سوغات یک پزشک از جبهه چه بود

به گزارش گروه «حماسه و مقاومت» خبرگزاری فارس، روزهای اول که به این منطقه آمده بودیم، اوضاع آرام بود. ما گروهی از دانشجویان پزشکی دانشگاه اصفهان بودیم که به عنوان گروه پزشکی ذخیره در منطقه «سوسنگرد» و بعد از آن در ارتفاعات "میشداغ" چادرهای اورژانس را زده بودیم.

آن روزها نیروهای ما آماده عملیات والفجر مقدماتی بودند. هر چه نقل و انتقالات بیشتر می‌شد آتش خمپاره و بمباران هوایی عراق هم شدت می‌گرفت. بخصوص حمله هوایی زیاد و منظم شده بود. به طوری که می‌دانستیم در چه ساعتی سر و کله عراقی‌ها پیدا می‌شود. مثلا ساعت ده صبح و دو بعد از ظهر را ساعت «میگ تایم» می‌گفتیم. در این ساعت‌ها بچه‌ها همدیگر را خبر می‌کردند که هوای خودتان را داشته باشید میگ تایم شروع شده است.

من از دیگران محافظه کارتر بودم. یا شاید دوراندیش و شاید هم ترسو. سنگر بزرگی در نزدیکی  اورژانس کندم که گنجایش ده نفر را داشت.
آن روز ساعت دو بعداز ظهر میگ تایم شروع و سرو کله میگ‌ها در آسمان پیدا شد. وقتی اوضاع کمی آرام شد متوجه شدم حدود بیست نفر داخل این سنگر روی سر و کله من پریده‌اند. هر طور بود خودم را از زیر آوار تن بچه‌ها بیرون کشیدم. وقتی نفس تازه کردم و به دو رو برم نگاهی انداختم دیدم چند نفری که بیرون سنگر بود از اصابت ترکش بی‌نصیب نمانده‌اند.

یکی- دو روز بعد از این حادثه نزدیک شهر که بچه‌ها برای نماز آماده می‌شدند یکی از مسئولین هماهنگی‌ مرا مامور کرد با یک آمبولانس به یکی از اورژانس‌ها برم. چون ماموریت فوری بود بلافاصله سوار شدیم. هنوز از منطقه خودمان دور نشده بودیم که صدای میگ و شلیک ضد هوایی‌ها بلند شد ما به راهمان ادامه دادیم.

وقتی به اورژانس رسیدیم خبر شهادت دو نفر از دوستان را به ما دادند. دانشجویان «شهید شجاعی» و «شهید آتش دست».
این دانشجویان پزشکی وقتی صدای میگ را می‌شنوند به داخل همان سنگر کذایی می‌پرند و موشک‌ رها شد میگ هم درست داخل همین سنگر اصابت می‌کند و پیکرهای پاک این دو عزیز با خاک عجین می‌شود.
روزهای بعد از عملیات هر کدام از بچه‌ها که می‌خواستند به شهرشان برگردند از این سنگر مشتی خاک برمی‌داشتند تا از سفر به کربلای ایران بدون سوغات نباشند.

* راوی: دکتر حسین احمدزاده

گرامیداشت «سی و یکمین سالگرد هفته دفاع مقدس» در خبرگزاری فارس»/18

انتهای پیام/