دحوالارض؛ آغازگر بندگی بندگان

به گزارش خبرگزاری فارس از قم، آنجا که تقدیر خدا باشد چهره قدسی را به زمان، مکان و پدید‌ه‌های با ظاهر بی‌جان عطا کرده تا مورد تکریم، فخر و اهتمام فرشته‌ها و انسان‌ها واقع شوند؛ روز بیست و پنجم ذی‌القعده، روز دحوالارض یکی از روزهای مقدس خداوند است.
روزی است که دعا به عرش می‌رود و رحمت واسعه خداوندی مانند زمین پهناورش گسترده می‌شود و بندگان باید فرصت را غنیمت بشمارند و به سویش بشتابند؛ دوان دوان و نفس‌زنان تا از کاروان عاشقان جا نمانند و از دریای رحمت‌اش سیراب شوند.
خدایا دلم را در این روز دریاب و همانند زمین که از دل دریا بیرون آوردی کعبه دلم را از دریای پر تلاطم و پر جوش و خروش بیرون ‌آور تا به ساحلی نجات‌بخش تبدیل شود و در دلم کعبه‌ای برای فرونشاندن آتش نفسم شکل گیرد.
خدایا کاری کن با طواف خانه دلم، خود را در جوار کعبه‌ات یابم تا لحظه‌ای از هیاهوی دنیای مادی رهانیده و آرامشت را احساس کنم و به شکرانه خلق این نظام هستی سر بر سجده‌ات گذارم و روزی را به روزه سپری کنم تا روزنه‌ای برای استجابت دعایم در این روز باز کنم.
دحوالارض روزی است که مؤمنان زمانی مشاهده می‌کنند دوباره چنین روزی فرا رسید و امامشان ظهور نکرد و بر غصه‏ دورنیشان افزوده می‌شود و عقل و ایمانشان آنها را بر دعا کردن برای آن حضرت و درخواست تعجیل فرجش دستور و فرمان می‌دهد.
چه نیکو است در این روز به سوی مولای خود بشتابیم و از خداوند تعجیل ظهورش را بطلبیم تا دستگیری بر دل رنجورمان باشد و واسطه‌ای برای عرشی شدن دعاهایمان باشد.
دحوالارض روز تجلی «والارض بعد ذلک دحیها» و «هو الذی مد الارض» است تا پهنای زمین بستری برای آسایش انسان باشد.
نجوای آب‌ها و آواز بلبلان، خش خش برگ‌ها و... در این زمین پهناور مدح و ثنای والی متعال بوده و انسان را به خشوع و خاکساری در برابر ذات اقدسش وا می‌دارند تا گوشه‌ای خلوت گزیده و لحظه‌ای بر چگونگی آفرینش این کهنه زمین تامل کند و اشک شوق و عشق را نثارش کرده و خواسته‌های خود را توامان با آه زمزمه و اشک‌های خود را برای تضمین استجابت دعاها همراه دعاهای دل سوخته کنیم.
دحوالارض نمادی از مهرورزی و رحمت پروردگار به بندگانش بوده و آغازگر بندگی بندگان است تا به پاس نعمت‌های بی‌پایانش در این دنیای فانی شکرگذاری کنند.

=====================
یادداشت از ایمن‌سادات موسوی‌نژاد
=====================
انتهای پیام/ج20