تفاوت انقلاب اسلامی و دیگر انقلابها

سه ویژگی امام: ایمان، عمل صالح، تزکیه
اگرچه درباره امام، گویندگان گفته اند، نویسندگان نوشته اند و سرایندگان سروده اند؛ لکن من امروز در ذهنم، مضمون دو آیه مبارکه سوره «طه « را که قرائت شد، با شخصیت امام بزرگوار، تطبیق کردم. در امام عزیز، سه خصوصيّت درخشان وجود داشت که همان سه خصوصيّت، در این دو آیه شریفه هم مطرح شده است. در آیه اوّل می فرماید: «و من یأته مؤمناً قد عمل الصّالحات»60. ایمان، خصوصيّت اوّل و عمل صالح، خصوصيّت دوم است. در پایان آیه دوم، خصوصيّت سومی هم در عبارت : «وذلک جزاء من تزكّی »61 ذکر شده است که خصوصيّت تزکیه و تهذیب نفس است. قرآن کریم برای کسی که دارای این خصوصيّات است، وعده درجات «علی » داده است: «فاولئک لهم الدّرجات العلی ». این سه خصوصيّت در امام بزرگوار برجسته بود. ایمان آن مرد بزرگ، نمونه و استثنایی بود. عمل صالح او، عملی بود که بعد از صدر اسلام تا امروز، کسی آن را انجام نداده است. یعنی تشکیل نظام اسلامی، که امروز اندکی به آن خواهم پرداخت. تزکیه او هم، چنان بود که در اوج شهرت و قدرت و محبوبیت، اوج عبوديّت را برای خود انتخاب کرد و هر روز که گذشت، بر الحاح و تضرّع و توسّل او به خدای بزرگ، افزوده شد.
این سه خصوصيّت، در امام بزرگوار وجود داشت. پس، حقّ است که گفته شود: او از جمله کسانی است که «اولئک لهم الدّرجات العلی»62. این علوّ مرتبه ای که امروز شما در سراسر جهان، برای امام بزرگوار مشاهده می کنید ناشی از این خصوصيّات سه گانه است. هرجا انصاف هست، امام در آن جا بزرگ است. هرجا عدالتخواهی هست، آن جا امام زیباترین چهره است. آن جا که به امام خمینی بزرگوار ما بی ارادتی می شود، عدل نیست، انصاف نیست، حق طلبی نیست؛ بلکه دنیا خواهی و فساد است. این سه خصوصيّت مربوط به امام بزرگوار است که امروز محور سخن ما هم، امام عظیم الشّأن است.
همان طور که گفتیم، عمل صالح یکی از این سه خصوصيّت است. عمل صالح امام، پایه ریزی حکومت اسلام و نظام اسلامی بود. خوب است برادران و خواهران ارجمند توجّه کنند، تا این اهمیت و عظمتی که عمل صالح امام از آن برخوردار است، به درستی در ذهن آنان بنشیند. امام بزرگوار ما، نظام اسلامی را تشکیل داد؛ یک نظام اسلامی که بر اساس آن یک حکومت و تشکیلات سیاسی اسلامی هست و پشت سر آن هم یک برنامه اسلامی قرار دارد. هر سه نقطه درخور توجّه و تعمّق است.
بیانات در مراسم « پنجمین سالگرد ارتحال حضرت امام»
( ره ) 14/3/73

بزرگ ترین هدیه ی انقلاب
عزیزان من! بزرگترین هدیه ای که انقلاب اسلامی به این ملّت داده است، این است که شر ّ حکومتهای فاسد و وابسته را که سالیان و سالیان بر این کشور و ملّت و این مواهب الهی مسلّط شده بودند، از سراسر این ملّت واین کشور کم کرده است.
بیانات در مراسم « پنجمین سالگرد ارتحال حضرت امام «( ره ) 14/3/73

