دعای ملتمسانه مدیرکل آموزش و پرورش برای بخاری‌های 4 هزار مدرسه درسش

 به گزارش خبرگزاری فارس از تبریز، کیف فرسوده و کهنه‌اش را به سختی در میان دستان کوچک و یخ‌زده‌اش جای داده است. انگشتان دستش کرخت و بی‌حس شده‌اند. تا مدرسه کهنه و قدیمی روستایشان راه درازی نمانده، برف و سرما از میان سوراخ‌های چکمه‌های برادر بزرگش، مزاحم پاهای کوچکش شده‌اند. آب دماغش را بالا می‌کشد و بر سرعت گام‌‌هایش می‌افزاید تا شاید هم بدنش کمی گرم شود و هم زودتر به کلاس برسد و به خیال خویش کنار بخاری تن رنجورش را صفا دهد. برف تا زیر زانوانش بالا آمده است. امیدوار است که این همه سختی و یخ زدگی و سرما در گرمای کلاس درس آب شود.
به زحمت خود را به کلاس می‌رساند. کمی دیر کرده، معلم درس را آغاز کرده است. "آقا اجازه" می‌گوید و با نگاه و صدای محبت‌آمیز معلم به طرف نیمکت خود حرکت می‌کند اما وقتی چشمانش به شعله کوچک و بی‌جان بخاری نفتی می‌افتد، انگار کولاک قطب در وجودش رخنه می‌کند. اندکی بعد، سوز و سرما از میان شیشه شکسته پنجره بر صورتش سیلی می‌زند و تمام امید و شوقش برای ادامه تحصیل را به یأس مبدل می‌سازد. حتی توان به دست گرفتن قلم و کاغذ را هم ندارد. چرا که او در یک مدرسه فرسوده و خشتی و در یک کلاس سرد و بدون تجهیزات درس می‌‌خواند.

شعر ضرب‌المثل شده معروفی است که می‌توان برای گزارش عملکرد برخی دستگاه‌ها و نهادها و سازمان‌ها به کار برد. نمونه‌ای آن را در وضعیت و کیفیت مدارس استان به وضوح می‌توان مشاهده کرد. در حالی که در استان آذربایجان شرقی  103 مدرسه خشتی که 5 هزار کلاس درس را شامل می‌شود وجود دارد از آن سو با افتخار اعلام می‌شود که سامانه تعیین موقعیت مدارس، جی‌پی‌اس‌ برای اطلاع یافتن خانواده‌ها از موقعیت مدارس طراحی و اجرایی شده است و اینجاست که ضرب‌المثل دوم به ذهن خطور می‌کند:
 دم خروس را باور کنیم یاقسم حضرت عباس را؟!
وقتی ده‌ها مدرسه ما از داشتن سقفی مطمئن و ایمن محروم باشند، والدین دانش‌آموزان در استرس و اضطراب سلامت فرزندان خویش، هر لحظه موقعیت مدارس را از برند و نیاز به جی‌پی‌اس ندارند.
همه ساله، از مشارکت گسترده‌ خیران برای احداث مدارس جدید، سخن به میان می‌آید. همه ساله، با ده‌ها عنوان خبر و آگهی و رپرتاژ و تبلیغات، از ساخت مدارس جدید به عنوان نقطه عطف آموزشی ما یاد می‌شود اما وقتی موج سرمای زمستانی از راه می‌رسد، مشکلات و معضلات آموزش و پرورش ما عریان شده و خطرات احتمالی خود را به رخ می‌کشند. به راستی اگر استان ما این وفاق و همدلی و تعصب مثال‌زدنی خیران در امر ساخت مدارس را نداشت چه باید می‌کردیم، تازه این وضع نیز جای بسی افتخار و خشنودی است چرا که به گفته مدیر کل نوسازی و تجهیز مدارس استان از نظر بهسازی تجهیزات مدارس، در بهترین وضعیت در سطح کشور قرار داریم!
اگر استان آذربایجان شرقی از این لحاظ در بهترین وضعیت قرار داشته باشد، تکلیف سایر استان‌های محروم و کم برخوردار معلوم است، چرا که در طول پنج سال گذشته، 6 هزار و 500 کلاس درس جدید با اعتبار 465 میلیارد تومان در استان ما ساخته شده که گام مثبتی است اما وقتی عالی‌ترین مقام تعلیم و تربیتی استان ما دست دعا فرا برده و آرزو می‌کند که مبادا سیستم‌های گرمایشی غیراستاندارد در مدارس، حادثه‌ای تلخ رقم زنند واقعیت‌ها چهره می‌کنند.

