خبرگزاری فارس-همدان؛ لابلای آسمان‌خراش‌های سر به فلک کشیده و دود و دم حباب شده بر سقف سرمان، هرم نفس‌هایی می‌رود و می‌آید و حاضر و ناظر است. نفس‌هایی که اگر لبیک بگوییم و دنبال روشان باشیم، برکات می‌بینیم و معجزه‌ها، بعد از خدای قاصدک‌ها می‌خواهیم این قصه پرغصه اما شکوهمند تمام نشود.
قصه شهادت را می‌گویم همان که آرزو می‌کنیم راهش باز باشد و بی‌پایان، همان که عده‌ای از خودگذشته مابین آسمان‌خراش‌ها و رفاهیات این جور و آن جور دل به دلش می‌بندند و رهسپار راه دورِ دور می‌شوند و دست آخر مشتی استخوان می‌آیند و می‌شوند حیات‌بخش روزمرگی‌های آدم‌های این دیار.
به گمانم شهدا، «لشکر تا دندان مسلح به شوق وطن» بودند که حالا ما را در هیاهوی روزمرگی‌ها درمی‌یابند و حواسشان به حال و روز آدم‌های خاکی هست، اگر باور ندارید مسیر کج کنید سری کوتاه به گلزار لاله‌ها بزنید و زیر سایه محبت بی حد و حصرشان نفسی چاق کنید و دیدنی ها را بچینید.
اگر باز هم باور ندارید؛ شهید را به لحظه‌ای که مادرش نام فرزندش را صدا می‌زند و غم دنیا بر دلش آوار می‌شود قسم دهید و پر شالتان محبت شهدا را ببینید، یا نه توسل کنید و مدد بخواهید؛ اصلا راه بیفتید در گوشه و کنار شهر ردشان را ببینید.
کنگره به نظرم برای همین است، کنج به کنج شهر را زیر پا بگذاریم و لحظه به لحظه آغشته به شهیدی شویم که در شلوغی‌های دنیایی بار و بنه بسته و رفته یک عالم شجاعت و رشادت و ایثار به جا گذاشته. هنوز هم دستش به خیر می‌چرخد و قاصدوار توسل پاسخ می‌گوید و حی و حاضر است.
آنهایی که باور کردند و نفسشان به دم شهدای ایثارگر این مرز و بوم بند شده تا دلتان بخواهد راه نرفته می‌یابند تا به قول رزمندگان پرذوق دیروز سیم‌شان وصل شود. حالا درست در بازار داغ ساختمان‌های آسمان‌خراش و عصر سیمان و آهن عده‌ای مسیر یافتند و تفال زدند به شهیدی یا شهدایی و دل سبک می‌کنند.
راستش روزگار راه پیدا کرده‌های این روزها، آسمانی است تو گویی دست دل دیگران هم می‌گیرند و با خود به خلوت با شهدا می‌کشانند و پشت هم نذرها ادا و دلتنگی‌ها وا می‌شود و صحنه زندگی این روزها شهدایی می‌شود و این حتما با کنگره‌ها و اجلاسیه‌ها رقم می‌خورد.
کنگره‌های شهدایی و همایش‌ها و راه پیدا کرده‌ها وصف حال این هفته همدانا بود؛ حالا بماند که چند نوجوان امروزی دل به دل شهدا و خانواده‌های شهدایی دادند، بماند که چند شهید به نام را شناختند و بماند که واژه شهادت هِجی کردند.
اما میان تمام این شناختن‌ها و شهدایی شدن‌ها، برخی هم با تکنولوژی روز و خلاقیت راه جستند تا ادای دین کنند به شهید و شهادت. اگر باور ندارید سری بزنید به بزم ۸۰ هزار نقطه و تمثالی از شهدای بی‌ادعای این دیار و هر ۸ هزار شهید را شفیع قرار دهید.
اصلا شما هم یک نقطه مهمان شهدا باشید و کار بکر هنرمند همدانی، پوریا کودری. هنرمندی که دست به قلم شده و بلاشک همت به خدمت گرفته و در معیت تلاش و خلاقیت به طراحی تصویر شهدای همدان با ۸۰ هزار نقطه در حاشیه کنگره ملی ۸ هزار شهید استان همدان رسیده است.
پوریا خان کودری، ۱۰ تابلو به مساحت یک در یک و نیم متر تهیه کرده و در حاشیه کنگره شهدا با بهره‌گیری از تکنیک نقطه‌نگاری و صدالبته مشارکت آدم‌های خاکی ولی شهدایی، تمثال شهدا را به تصویر کشیده و ماندگار کرده آن هم برای اولین بار در کشور.
ضمن دستمریزاد به پوریا خان، باید بگویم، برای نقطه‌نگاری تصویر شهدا، ابزار خاصی نه، فقط یک دل هوایی شده می‌خواهد و لابد ماژیکی که دایره‌های توخالی پر شود و تصویری از دلدادگان راه حق نمایان.
هرچند بی‌حساب و کتاب می‌دانیم ۸۰ هزار نقطه برای دل‌های شلمچه‌ای و بمباران دیده یا شنیده حتی غواصان خالص کم است و بیش از این حرف‌ها استقبال‌کننده دارد. از کودکانی که تازهِ تازه در مسیر شهدا گام گذاشتند و اول خط شهدایی شدند تا پدران گوژپشتی که با چشمان تَر تصویر فرزند غیورش را با یک نقطه به ذهن می‌سپارد.
باشد که قدم نوی آقای کودری، با تکنیک نقطه‌نگاری و صدالبته مشارکت آدم‌های خاکی به دل شهدا هم نشسته باشد.
پایان پیام/89033/
