طرح فعلی تشکیل دولت فلسطینی 'خیانت بزرگ' است/ابومازن نماینده مردم فلسطین نیست

به گزارش خبرنگار سیاسی خبرگزاری فارس، سعدالله زارعی کارشناس برجسته و تحلیل‌گر مسائل منطقه و بین‌الملل در گفت‌و‌گو با فارس به تشریح زوایای مختلف طرح تشکیل کشور مستقل فلسطین که طی روزهای اخیر از سوی محمودعباس (ابومازن) رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین به سازمان ملل ارائه شده است، پرداخت. متن کامل این گفت و گو به شرح ذیل است:

*فارس: آقای زارعی! توضیحی مختصر از روند ماجرای فلسطین تا به امروز را بیان کنید و بفرمائید که چه شد ماجرا به طرح تشکیل کشور مستقل فلسطینی رسید؟

زارعی:  در خصوص طرحی که موسوم به طرح تشکیل کشور مستقل فلسطین شده است، این طرح توسط محمود عباس رئیس تشکیلات خودگردان به آقای بان کی مون دبیر کل سازمان ملل تحویل داده شد، در اصل تعیین تکلیف برای فلسطین است که سابقه ای حدود 50- 60ساله در تاریخ سازمان ملل دارد.

از آغازی که اعلامیه بالفور در سال 1977 صادر شد و بر مبنای آن انگلیسی‌ها عزم خود را برای تشکیل یک کشور یهودی در سرزمین فلسطین نشان دادند، این سؤال مطرح شد که سرنوشت ساکنان فلسطین و مردم فلسطین چه می‌شود؟ در طول این تاریخ به خصوص در سال 1948 که عملاً کشوری به عنوان اسرائیل در سرزمین فلسطین اعلام موجودیت کرد و این اعلام موجودیت حاصل یک توافق بین المللی میان انگلیسی‌ها، آمریکایی‌ها، فرانسوی‌ها، روس‌ها و چینی‌ها به عنوان اعضای دائم شورای سازمان ملل متحد بود، مطرح شد.

در ادامه، بحث کشور فلسطین هم به موازات آن مطرح بود. در آن مقطع یک قطعنامه‌ای صادر شد که بر مبنای آن قطع نامه، 51 درصد از سرزمین فلسطین به یهودیان و 44 درصد فلسطینیان و 5 درصد هم به عنوان منطقه بین‌المللی و تحت اشراف سازمان ملل مطرح شد که قدس شریف نیز جزو همین 5 درصد منطقه بین‌المللی محسوب می‌شد.

اما اسرائیلی‌ها زیر بار نرفتند و عرب‌ها هم در آن زمان نسبت به اعلام موجودیت اسرائیل موضع منفی داشتند و زیر بار واگذاری 51 درصد ازسرزمین فلسطین نمی‌رفتند، منتهی اسرائیل بر مبنای سیاست برنامه‌ریزی شده خود که در کنفرانس بال سوئیس در سال 1897 و با حضور سران صهیونیزم برگزار شد، نه تنها کل سرزمین فلسطین حتی برخی کشورهای همجوار را هم به عنوان بخشی از هدف نهایی خودشان در نظر داشتند و لذا قطع نامه سازمان ملل مبتنی بر تقسیم 51 درصد، 44 درصد و 5 درصد، توسط طرفین عرب و اسرائیلی مورد پذیرش قرار نگرفت و بعدها سازمان ملل قطعنامه‌های دیگری از جمله 101، 106، 242، و 338 صادر کرد که این قطعنامه‌ها بر مبنای وضعیت آوارگان فلسطینی، محکومیت کشتار فلسطینی‌ها و تاکید بر پرهیز اسرائیل از تجاوز بر سرزمین اعراب صادر نشده بود ولی کماکان این مسئله مورد بی توجهی و عدم رعایت اسرائیلی‌ها قرار می‌گرفت و اصلا اعتنایی به این قطعنامه‌ها نداشتند و مسیر و برنامه‌های خود را که بر مبنای اشغال کامل سرزمین فلسطین بود دنبال کردند.
 
