به گزارش خبرگزاری فارس از بندرعباس، خانه پرقدمت 50 ساله مادر بشاگردی که سرپرست دختر معلولی است که دست و پا ندارد از تخریب آن توسط میراث فرهنگی هرمزگان 18 سال می‌گذرد و هنوز بلاتکلیف مانده است و هیچ‌گونه حمایتی جهت احقاق حق و تهیه مسکن برای آنان نشده است.
مسکنِ متناسب با نیاز، حق هر فرد و خانواده ایرانی است. دولت مؤظف است با رعایت اولویت برای آنها که نیازمندترند به‌خصوص روستانشینان و قشر کارگر جامعه زمینه اجرای این اصل را فراهم سازد.
با وجود اصل ۳۱ قانون اساسی، هنوز هم خانواده‌‌هایی هستند که از اساسی‌ترین حقوق اولیه برای ایجاد یک زندگی معمولی، محرومند.
مادر کلثوم از درد معلولیت فرزند و خانه‌خرابی می‌گوید و از مسؤولان و خیران تقاضای کمک عاجل برای تهیه منزل و کمک مالی دارد.
در ابتدای دوران کودکی کلثوم ۲۳ ساله، متوجه بیماری پوستی‌اش می‌شوند و جهت مداوا به شهر میناب مراجعه می‌کنند و سه‌سال به‌صورت روزانه تحت مداوا بود که بنا به گفته پزشکان وقت، کلثوم به یک نوع بیماری نادر مبتلا شده است و مجبور به قطع دست‌ها و پاهای او در خردسالی می‌شوند و روند درمان به درازا طول می‌کشد، در عین حال منزلشان در «سردشت» مرکز شهرستان بشاگرد را به یکی از بستگانشان سپرده بودند که با حکم میراث فرهنگی دستور به تخلیه منزل می‌دهند.
کلثوم و مادرش که توان مالی ماندن در شهر میناب را نداشتند به بشاگرد باز می‌گردند اما دیگر دیر شده بود و «میراث فرهنگی» خانه آنان را تصاحب کرده بود و الان به خانه‌ای برخورد می‌کنیم که گویا اثری باقی‌مانده از جنگ است و همین موضوع باعث پیگیری‌های مکرر مالک می‌شود. علی‌رغم وجود مستنداتی مربوط به پیگیری و نامه‌نگاری‌های اداری با عباس نوروزی، مدیرکل وقت میراث فرهنگی و پس از آن... تاکنون این پیگیری‌ها نتیجه نداده است و «خانواده دوستکی» در منزل استیجاری به‌سر می‌برند.
با در نظر گرفتن کرامت انسانی، شایسته نیست خانواده‌ای که روزی سرپناهی داشتند امروز با این اجاره‌های سنگین غم نان را هم داشته باشند در حالی که روند درمانی کلثوم و مراجعه به پزشکان پایتخت هم‌چنان ادامه دارد.
با مرور بخشنامه‌هایی بسیار زیبا و شعارهای زیباتری که در خصوص کمک به معلولین و خانواده‌های آنها مداوم از رسانه‌ها به گوش می‌رسد اما در عمل می‌توان گفت با واقعیت زندگی کلثوم این دختر بشاگردی فاصله زیادی دارد.
اما سؤوالاتی که بایستی پاسخ به آنها را مسؤولان جهت تنویر افکار عمومی بدهند این است که اولاً چگونه یک خانه‌ای با قدمت بیش از ۵۰ سال تخریب می‌شود و اینکه ملکی که به هر نحوی جزو مالکیت میراث محسوب می‌گردد آیا آن خانواده باید آواره شوند؟ آیا در بشکرد ۲۰۰ متر زمین برای این خانواده دارای فرزند معلول طی این ۱۸ سال گذشته پیدا نشده است؟
به راستی مگر بخشنامه‌ای وجود ندارد تا بهزیستی ساخت خانه برای معلولین نیازمند را وظیفه خویش بداند، کلثوم دختر بشاگردی، معلولیست که دردش ز حد فزون شد و غمش بی‌شمار.
معلولیت محدودیت نیست اما ظاهراً مسؤولیت محدودیت دارد! چرا بهزیستی فقط اکتفا کرده است به پرداخت ماهیانه ۱۷۰ هزار تومان به کلثوم که در واقع هر ماه سه‌میلیون خرج دارد و چرا حق پرستاری به مادر کلثوم نمی‌پردازند.
امروز شیوع کرونا باعث شده است تا نتوانند کلثوم را جهت مداوا به تهران ببرند و مادر تقاضا دارد تا برای تهیه داروها کمکشان کنند و ساخت خانه و تکمیل آن نیاز به همت خیران و مسؤولان استان دارد.
خبرنگار: زینب نورالدینی
فیلم و عکس: حسن عباسی
انتهای پیام/3264
