آبادان و خرمشهر؛ علمداران مقاومت که امروز در گوشه تنهایی‌اند

به گزارش خبرنگار ایثار و شهادت باشگاه خبری فارس «توانا»، هر خانه‌ای را که در بزنی، قاب عکس یک یا چند شهید را بر دیواهایی که بوی کهنگی می‌دهد، می‌بینی؛ وقتی سراغ صاحبخانه‌ها می‌روی بسیار با محبت هستند اما دلشکسته.
چهره مردان و زنان این شهر، نخل‌های‌ سربریده و شط‌، خانه‌های خالی و جای گلوله‌ها روی دیوارهای شهر همه و همه هشت سال جنگ بی‌امان در خرمشهر و آبادان را فریاد می‌زند؛ 23 سال از پایان تجاوز صدام به ایران می‌گذرد اما خرمشهر و آبادان به عنوان پایتخت‌های مقاومت، هنوز به وضعیت پیش از جنگ نیز بازنگشته‌اند، چه رسد به پیشرفت.

مردمانی را در این شهرها می‌بینی که وقتی آتش جنگ خوابید، دوباره دست‌ها را به زانوها زدند تا دوباره خانه‌هایی که گلوله خشم دشمن ویران کرده بود را بنا کنند، تا دوباره در خاک بذر همت و مقاومت بکارند؛ تا در خاک حتی در کنج دیوارهای زخمی رشه کنند و سختی‌ها را به جان خریدند؛ اما دست محبتی که بر شانه‌های خسته از جنگ بنشیند و خداقوتی بگوید، نبود.

بعضی‌هاشان تحمل دیدن آبادان و خرمشهر ویران را نداشتند و رفتند، اما خیلی‌هاشان سوختن و ساختن در شهرشان را به زندگی در شهرهای دیگر ترجیح دادند و مانند هشت سال دفاع مقدس، مقاومت کردند؛ آنها در کوچه پس کوچه‌هایی که هنوز معطر به عطر خون شهیدی است، فقط مقاومت را می‌بینند، مقاومت را و سکوت می‌کنند. وقتی غریبه‌ای به شهر وارد می‌شود، دوستش می‌دارند، منتظرند تا کسی از راه برسد و رونق را به کوچه و خیابان‌هایشان برگرداند.

آبادان، یادآور روزهایی‌ست که مردم ایستادند به نمازهای جمعه‌ای که به امامت مرحوم‌ آیت‌‌الله ‌جمی، برگزار می‌شد و صدام می‌گفت تا زمانی که صدای اقامه نماز جمعه از این شهر به گوش می‌رسد، یعنی آبادان سقوط نکرده است و حالا امروز صدام نابود شده و هنوز صدای آیت‌الله جمی در مصلی نماز جمعه به گوش می‌ر‌سد.

گلزار شهدا، آخر دنیای این شهر است؛ گلزاری که شهدایش پیام نورانی امام خمینی (ره) مبنی بر اینکه «حصر آبادان باید شکسته شود» را بر سینه‌هایشان فشردند و بر دل تاریک دشمن تاختند؛ این گلزار شاید تنها یادمان دفاع مقدس باشد؛ شاید تنها جایی باشد که نشانی از مقاومت است. ساختمان آموزش و پرورش این شهر در دوم مهر ماه 1359 توسط متجاوزان بمباران شد، اما هیچ اثری از بزرگداشت 30 کارمند این ساختمان مشاهده نمی‌شود.

آیا کسی هست پاسخ بدهد مگر آبادان کم شهید دارد که نام کوچه‌هایش را فرعی یک و دو .... می‌گذارید؟ آیا کسی هست پاسخ بدهد چرا باید در میدان‌های اصلی شهر مقاومت، مجسمه‌ای از ماهی و میگو و قهوه‌دان خودنمایی کند؟

کسانی که مدعی هستید، گلزار شهدا باید ساماندهی شود، چرا با برداشتن تصاویر شهدا از روی مزارشان دل‌های شکسته یادگاران را بیش از این داغدار می‌کنند؟

چرا با یک سهل‌انگاری تعویض سنگ مزارها، در گذاشتن سنگ مزاری که نشانی برای پدران و مادران شهداست، آنها را در بهشتی که تنها مأمن آرامش است، آواره می‌کنید؛ گلزاری که شهیدانش از شهرهای کشورمان چیده شدند.