بر همین اساس بعد از آن نزدیک به 12 قطعنامه دیگر توسط سازمان ملل صادر شد ولی باز هم هیچکدام از این قطعنامه‌ها کمکی به فلسطینی‌ها در احقاق حقوق‌شان نکرد و در عمل تنها موجب وقت گذرانی و تعلل سازمان ملل شد. نتیجه آن شد که رژیم صهیونیستی فرصت و مجال پیدا کرد که مجدداً سیاست و روش خود یعنی محو فلسطین را دنبال کند.

این سیاست مداوم این رژیم جنایتکار در چند دهه گذشته بود و سازمان ملل هم کمکی به ملت مظلوم فلسطین نمی‌کرد و فقط گاهی اوقات بر اثر فشار افکار عمومی بر صدور بیانیه‌ای صرفاً سیاسی اقدام می‌کرد.

*فارس: در طی سال‌های متمادی گذشته شاهد ماراتن مذاکره بودیم که به نوعی معادله "مذاکره برای سازش" یا "مذاکره برای مذاکره" بود، چرا این مذاکره طولانی به نتیجه خاصی نمی‌رسد؟

زارعی: بحث مذاکره میان طرف فلسطین و رژیم صهیونیستی حدودا از اواسط دهه 1970 مورد توجه آمریکایی‌ها، اروپایی‌ها و رژیم صهیونیستی قرار گرفت. یعنی دقیقاً بعد از حمله نظامی 1973 مصر و سوریه به سرزمین‌های اشغالی 1967 و متعاقب آن سفر انور سادات به تلاویو مذاکرات دنبال شد؛ در ادامه به کمپ دیوید رسید؛ در کمپ دیوید اسرائیلی‌ها توانستند موقعیت خود را در منطقه عربی تحکیم کنند و تا حدود زیادی خیال خود را از عملیات اعراب‌ علیه خودشان راحت کنند.
 
بعد از آن که مطمئن شدند جنگ‌های 1948، 1956، 1967، 1973 تکرار نخواهد شد، در سال 1972 به سمت لبنان هجوم بردند و لبنان را 3 روز به اشغال در آوردند. در این زمان نیز سازمان ملل متحد فقط به صدور بیانیه‌ای اعتراضی بسنده کرد و هیچگاه علیه اسرائیلی‌ها که لبنان اشغال کرد بودند، وارد نشد.

بعد از آن فروپاشی بلوک شرق یا شوروی سابق، شرایطی را فراهم کرد که رژیم صهیونیستی نیز سعی کند با کار‌های دیپلماتیک و با روند دیپلماسی موقعیت خود را تحکیم کنند. لذا با تاکید دولت بوش اول مذاکرات مادرید و اسلو در سال‌های 1991 و 1996 شکل گرفت.
 
*فارس: در آنجا چه مسائلی مطرح شد؟

زارعی: مسائلی که در آنجا مطرح شد شامل این موارد بود که اولا فلسطینی‌ها بایستی در منشور سازمان آزادی بخش فلسطین(ساف) موضوع نابود کردن اسرائیل و به رسمیت نشناختن آن را کنار می‌گذاشتند. بند سوم آن این بود که تشکیلات سازمان آزادی بخش فلسطین که به عنوان تشکیلات خودگردان مطرح شده بود باید هر گونه مبارزه فلسطینی‌ علیه رژیم صهیونیستی را کنترل می‌کردند و خودشان به مقابله با فلسطین‌ها می‌پرداختند که در اصل این مسئله پلیس عرفات را به یک پلیس اسرائیلی تبدیل کرده بود.

بند دیگر این توافق این بود که اسرائیلی‌ها سالانه نزدیک به 150 میلیون دلار را بایستی به عنوان گمرکات و کمک به فلسطینی‌ها به فلسطینی‌ها می‌پرداختند. و مسئله دیگر آزادی تردد فلسطینی‌ها در مناطق کرانه باختری و غزه بود که اسرائیلی‌ها باید آنرا قبول می‌کردند. همچنین طی یک فرآیند زمانی تا سال 1996 اسرائیلی‌ها باید یک دولت فلسطینی را در رام الله به رسمیت می‌شناختند و دولت فلسطینی شکل می‌گرفت.

