزد کرده، نوازش شاخه‎های لطیف تو را تجربه کرده بود، شاید سهراب تا شقایق هست را روی پر و بال سبز تو سروده باشد.
ای پیرکهنسال شهر، تمام شهرزادهای قصه‎گو کنار حافظه گرم و گویای تو کم آورده‎اند، تو که هر برگ زردت روایت‌گر رازهای نهفته و بغض‌آلود است و هر برگ سبزت از جریان حیات در پیکره خشک و رنجیده سخن می‎گوید، این حکایتی شگرف از حیات و مرگ است که در موازات هم حرکت می‎کنند و تو که از دل تاریخ بیرون آمده‎ای چه خوب و چه شیوا آن را روایت می‎کنی.
بگذار کمی از همسایه دیوار به دیوارت بگویم، مسجدی که آبی نیلگون آسمان شهرت وامدار فیروزه گنبد زیبایش است و با آنکه اندکی صدایش از دود و دم دوران گرفته است باز هم از خالق آفرینش سخن می‎گوید.
شنیده‎ام او هم طعم تلخ بی‎مهری را چشیده است و بخشی از دیواره‎هایش زیر فشار بی‎توجهی ترک خورده است، حالا تو در روزهای دلتنگی‎ات بر شانه‎های چه کسی تکیه خواهی کرد وقتی شانه‎های همسایه دیرینه‎ات هم سست و رنجور است.
همیشه برایمان سؤال بود برگ‎های تو چگونه با وجود ریشه‎های خشکت این چنین سبز مانده‎اند تا که یک شب باد در گوشم خبر داد و گفت تو و همسایه‎ات هر شب‎ از این همه بی‎مهری و ناملایمات روزگار دور از چشم آدمیان اشک می‌ریزید، آری ریشه‎های خشکت از اشک‎های شبانه تو و دوست قدیمی‎ات‎ سیراب می‎شوند.
سالیان پیش که کودکان شهر کنار تو قایم باشک بازی می‎کردند و خودشان را پشت پیکره تنومند تو مخفی می‎کردند را به
 یاد می‎آوریم، کودکانی که حالا بزرگ شده‎اند و هر روز صبح دست در دست فرزندانشان از کنار تو رد می‎شوند و بدون آنکه متوجه شوند برایشان دعا می‎خوانی و بدرقه‎شان می‎کنی.
پیر کهنسال شهر کاش تو هم همانند ما عادت کنی به این همه بی‎توجهی و بی‎مهری، می‎دانم از تضادهای روزگار ما تعجب زده شده‎ای، وقتی می‎بینی در آن سوی شهر جمعی برای حفاظت از محیط زیست طرح درختکاری و بیابان‌زدایی ارائه می‎دهند و در این سوی شهر درختان را سر می‎برند و به جایشان آسمان خراش می‎سازند، باز هم ای روایت‌گر تاریخ شهر علم و فرهنگ آفرین بر صبر و استقامتت.
پیرکهنسال شهر اولیاءالله ما هم شرمنده‎ایم از اینکه پس از عمری زندگی در کنار آب و لمس نوازش‎های باد حالا همسایه آهن و آجر و  فولاد شده‎ای، تو که خود سالیان دراز سایه‌سار بودی حالا زیر سایه‎ بناهای دست‌ساز آدمیان از دیدن آسمان محروم شده‎ای، آری افسوس که تو دیگر نمی‎توانی با خود خلوت کنی و با نظاره آسمان دست به دعا برداری، افسوس که شاخه‌های سبزت از هم آغوشی و مشایعت با آفتاب محروم شده‎اند، باور کن تو همیشه در خاطره‎های زیبا و شیرین اهالی شهرت می‎درخشی اما نمی‎دانم، چه شد که فراموش شدی و دیگر قدر تو را نمی‎دانند.
یادداشت از مریم سرلک
انتهای پیام/خ20/ط4000