گروه زندگی_هانیه ناصری: شروع سال تحصیلی و به‌اصطلاح وزیدن نسیم و بوی ماه مهر در کنار همه اشک‌ها و لبخندهای بچه‌مدرسه‌ای‌ها شور و هیجان ویژه‌ای دارد. چه بزرگترهایی که تقویم سال، به مهر و مهربانی که می‌رسد دلشان هوای روزهای تلخ و شیرین پشت نیمکت ها را می‌کند؛ همان روزهایی که آهنگ دل‌نشین «هم‌شاگردی سلام» در کوچه‌پس‌کوچه‌های کودکی می‌پیچید و آغاز تلاشی همراه با شادی‌ها و شیطنت های دوست‌داشتنی را نوید می‌داد. بازهم بوی ماه مهر در قرنی جدید و با حال‌وهوای خاص بروبچه‌های این عصر و زمان به مشام می‌رسد، آن هم با توقعاتی ویژه و شکل‌وشمایلی متفاوت از سال‌های بی‌ریای گذشته.
نبردی نرم که با پنبه سر می برد
*دست در دست دشمن!
راستش را بخواهید بهانه این درددل یک اتفاق ناخوشایند است که کنار همه شیرینی‌ها کام ها را به تلخی می‌نشاند. همان ماجرای کهنه گرانی‌ها و تلاش برای حفظ ارزش‌ها در نبردی نابرابر. اول مهر و نو نوار شدن محصلان برای حضور در مدرسه و آغاز سالی جدید زیباست اما هزینه‌های هنگفت و صدای شکستن کمر والدین زیر بار سنگین این فشارها درد آور. حالا کنار همه این فراز و نشیب ها این روزها که حرف از حجاب و عفاف نقل محافل است و خیلی‌ها سعی دارند با تکنیک‌های متفاوت از قبیل مد، رنگ و لعاب‌های گول‌زننده، تبلیغات زرق‌وبرق دار و سخنوری‌ها و وراجی‌های دلربا این مایه هویت و حرمت زنان را تحقیر کنند و این ارزش بزرگ را ضدارزش نشان دهند، جای دلسوزی دارد که خودمان با دست‌های خودمان آب به آسیاب دشمن بریزیم و به پیشبرد جنگی نرم و بی‌صدا کمک کنیم.
مادرانی که برای حجاب دخترانشان از جان مایه می گذارند
*همه چیز برای آنکه دختری، چادری بماند
ساعت حول‌وحوش ۸ شب است و درهای پاساژ درحال بسته شدن. در طبقه زیرین پاساژ چند مغازه چادر فروشی و ملزومات حجاب است. مادری دست دخترانش را گرفته و به‌سرعت پله‌ها را دوتا یکی پایین می‌روند. چادر مشکی ها آن‌قدر تنوع اسم و طرح دارند که آدم سرگیجه می‌گیرد. مطمئن هستم برای این سه نفر هم که شده در پاساژ را باز نگه می‌دارند و راه فراری خواهد بود، پس چه توفیق اجباری بهتر از این که سری هم از قیمت‌های جدید چادر دربیاورم. از شما چه پنهان خیلی وقت است که از نگرانی هزینه‌های بالا، چادر نازنین را لای پر قو نگه داشته و تا جا داشته مراقبت شده خط و خشی برندارد تا خدای نکرده نیازی به چادر نو نباشد. از ترس فروشنده و صید شدن توسط او، بهتر است بیرون مغازه بایستید و از همان دور گوش‌هایتان را تیز کنید. آخر بعضی فروشنده های کاربلد تا چشمشان به مشتری می‌افتد نمی‌گذارند دست‌خالی از مغازه شان بیرون برود. بعد از کلی وسواس بالاخره خانم‌های محصل، چادر مورد علاقه‌شان را می پسندند و نوبت به حساب و کتاب می رسد. با کلی تعارفات صد من یک غاز از قبیل قابلی ندارد و مغازه خودتان است و حالا باشد خدمتتان و این جور حرف ها، با اعلام قیمت برق از سر مادر می پرد. برای لحظه ای پیش خودت فکر می‌کنی دو فرزند محجبه و دو چادر.گذشته از اینکه چه وقت نوبت خرید مادر می‌شود آیا درآمد خانواده کفاف می‌دهد؟ نکند روزی بیاید که تعدد بانوان در یک خانواده کم درآمد تهدیدی برای حجاب محسوب شود؟ و کلی علامت سوال دیگر. تا جا دارد شروع می‌کند به چانه زدن. مغازه‌دار هم کلی قسم آیه که نمی‌شود و برایمان سود ندارد و خلاصه از همین حرف‌های... بگذریم! بالاخره یا شاگرد مغازه است و مأمور و معذور، یا سر ماه قسط و قرض دارد و هزار تا شاید و احتمال دیگر. درنهایت کارت کشیده می شود و با سرخ نگه‌داشتن صورت پدر و مادری با سیلی قناعت و چه‌بسا قرض‌وقوله، پوشش برتر و قابل احترام چادربه قامت دخترانی می‌نشیند. شاید هم بهتر است بگوییم خدا را شکر که دختران چادری دیگری همچنان چادری ماندند!
تنوعی که بازار سیاه چادر مشکی را داغ کرده است
*هدف تشویق است یا تنبیه؟!
اما سوال اینجاست! باید قسم حضرت عباس را قبول کرد یا دم خروس را؟! اگر حفظ پوشش عفیفانه بانوان از اهمیت بالایی برخوردار است و امروز سخن از مسئله حجاب و عفاف و حفظ ارزش‌های فاطمی و زینبی از دغدغه های بزرگ جامعه اسلامی ماست، چرا باید کالایی همچون چادر که مصداق پوشش کامل است و بانوان این سرزمین به داشتن آن تشویق می‌شوند با چالش گرانی مواجه باشد؟ آیا مسئولین مربوطه نگران نیستند که این مشکلات اقتصادی بزرگی که این روزها به‌ویژه قشر ضعیف و کم توان جامعه را درگیر خود کرده‌است سبب شود بانوان این خانواده‌ها به‌ناچار مجبور به دست کشیدن از چادر شوند و به پوششی سبک‌تر افاقه کنند؟ به‌راستی این روزها که افراد محجبه و بانوان عفیف این سرزمین اسلامی، در تیررس مستقیم نقشه‌های شوم دشمنان اسلام و انقلاب قرار گرفته اند و برای حفظ حجابشان این‌همه دغدغه و نگرانی دارند خدا را خوش می‌آید به‌جای تشویق و تحسین، محجبه بودنشان از لحاظ مالی هم برایشان تا این حد سخت و پرهزینه باشد. هدف تشویق است تا تنبیه؟! قضاوت با خودتان.
پایان پیام/