بازجویی به خاطر نام بردن از اسرائیل
شما ببینید در کشورهای عربی، چه تعداد انسانهایی هستند که دلشان از قضایای مربوط به سازش با دشمن صهیونیستی خون است ولی نمی توانند چیزی بگویند. درست مثل دوران رژیم گذشته در این جا که ما نمی توانستیم علیه صهیونیستها مطلبی به زبان بیاوریم. دلهای ما آن روز خون بود، ولی نمی توانستیم چیزی بگوییم. بنده در همان سالها، یک وقت در جمع دانشجویان، به مناسبت تفسیر آیات مربوط به بنی اسرائیل ـ در اوایل سوره بقره ـ مطالبی گفته بودم. بعد، در یکی از بازداشتها زیر منگنه سؤال و بازجویی ام قرار دادند که شما اسم از اسرائیل آورده اید! آیات مربوط به بنی اسرائیل را مطرح کرده بودم؛ گفتند: چرا اسم از اسرائیل آورده اید؟! یعنی کسی که تفسیر قرآن هم می کرد، حق نداشت یک کلمه از بنی اسرائیل بگوید که مبادا به متّحد آن رژیم خبیث و خائن ـ که آن زمان با اسرائیل روابط گرمی داشت ـ بر بخورد! امروز در بسیاری از کشورهای اسلامی، وضعیت به همان گونه است.
بیانات در دیدار عمومی به مناسبت روز ولادت باسعادت حضرت جواد و در آستانه میلاد با برکت حضرت علی 7 ـ 23/9/73