دو سوم شهر ایثار و مقاومت خرمشهر از سال 59 به ‌مدت 566 روز به دست رژیم بعث عراق سقوط کرد؛ قرار بود عراق سه روزه کل خرمشهر را به ‌تصرف در آورد، پس از 45 روز مقاومت نیروهای سپاه، ارتش و مردم خرمشهر، این شهر آزاد شد و کام امت ایران را شیرین کرد و ای کاش به دنبال این شیرینی، هیچ وقت تلخی کامی نبود.

چرا باید مردم این شهرها رفاه نسبی خود را قربانی موازی‌کاری، عدم صلاحیت مدیریت و نظارت مسئولان کنند؟! چرا مردم مقاوم این شهرها قربانی گزارشات اشتباه برخی مسئولان به رده‌بالاها باشند و هنوز آب شرب یا حتی آب سالم به لوله‌های خانه‌هایشان سلامی نکرده باشد؟!

شاید در طول یک سال گذشته اخباری با عناوین، غلظت کم سابقه گرد و خاک، وضعیت قرمز زیست محیطی در آبادان و خرمشهر، شهری با حداقل امکانات تفریحی و خدماتی، سبزی‌فروش خرمشهری که مدرکش لیسانس مدیریت بازرگانی است، آب آشامیدنی نامناسب و ناسالم، وضعیت فاجعه‌بار گذرگاه‌های عمومی اعم از خیابان‌ها و پیاده‌روها، ساخت و سازهای نیمه کاره و مستهلک که نشان از هرز رفت بیت‌المال است، سوء مدیریت مدیران شهری و استانی در به سرانجام رساندن پروژه‌های عمرانی، روان بودن فاضلاب شهری در سطح کوچه و خیابان، ساماندهی ناصحیح گلزار شهدای آبادان با بیش از چهار هزار شهید ـ که قاعدتا باید نماد سربلندی و افتخار باشد، نامگذاری کوچه، خیابان و میادین شهر به نام‌هایی که نه تنها نامی از شهدا در آنها نیست بلکه هیچ نشانی از ارزش‌های دفاع مقدس را نمی‌توان در آنها یافت، از جمله تیترهایی بوده که فقط برای پایتخت مقاومت نوشته شده اما چقدر به این‌ها پاسخ داده شده است؟!

شهرهای آبادان و خرمشهر روزی بهترین پناهگاه برای افراد جویای کار به شمار می‌رفتند، امروز به دلیل بی‌توجهی در سرمایه‌گذاری جدی، جزو شهرهای با نرخ بیکاری بالا در سطح منطقه محسوب می‌شوند؛ به‌طوری که در حال حاضر بیکاری به مهم‌ترین دغدغه جوانان این دو شهر تبدیل شده است که گاهی آنها را وادار می‌کند شهرهایی را که عشق از دیوارهایش موج می‌زد را به بهایی اندک بفروشند و به شهرهای دیگر و شاید کشورهای دیگر مهاجرت کنند.

نباید گذاشت مقاومت در میان همه این مشکلات رنگ ببازد؛ نباید گذاشت کوچه‌های خرمشهر که هنوز رد پای ایثار بر سینه‌اش ثبت شده است، قسی‌القلب شوند؛ نباید گذاشت برخی بداندیشان، کم کاری مدیران و مسئولان را به گردن نظام اسلامی بیندازند در حالی که شخص رهبر معظم انقلاب اسلامی، بارها و بارها و در مقاطع گوناگون بر لزوم پیگیری مشکلات ساکنین این مناطق تأکید کرده و شخصاً پیگیر مراحل بازسازی بوده‌اند و حتی در جایی فرموده‌اند «معلوم می‌شود خرمشهر خیلی کمبود دارد؛ باید ساخته شود، این شهر را زنده کنید؟ این مهم‌تر از برپایی مراسم است».

خبرگزاری فارس در سی‌ویکمین سالروز گرامیداشت دفاع مقدس به بررسی دلائل کمبودها و عقب ماندگی‌های دو شهر حماسه‌ساز ایران یعنی آبادان و خرمشهر که بیشترین سهم را در دفاع از تمامیت ارضی، عزت اسلامی و آرمان‌های ایران عزیز در دوران دفاع مقدس را برعهده داشته‌اند، از زبان مردمان این دوشهر و برخی کارشناسان دفاع مقدس می‌پردازد.
انتهای پیام/