چمدان های خسته سنگین اند
سالن انتظار، سنگین تر
مثل دیشب نگاه ها ابری است 
پشت شیشه پرنده ها پرپر
 
چشمه ای اشک و شور در چشمم
کاسه ای آب و دانه در دستم 
با چه شوقی به قصد دیدن تو 
چمدان های خسته را بستم
 
ای عزیزی که آهوان غریب
می گذارند سر به زانویت 
چه کنم با نیاز این همه نذر
من محروم مانده از کویت
 
گیرم امشب برای اهل محل
ابرها را بهانه آوردم 
من نالایق زیارت تو 
با چه رویی به خانه برگردم؟

---

نشسته ام به رواقی به گوشه ی حرمش
رها رهای رها زیر ابشار غمش

یقین به چشمه تسنیم دوست متصل است
که نور می چکد از روزن سپیده دمش

چه سال ها که هم آوای نوبتی خوانان
رسیده است به گوشم طنین زیر و بمش

به کاظمین و به مشهد سلام و عرض ادب
به حس و حال غریبانه ی شبیه همش

دم مسیح خراسان به لطف حق گرم است
برایتان چه بگویم ز لطف دم به دمش

چو پا گذاشت به ایران هزار چشمه شکفت
هزار جان گرامی فدای هر قدمش

هوای روضه ی رضوان اگر به سر داری
بیا به کوی خراسان و روضه ی ارمش

به پادشاه و گدا و به عارف و عامی
خبر دهید که عام است سفره کرمش

گره گشوده ز کارم به طرفه العینی
به نام پاک جوادش چو داده ام قسمش

تو چنگ برده و بردار هر چه می خواهی
که شاه توس گشاده است کیسه ی درمش

هر آنچه داده به من لطف بیکران بوده است
که راضی ام به زیادش که قانعم به کمش

شهید عشق شد و آرمید کنج بهشت
هر آن که رقص کنان رفت زیر تیغ غمش

چه افتخاری از این افتخار بالاتر
که شاعرش شده ام زیر سایه علمش

چه می شود که شبی نامه ی سیاه مرا
بگیرد و بنوازد به گوشه قلمش

سپاه منتقمانش همیشه بیدارند
یکی خبر برساند به اولیای دمش

نمی کنیم دل از این حریم و زاین درگاه
قسم به مادر بی بارگاه و بی حرمش....

سعید بیابانکی