خبرگزاری فارس- خراسان جنوبی؛ آن روز روزی دیگر از روزهای خدا در تقویم انقلاب اسلامی ایران بود. مردمانی از تمام شهرها به استقبال آمده بودند.
استقبال از دلیر مردانی که سال ها در اسارت دوری از وطن را تحمل کرده بودند. آن روز مردان خدا سوار بر اسب افتخار و ایستادگی دوباره پا به خاک وطن گذاشتند و بر آن بوسه زدند.
۲۶مرداد ۶۹ بود که لحظه ها و ثانیه های دیدار خیلی کند می گذشت گویا ثانیه شمارساعت برای همیشه متوقف شده بود و همه چشم انتظار کبوتران از قفس رها شده زمان می گذراندند.
آن روز صفحه دیگری از تقویم انقلاب اسلامی ورق خورد و روزی دیگر متولد شد آن روز نوروز دیگری از تقویم دفاع مقدس بود. نوروز بود چون در روزی نو بوی رهایی و آزادی می داد.
روز استقبال همه آمده بودند تا پرنده های مهاجر را درآغوش کشند و بوسه بر پیشانی این افتخار آفرینان زنند.
شهر به استقبال پرنده های مهاجری آمده بود که در سال های سخت هجران از وطن، بال و پر شان زیر شکنجه های کفر شکسته بود. اما هیچ گاه روح و اندیشه بلندشان تسخیر نشد و قلبشان به یاد دین و ایمان و آسمان وطن می تپید. ۲۶ مرداد روزگشودن قفس بود، روز شادمانی روستایی و شهری، روز شادباش و تبریک، روز وصل و دیدار.
وطن آغوش گشود تا فوج فوج مردانگی را در خود جای دهد به راستی کدامین ساعت می تواند شکوه آن لحظات را در خود بگنجاند و کدامین تقویم می تواند شوق آن لحظه دیدار را در خود ثبت کند.
آزادگان آمدند با همان نیتی که رفته بودند؛ دلیر و مقاوم، نستوه و استوار، امیدوار و دلاور.
آمدند با همان صلابت همیشگی و مقتدر و بوی اسپند و دود، بوی عطر خاطرات و بوی عشق به وطن و انتظار ، فضای دل ها را سرشار از شور و شادمانی کرد.
چه حس ناشناخته و غریبی همه داشتند تنها چیزی که بیش از همه چیز نمود یافته بود عشق بود و بس.
آن روز همه گل ها از اقاقیا گرفته تا آفتابگردان به استقبال آمده بودند آخر نسیم آزادی می وزید و بوی وصل می داد. آن روز، روزبازگشت پرستوها، آن چه از زبان همه گفته می شد این بود که پاییز اسارت و بهار آزادی بر شما مبارک باد.
آری، آن روز عشق و پاکی دوباره طلوع کرد ، همه عاشقان به استقبال می رفتند.
چشم های همگان اشک بار بود، نه به خاطر غم و اندوه، بلکه این بار از شوق وصال سربازان جبهه اسارت؛ چرا که وعده خدا محقق شده بود «اِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْرا؛ به درستی که پس از هر سختی آسانی است» آزادگان وارثان شهیدان هستند و ماندند تا نامشان را گرامی بدارند و راهشان را ادامه دهند.
پایان پیام/۶۹۰۷۵