*فارس: چه اتفاقی رخ داد که با توجه به طول و تعداد این مذاکرات به یکباره محمود عباس تصمیم گرفت به سازمان ملل مراجعه کند و این طرح تشکیل کشور مستقل را مطرح کند؟

زارعی: خود محمود عباس به این سؤال پاسخ داد، وی گفت که مذاکرات به نتیجه نرسید و ما مجبور شدیم مستقیما به سازمان ملل مراجعه کنیم، البته وی در نطق خود در سازمان ملل گفت که همچنان قائل به مذاکره با اسرائیل هستیم و مذاکره را ادامه می‌دهیم.
 
در این مقطع، در واقع دو، سه مسئله اتفاق افتاد که منجر به مراجعه محمود عباس به سازمان ملل شد. یکی این بود که مذاکرات سازش طی سال‌های گذاشته، بارها و بارها به بن‌بست رسید و اسرائیلی‌ها به صراحت اعلام کردند که ما تشکیل کشوری به نام فلسطین را کاملا رد می‌کنیم و سرزمین‌های 1967 را مخصوصا آنچه درباره قدس شرقی و الخلیل مطرح است را قبول نداریم و این قسمت‌ها بخش جدایی ناپذیر اسرائیل هستند و قدس پایتخت دائمی اسرائیل خواهد بود. البته آنها به قدس اورشلیم می‌گویند.

مسئله دیگر موضوع آوارگان فلسطینی بود که آنها باید به سرزمین‌های خود در 1948 برمی‌‌گشتند، این مسئله‌ای است که اگر اتفاق بیافتد، توازن جمعیتی را به نفع فلسطین رقم خواهد زد و اسرائیلی به شدت در مقابل آن مقاومت می‌کردند و می‌گفتند فلسطینیان باید به سرزمین‌های غزه و کرانه باختری برگردند در حالی که این 5 میلیون آواره فلسطینی نوعا ساکن سرزمین‌های 1948 یعنی قسمت‌های شمالی و میانی فلسیطین هستند.

نکته دیگری که در این جا رخ داد این بود که آرام آرام آمریکایی‌ها هم از مذاکره مفصل 3 ساله با طرف فلسطینی و اسرائیل به این جمع بندی رسیدند که چاره‌ای جز قبول تشکیل کشور فلسطین وجود ندارند و اسرائیل باید در سرزمین‌های 1967 این مسئله را به رسمیت بشناسد.

*فارس: قبل از مطرح شدن این طرح آیا سازمان ملل دولتی به نام فلسطین را به رسمیت نمی‌شناخت؟

زارعی: قبلا بر اساس قطعنامه 242 و 338 با صراحت مقوله‌ای به نام کشور فلسطین مطرح شده بود و همان ماجرای 44 درصد که در 1948 اعلام شد، کشوری به نام فلسطین را قبول کرده بود. منتهی هیچ اقدام عملی انجام نشده بود و همین امروز پرچمی به نام کشور فلسطین در میان پرچم‌های افراشته شده در سازمان ملل دیده نمی‌شود و کرسی رسمی ندارند بلکه فقط به عنوان عضو ناظر که حق رای ندارد در سازمان ملل به صورت تشریفاتی حضور دارند.

آمریکایی‌ها که به جمع‌بندی خود رسیدند باعث شد محمود عباس(ابومازن) هم امیدوار شوند که بتوانند در مجامع بین المللی این طرح را پیگیری کنند در حالی که در میانه راه در سفر نتانیاهو به آمریکا و فشاری که IPACK به اوباما آورد، اوباما از پیگیری طرح تشکیل کشور مستقل فلسطینی صرف نظر کرد و کل ماجرای مذاکرات و توافقات آناپولیس را به فراموشی سپرد. در حالی که قبلاً در سال 2007 با قاطعیت صحبت از تشکیل کشور فلسطینی می‌کرد که در آن سال هم صهیونیست‌ها زیر بار نرفتند و طرح به نتیجه نرسید.

