علی دایلی - به اربعین سالار شهیدان سلام باید کرد، 40 روز از واقعه طَف گذر کرد، ولی دل‌ها هنوز چله‌نشین حسین و داغ ظهر عاشورا هنوز سینه شیعه را می‌سوزاند.
همانا دل‌های شیعیان علی (ع) آرام نمی‌گیرد مگر با بدرقه مظلوم کربلا، و این بدرقه نه بدان آسانی‌ست که بتوان با این قلم‌های نحیف و این واژه‌های ضعیف آن را وصف کرد.
بدرقه‌ای که فرسنگ‌ها و فرسخ‌ها را به عشق حسین (ع) با پای پیاده پیموده و به خاک طف پا می‌نهند تا نجوا دهند که ایا حسینا، همانا مصائب تو تا ابد در گوش و جان ماست و نهضت تو همانا در قلب‌های ما حکمفرماست، که راه حسین (ع) نه آن است که راه سست‌بنیادان و یاد او نه آن است که یاد شیطان‌صفتان.
اربعین امسال نیز، از شور خالی نبود و شعور نیز کم نداشت، شوری که هیچ جاده‌ای یارای جای دادن عشاق حسین(ع) را نداشت، و شعوری که هیچ مرزی باعث نشد که یاران عصر حسین(ع) فرامرزی پیشه نکنند و راه نینوا را در پیش نگیرند.
به‌راستی که کربلا، شاخه همخون جدا مانده ماست، به‌راستی که کربلا نه تنها شهری‌ست، که یک مکتب است، مکتبی به وسعت اسلام، اسلامی که به وسعت دنیا و آخرت بوده و شیعه این را به خوبی می‌داند که این مکتب پایان‌ناپذیر است.
کربلا، ای عرض‌البلا، چون تویی، عاشورا هست، چون عاشورا در تو خلق شد؛ کربلا نشأت گرفت و اربعین است حاصل عشقبازی شیعیان علی(ع)، با خاکی که آغشته به خون آل علی(ع) است.
راه پر رهرو اربعین؛ ما در راهیم، آغوش باز کن که ما را زیارت مولایمان حسین(ع) بس، آغوش بگشا که ما را سلامی به عباس(ع) بس...
اربعین، تو نه واقعه‌ای و نه منتصب به مناسبت، تو تجدید میثاقی با امام عدل، با حضرت خوبی‌ها، با جناب فداکاری‌ها و با سید شهدا، تو تکرار مکرری، تو تحریر احراری و تو مقلب‌القلوبی، پس آغوش بگشا که خیل عاشقانت را یارای آغوش تو نیست، ما را قطعه صحرایی برای آسایش، و تکه نانی برای رفع جوع، اما زیارت ضریح طلاگون خود را از عشاق بی‌پر و بال خود دریغ مکن، که همانا ما تشنگان و پابرهنگان حریم حرم یاریم.
بسم الرب‌الحسین(ع)، و السلام علی الحسین(ع) و علی اصحاب الحسین(ع)، سلام بر عاشورا، سلام بر کربلا و سلام بر اربعینی که هیبت و صلابت شیعه را به رخ می‌کشاند و باعث فخر و مجد یاران حسین(ع) می‌شود.
انتهای پیام/
