به گزارش خبرگزاری فارس از ساری، محمدباقر اسفندیاری‌کلائی گفت: نام اولیه گوجه فرنگی در ایران بادمجان ارمنی یا رومی بود که در ایران در ابتدا پرورش گوجه‌های کوچک که امروزه گوجه گیلاسی نامیده می‌شوند، مرسوم شد و پس از مدتی گوجه‌های بزرگتر وارد ایران شدند که به دلیل تفاوت اندازه با گوجه‌های رایج در آن زمان، به «گوجه فرنگی» مشهور شدند.
اسفندیاری گفت : گوجه فرنگی یا بادنجان رومی با نام علمی Solanum lycopersicum است که از نظر علم باغبانی ولی به دلیل نداشتن هسته در دسته سبزیجات محسوب می‌شود و که حدود ۲۰ هکتار به کشت این گیاه در این شهرستان اختصاص یافت که با میانگین عملکرد ۲۰ تن در هر هکتار پیش بینی می شود که بیش از ۴۰۰ تن گوجه برداشت گردد و طبق آمار جهانی کشت و پرورش این گیاه به‌طور کلی، مساحتی حدود ۳ میلیون هکتار را به خود اختصاص داده‌است، که نزدیک یک‌سوم کل مساحت مختص به کشت تره‌بار در جهان است.
سرپرست مدیریت جهاد کشاورزی شهرستان میاندورود بیان کرد: گوجه فرنگی سرشار از ویتامین‌های C و A، اسیدفولیک یا بتاکاروتن و مقدار کمی ویتامین‌های گروه B شامل B۱ ، B۲ ، B۳ ، B۵ و نیز دارای مواد معدنی مختلف شامل کلسیم، فسفر، پتاسیم، فیبر، سدیم، گوگرد، کمی آهن، مس و روی است.
اسفندیاری با بیان اینکه گوجه فرنگی اشتهاآور، برطرف‌کننده ضعف و خستگی، تقویت‌کننده سلسله اعصاب و همچنین قلب و دستگاه گردش خون است، افزود: متخصصان همواره مصرف آن را به بیماران مبتلا به دردهای مفاصل و همچنین رماتیسم و نقرس توصیه می‌کنند و جا دارد این محصول در سبد غذایی بیشتر مورد توجه همگان قرار گیرد.
پایان پیام/غ