نکته بعد اینکه در فاصله 6-5 ماه گذشته کشورهای زیادی اعلام کردند که به تاسیس کشور فلسطین رای مثبت خواهند داد و بیش از 132 کشور آمادگی ضمن خود را با آن اعلام کردند ولی با فشار آمریکایی‌ها و صهیونیست‌ها آرام آرام برخی از کشورها از موافقت صرف‌نظر کرده‌اند و از اینکه به آن رای بدهند منصرف شده‌اند، لذا از آنجا که تصویب در صحن سازمان ملل نیاز به دو سوم آرا دارد با عقب نشینی برخی از این کشورها عملا چشم انداز موضوع منفی شد.

* فارس: مفاد و جزئیات این طرح مشخص است؟

زارعی:جزئیات این طرح کاملا اعلام نشده است اما آنچه که در گفت‌وگوهای قبلی مطرح بود این بود که اولاً در سازمان کشوری مستقل به نام فلسطین به ثبت برسد و ثانیاً نمایندگی دائم فلسطین در سازمان ملل مورد پذیرش قرار بگیرد تا فلسطینی‌ها بتوانند دعاوی خود را به مجامع حقوقی بین‌المللی ببرند و پیگیری کنند.

*فارس: قرار است تقسیم اراضی در این طرح به چه شکلی باشد؟

زارعی:این نکته مهمی است که معمولاً مغفول واقع می‌شود؛ اگر طرح محمود عباس در سازمان ملل پذیرفته شود،  تنها شامل 22 یا 20 درصد از سرزمین‌های فلسطین می‌شود این مسئله در حالی است که سهم طرف صهیونیستی به حدود 80 و 70 درصد خواهد رسید که خیانت بزرگی در حق ملت فلسطین انجام شده است.

*فارس: موضع حماس و سایر گروه‌های فلسطینی نسبت به این مسئله چیست؟

زارعی:موضعی که "اسماعیل هنیه" دبیر کل حماس دیروز اعلام کرد نشان داد که این طرح در بین حماس و جنبش‌ جهاد اسلامی مورد پذیرش نیست. محمود عباس نمی‌تواند به نمایندگی از ملت فلسطین پای ورقه‌ای را امضا کند.

*فارس:آقای زارعی! بزرگترین عیب این طرح چیست؟

زارعی: بزرگترین عیب این طرح این است که سرزمین‌های 1948 به اسرائیل واگذار می‌شود و با واگذاری این سرزمین طبیعتا آوارگان فلسطین حق نخواهند داشت به این سرزمین‌ها برگردند.

عیب دیگر این است، این طرح در مجامع مطرح می‌شود اما هیچ ضمانتی برای اجرایی شدن تعهدات رژیم صهیونیستی وجود ندارد، این در حالیست که همین الان اسرائیلی‌ها به صراحت می‌گویند نخواهیم داد و این سوال بزرگ وجود دارد که رژیم صهیونیستی چه زمانی به قطعنامه‌های سازمان ملل پایبند بوده است که امروز پایبند باشد؟

عیب و یا ضعف سوم این طرح این است در واقع این طرح مربوط ماهیت و سرنوشت ملت فلسطین است نه فقط مربوط به آقای محمود عباس سران و گروه‌های فلسطینی؛ بنابراین اگر طرحی می‌خواهد برای ملت فلسطین به سازمان ملل داده شود باید قبل از آن به رای همه ملت‌ فلسطین رسیده باشد و با رای دادن فلسطینی‌ها، مشخص شود که این موضع ملت فلسطین است یا نه؟

* فارس: یعنی با این حساب محمود عباس نماینده ملت فلسطین در سازمان ملل نیست؟

زارعی: نه، محمود عباس نمی‌تواند ادعای نمایندگی مردم فلسطین را داشته باشد حتی باید گفت که دوره قانونی ریاست وی بر تشکیلات خود گردان فلسطین 3 سال است که به انتها رسیده است و در طول 3 سال گذشته قانونا نمی‌تواند از جانب فلسطینی‌ها حرف بزند.

علاوه بر این طرح محمود عباس به دلیل اینکه همه پرسی درباره آن صورت نگرفته است، طرحی غیر قانونی است. لذا به نظر می‌رسد این طرح یک طرح خطرناکی است که بیشتر طرف‌های بین‌المللی به دنبال آن هستند.