* تکرار تلخکامی‌ها و عبرت نگرفتن‌ها
چند سال پیش، سقوط «علاءالدین» که به عنوان تنها وسیله گرمایشی در کلاس درس مدرسه ابتدایی دخترانه "دورود" از توابع استان کهگیلویه و بویراحمد به کار برده شده بود، جان چند دانش‌آموز معصوم را گرفت و چند تن دیگر را تا پایان عمر معلول و مصدوم کرد. آموزش و پرورش شانه خالی کرد و تقصیر را گردن سازمانی دیگر انداخت. اتفاقی که دیگر برای ما عادی شده است.
امسال نیز حادثه مشابه دیگری در یکی از مدارس شبانه‌روزی چابهار روی داد.
حادثه‌ای که طی آن چهار دانش‌آموز دبیرستانی مظلومانه و به شکل دلخراشی، جان خود را بر سر بی‌احتیاطی، مسئولیت‌گریزی و سهل‌انگاری مسئولان گذاشتند. و باز آنچه قابل انتظار بود توجیه و بهانه آموزش و پرورش بود، اینکه دبیرستان ما نبوده است و نهاد و سازمان دیگری متولی و مقصر است.
اما حوادثی از این دست، نه نخستین بوده و به آخرین، چرا که آنچه البته به جایی نرسد فریاد است»
گوش شیطان کر، خوشبختانه تاکنون چنین حوادث تلخی در مدارس استان ما رخ نداده ولی هیچ تضمینی هم وجود ندارد که شاهد حوادثی مشابه نباشیم. تنها به امید دعا و التماس نشستن هم دردی را دوا نمی‌کند. نگرانی از وضعیت مدارس استان ما را به وضوح می‌توان از  کلام عالی‌ترین مقام آموزشی و پرورشی استان دریافت، به گفته مدیر‌کل آموزش و پرورش 4 هزار مدرسه آذربایجان شرقی، از بخاری‌های نفتی و گازوئیلی استفاده می‌کنند، او حتی نگرانی خود از وضعیت کنونی مدارس‌مان را با یک جمله معروف دعایی که اینک نقل محافل گشته اظهار داشته که: «دعا می‌کنیم در مدارس روستاها مشکلی پیش نیاید»
در کدام بخش از علم مدیریت در سطح جهان، و در کدام مبحث از اصول فقه و شریعت، «دعا کردن» و به انتظار حادثه نشستن، مقبول و منطبق بر تعقل است؟!
آمار و ارقام بسیاری از سازمان‌ها گوش فلک را کر کرده است که ما به روستاهای خود و به دانش‌آموزان محروم، چنین و چنان خدماتی می‌دهیم اما وقتی این درد دل صادقانه و قابل تأمل فیروز رضایی در رسانه‌های گروهی منتشر می‌شود، همگی سکوت پیشه می‌کنند.
مدیر‌کل آموزش و پرورش استان آذربایجان‌شرقی، شاید مدیر بسیار منصف و حقیقت بینی بوده که فارغ از بلندگوهای تبلیغاتی برخی نهادها و سازمان‌ها، صادقانه از دردی سخن به میان آورده که چون بختکی سیاه بر سر ما سنگینی می‌کند. وقتی فضای کلاس‌های 4 هزار مدرسه استان از طریق وسایل گرمایشی خطرآفرین و ناکارآمد نظیر بخاری‌های نفتی و گازوئیلی و حتی علاءالدین گرم می‌شوند روا نیست که مسئولی چشم روی هم بگذارد و لختی به «خواب قیلوله» فکر بکند چه رسد به اینکه بخواهد از نمد ساده‌زیستی و کم توقعی و سکوت متین روستاییان و شهرنشینان کلاهی برای خویش در ایام انتخابات بدوزد.
ادعای اخیر مدیرکل  آموزش و پرورش استان را باید به صراحت نقطه عطف تاریخ آموزش و پرورش ما و اتمام حجت این بخش دانست. چرا که در فردای زمستان، هیچ حادثه‌ای قابل توجیه نخواهد بود. نهادها و سازمان‌های  دست‌اندکار، از همین الان به هوش باشند.
خوب درس خواندن و انتظار موفقیت تحصیلی برای دانش‌آموزان چنین مدارس نامطمئنی نیز آب در هاون کوبیدن است. هر چند بسیاری از این مدارس فرسوده و خشتی که فاقد سیستم‌های گرمایشی مناسب هستند در روستاهای استان ما جای دارند اما واقعیت انکارناپذیر آن است که مستعدترین و کم توقع‌ترین دانش‌آموزان هم از چنین روستاها و شهرهای محروم به پا می‌خیزند . آیا حق آنها نیست که حداقل امکانات و تسهیلات رفاهی را برای آنها فراهم کنیم.
==================
گزارش از محمدامین خوش‌نیت
==================
انتهای پیام/ج10