داستان دیکتاتورهای فراری عرب؛ از "تکریت" تا "سرت"

به گزارش مانیتورینگ فارس، شهر سرت یکی از مهمترین شهرهای لیبی است که در ساحل جنوبی دریای مدیترانه در شمال لیبی بین دو شهر بزرگ طرابلس و بنغازی قرار دارد.

این شهر در گذشته به دلیل قرار داشتن در مسیر کاروان‌های تجاری که از حجاز و مصر به رباط و کازابلانکا حرکت می کردند، از اهمیت بالایی برخوردار بود ولی در حال حاضر دلیل اهمیت این شهر این است که سرت امروز به آخرین پناهگاه سرهنگ قذافی دیکتاتور فراری لیبی تبدیل شده است.

قذافی از روز یک سپتامبر 2011 سرت را پایتخت جدید لیبی معرفی کرده است، دلیل این مسئله این است که وی در سال 1942 در این شهر به دنیا آمد و پس از سال 1969 که وی به قدرت رسید سرت نیز از اهمیت زیادی پیدا کرد.
 
قذافی مدعی است که 30 هزار نفر از فدائیانش در سرت برای دفاع از جان وی آماده مبارزه هستند هرچند انقلابیون این اظهارات قذافی را رد کرده‌اند.

شهر سرت و اهالی آن در زمان قذافی از امتیازات ویژه‌ای برخوردار شده‌اند به طوری که بسیاری از امکانات نظامی و صنعتی حساس این کشور در آنجا مستقر شده و اهالی این شهر در دستیابی به سمت های حساس یک گام از بقیه جلوتر بوده اند.

سرت در واقع یادآور داستان تکریت و اهالی صدام دوست آن است که همچنان از زباله دان تاریخ به دنبال دیکتاتوری خونخوار هستند تا وی را قهرمانی برای اعراب معرفی کنند.

داستان شهرهایی که زادگاه دیکتاتورهای عرب هستند داستانی جالب است، دیکتاتورهای عرب از اعطای امتیاز به همشهریان خود ابایی نداشته‌اند و نیروهای خاص خود را از میان این شهرها انتخاب میکردند.

همچنین این شهرها مقر مراکز حساس و استراتژیک کشور محسوب میشد بدون اینکه محذورات جغرافیایی این شهرها و اهمیت نظامی_سیاسی آن مد نظر باشد.

شهرهایی چون تکریت یا سرت نمادهایی از تبعیض های بی پایان در کشورهای عربی است که اهالی آن مورد تنفر دیگر مردم کشورشان هستند چون بی دلیل آنها شهروند درجه یک تر به حساب میآیند.

شهرهای چون "کفر المصیلحة" زادگاه حسنی مبارک، "المونستیر" زادگاه زین العابدین بن علی و "سنحان" محل تولد علی عبدالله صالح نشانه‌ای از غیر مردمی بودن حکومت‌های دیکتاتوری عربی است که درآنها تنها معیار اعتماد به مردم هم قبیله بودن یا پیوند خونی است.

البته اهالی این شهرهای نیز دلیل خاص خود را برای مقاومت در برابر اراده ملت دارند چراکه آنها میدانند در دوره بعدی دیگر از امتیازات سابق خبری نیست و حتی ممکن است با دیدی متفاوت به انها نگریسته شود و شانس زیادی برای پیشرفت نداشته باشند.

از این رو مردم زادگاه‌های دیکتاتورها علاوه بر دلایل خونی و نژادی بخاطر منافع خود نیز به این نبرد ادامه میدهند.

اینکه تکریتی ها از امکانات بیشتری از اهالی نجف یا کربلا برخوردارند نماد دیکتاتوری سیاه صدام حسین بر مردم عراق بود، اینکه اغلب فرماندهان قذافی از این شهر بودند و اهالی بنغازی کمتر اجازه ورود به ارتش را داشتند نشانه‌ای از مشکلات ساختاری در نظام های سیاسی عرب است.

در پایان باید گفت که سرنوشت تمام دیکتاتورهای عرب که تنها از حکومت تبعیض را آموخته‌اند محکوم به سرنگونی است، چرا که امیر المومنین میفرمایند:"الملک یبقی مع الکفر ولا یبقی مع الظلم".

انتهای پیام/ق