تفاوت انقلاب اسلامی و دیگر انقلابها
از نکاتی که در خصوص آن کمتر بحث شده،این است که انقلاب عظیم ما از لحاظ کیفیت پیروزی، انقلابی استثنایی بود. یعنی واقعاً انقلابی با این ابعاد عظیم مردمی که به وسیله حضور مردم در خیابانها و در فضای شهرها و روستاها پدید آید و در آن، با حضور همه مردم، علیه رژیم حاکم مبارزه شود، تا آن زمان لااقل در انقلابهای دوره خود ما سابقه نداشت. همه انقلابهایی که تا آن روز در اطراف و اکناف دنیا اتّفاق افتاده بود ـ از جمله انقلابهای چپ و مارکسیستی امریکای لاتین و افریقا و آسیا و جاهای دیگر ـ از نوع و شکل دیگری بود.
تفاوت انقلاب ما با انقلابهای دیگر این بود که به وسیله یک گروه ویژه پارتیزانی به پیروزی نرسید. البته احزابی در ایران بودند که به اقدامات پارتیزانی و چریکی دست می زدند، اما اینها در حدود سالهای 54 و 55 به کلّی فلج شده بودند. این موضوع را می توانید از کسانی که آن روز در میدان حضور داشتند، بپرسید. ما این اوضاع را به چشم خود دیدیم. اما جوانانی که امروز از اوضاع آن زمان، مباشرتاً مطّلع نیستند، از کسانی که در جریان وقایع بودند، بپرسند.
از سالهای 54 و 55 تا سال 56، گروهها و گروهکهایی که در ایران آن روز، اقدام مسلّحانه می کردند ـ چه آنهایی که تفكّرات مارکسیستی داشتند و چه آنهایی که تفكّراتشان التقاطی بود ـ تقریباً از میدان خارج شده بودند و کارشان منحصر به این شده بود که مثلاً در گوشه ای از کشور بمبی بگذارند و جایی منفجر شود، یا این که کسی را ترور کنند. همه اقداماتی که گروهها و گروهکها در ایران آن روز می کردند، در مقایسه با آنچه که امروز مثلاً در کشوری از کشورهای عربی صورت می گیرد ـ از کشوری اسم نمی آورم تا بعضی کسان دچار محذور نشوند ـ و اخبارش را می شنوید که مسلمانان در فلان کشور عربی با پلیس درگیرند و کارهایی می کنند، به اندازه یک دهم هم نبود! حال ببینید اینها چقدر به پیروزی نزدیکند؛ آن وقت بفهمید آنها چقدر ممکن بود پیروز شوند! اصلاً تصوّر این که یک روز مبارزه چریکی و پارتیزانی بتواند در ایران به پیروزی برسد، تصوّری محال بود و امکانش وجود نداشت؛ همان طور که تصوّر کودتا نیز تصوّری ناممکن به نظر می رسید.
در دوران معاصر، بعضی از انقلابها، یا به اصطلاح انقلابها، با یک کودتا شروع می شود. اما در ایران آن روز، ارتش در چارچوبی به کلّی محدود، به وسیله امریکاییها گرفتار شده بود و عدّه ارتشیهای ناراضی از نظام ستمشاهی پلید، بخصوص در قشرهای جوان و طبقات پایین تر، بسیار بود. بسیاری از ارتشیها ناراضی بودند؛ اما کسی جرأت نداشت فکر مقابله با آن نظام را در سر بپروراند. به عنوان مثال و در مقام مقایسه، این طور می توان گفت که آنها وضعیت و شرایط نیروی مسلّح در عراق امروزی را داشتند که به کلّی در پنجه قدرت حاکم گرفتار است.
البته گرفتاری آنها، بیشتر از اینهایی که امروز در عراق گرفتارند بود. زیرا ارتشیهای ایران فقط از طرف یک قدرت بالا دست مراقبت نمی شدند، بلکه در میان آنها عناصر امریکایی هم حضور داشتند. در اغلب پادگانها ـ?بخصوص پادگانهای حسّاس ـ چند هزار نفر امریکایی حضور داشتند که این حضور، در بعضی از نیروها، پررنگتر بود. بنابراین، آن روز در ایران تصوّر و امکان کودتای نظامی وجود نداشت. احزاب سیاسی وقت هم، در عین ناتوانی به سر می بردند. همین احزاب ملی که امروز در دوران جمهوری اسلامی با استفاده از آزادی و بزرگواری نظام، دائم علیه حکومت حرف
می زنند، مصاحبه می کنند، شبنامه می دهند و جمهوری اسلامی را متّهم به ایجاد اختناق می کنند، آن روز هم بودند؛ اما توان انجام هیچ اقدامی را در راه آزادی ایران نداشتند. مضاف بر این عدّه ای از آنها با رجال دربار پهلوی رفاقت نزدیک داشتند و با همدیگر به عیش و نوش می پرداختند. به تعبیری دیگر، سرهایشان در یک آخور بود! یک عدّه دیگرشان که بعضاً مهندس و متخصّص شده بودند، در دستگاههای دربار پهلوی مشغول کسب و کار بودند. یعنی از آنها پولی می گرفتند، نانی به دست می آوردند و به غفلت نمی خوردند، که مبادا غفلت کنند و این تصوّر به سراغشان بیاید که می شود با آن نظام دعوا کرد!
اینها آن زمان را با چنین شرایطی گذراندند، تا این که جمهوری اسلامی به وجود آمد؛ به فضل الهی فضای باز ایجاد شد، مردم سیاسی شدند و آن گاه اینها هم زبان درآوردند! مردم ایران به این احزاب سیاسی هیچ گونه اعتمادی ندارند. چون اعتماد ندارند، قاعدتاً به آنها رو نمی کنند. آن وقت آنها هم دقّ دلی شان را سر جمهوری اسلامی در می آورند! اگر مردم به احزاب سیاسی اعتنا و اعتماد نمی کنند، تقصیر کسی نیست. مگر کسی جلو مردم را گرفته است؟!
بهترین احزاب سیاسی در آن روز، حزبهایی بودند که در میان آنها یکی دو، سه نفر آدم برخوردار از مقداری شجاعت وجود داشت که مثلاً در ارتباط با قضیه ای، اعلامیه می دادند و آن اعلامیه هم نه در سطح مردم که در میان طرفدارانشان پخش می شد. فرضاً هزار نسخه از یک اعلامیه که در آن به موضوعی اعتراض کرده بودند، پخش می شد. بعد هم آنها را دستگیر و محبوس می کردند. مدّتی که در زندان به سر می بردند، یا مصاحبه می کردند و آن مصاحبه باعث رهایی شان می شد و یا این که دوران حبس را
می گذراندند و رهایشان می کردند.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
60. سوره ی طه ، آیه ی 75.
61. سوره ی طه ، آیه ی 76.
62. سوره ی طه ، آیه ی 75.


ادامه دارد...