جمع بندی بنده این است که این طرح به سرانجام خاصی نخواهد رسید، شورای امنیت قطعا به این طرح رای نخواهد داد و با وتوی آمریکا مواجه خواهد شد، در صحن علنی نیز دو سوم آرا رانخواهد توانست کسب کند.

* فارس: مزیت‌های این طرح چیست؟

زارعی: این طرح البته دو نکته مثبت هم دارد یکی اینکه بار دیگر در سطح بین‌المللی مسئله فلسطین به عنوان موضوع روز دنیا مطرح شد که نشان داد که بعد از گذشت 60 سال موضوع فلسطین داغ است. موضوع دوم هم اینکه با فرض اینکه این طرح به تصویب برسد، امکان طرح دعوای فلسطین ها در مجامع حقوقی فراهم می‌شود.

*فارس:  آقای زارعی، شما راه حل برون رفت از مشکل فلسطین را چه می‌دانید؟

زارعی:اگر نگاهی به پشت سر بیندازیم حتی همین مقدار هم که نام فلسطین مطرح است و محمود عباس فرصت می‌کند این طرح را به سازمان ملل ارائه دهد این برخواسته از یک فضایی است که این فضا بر اثر مقاومت فلسطینی‌ها به وجود آمده است. تجربه فلسطینی‌ها نشان داده است که اسرائیلی با زبان مسالمت آمیز چیزی به مردم فلسطین نخواهد داد. و هر کجا که آزادی و نتیجه‌ای حاصل شده است ناشی از مقاومت و مبارزه بوده است نه ناشی از مذاکرات.

مقاومت است که اسرائیل را با بحران هویت مواجه کرده است لذا فلسطینی‌ها با مقاومت خود می‌توانند حقوق حقه ما را مطالبه کنند و بر فشارهای رژیم صهیونیستی غلبه کنند.

اسرائیل امروز واقعا با مشکلات متعدد داخلی و بین‌المللی دست به گریبان است؛ جایگاه سیاست‌های اسرائیل در کشورهای اروپایی تا حد زیادی افت کرده است و از اقتصاد پوشالی که چیزی باقی نمانده است با سقوط دولت مبارک در مصر که بزرگترین تکیه گاه آنها در منطقه است بسیار متزلزل شده‌اند.

اگر بخواهیم فهرستی از مشکلات امروز در اسرائیل تهیه کنیم بسیار زمان لازم است، لذا امروز به نظر می‌رسد که بیش از هر زمان دیگری فضا برای مقاومت آماده است و چشم‌انداز اسرائیل چشم‌انداز تیره و تاری است.

مقاومت قطعاً می‌تواند در دوره زمانی کمتر از 10 سال سرنوشت رژیم صهیونیستی را برای همیشه مشخص کند.
و این در حالی است که سردمداران مذاکره با رژیم صهیونیستی اذعان می‌کنند بعد از 30 سال مذاکره با این رژیم نتیجه‌ای حاصل نشده است.

*فارس: موضع جمهوری اسلامی ایران در خصوص طرح تشکیل کشور فلسطین چیست؟

زارعی: جمهوری اسلامی ایران با تشکیل کشور و دولت مستقل فلسطین کاملاً موافق است و همه ظرفیت خود را هم برای آن به کار می‌گیرد و بر این راه مصمم است. منتهی همزمان با اهتمام ما به تشکیل این کشور با واگذاری یک وجب از خاک فلسطین و یا هر کجا از جهان اسلام به رژیم صهیونیستی به شدت مخالفیم زیرا سرزمین اسلام را نمی‌شود به کفار سپرد صهیونیست‌ها نباید حتی بر یک وجب از سرزمین‌های اسلامی مسلط باشند.

بر این اساس در کنار ملت فلسطین برای استیفای حقوق‌شان هستیم و همت خود را معطوف به محو کامل اسرائیل و آزادی سرزمین فلسطین خواهیم گماشت چرا که رژیم صهیونیستی مشکل امنیتی برای کل جهان اسلام است. با محور این رژیم کانون فتنه در جهان اسلام از بین خواهد رفت و منطقه بعد از آن می‌تواند مشکلات خود را به راحتی حل کند و جای پای 60 ساله استعمار را از منطقه بزداید.
گفت‌و‌گو از: محسن زیرک
انتهای پیام/