یک روز در دانشگاه امیرکبیر/ اخبار فضای مجازی را بیخیال؛ تیم ملی را عشق است

گروه دانشگاه خبرگزاری فارس؛ مرضیه حسن‌پور؛ برای یک تحقیق دانشگاهی باید به یکی از دانشگاه‌های بزرگ کشور می‌رفتم و از دانشجویان نظرسنجی می‌کردم، به واسطه مسیر نزدیک دانشگاه صنعتی امیرکبیر این دانشگاه را انتخاب کردم، راستش را بگویم آنقدر در شبکه‌های مجازی و پست‌ها و استوری‌ها اخبار تشنج از دانشگاه‌ها دیده و خوانده بودم که کمی می‌ترسیدم به این دانشگاه بروم، کمی که چه عرض کنم خیلی می‌ترسیدم، استرس تمام وجودم را گرفته بود که نکند فضای دانشگاه متشنج باشد، نکند با اغتشاشگران مواجه شوم، حتی از اینکه گاز اشک آور بزنند هم می‌ترسیدم چرا که در اخبار شبکه‌های مجازی خوانده بودم که در دانشگاه‌ها برای پراکنده شدن اغتشاشگران از گاز اشک آور استفاده می‌شود.

در هر صورت به دلیل ضروری بودن تکمیل تحقیقم دل را به دریا زدم و به سمت دانشگاه امیرکبیر حرکت کردم، به خیابان حافظ که رسیدم با دیدن چند جوان که به نظر دانشجو می‌آمدند و با چهره‌های خندان و بدون تشنج به سمت دانشگاه می‌رفتند کمی آرام‌تر شدم، به مسیرم ادامه دادم تا به در اصلی دانشگاه در خیابان حافظ رسیدم و با دیدن دانشجویان در حیاط دانشگاه و عده‌ای از دانشجویان که در زمین فوتبال ورودی دانشگاه با تشکیل تیم‌هایی فوتبال بازی می‌کردند دلگرم‌ شدم و با خیال راحت به سمت‌ دانشکده‌ها حرکت کردم.

البته ناگفته نماند که گویا برخی دانشجویان تعلیق شده بودند و جلوی درب ورودی از ورود آن‌ها به دانشگاه جلوگیری می‌شد.

به دانشکده شیمی که رفتم سری به کلاس‌ها زدم، کلاس‌ها طبق روال همیشگی برگزار شده بود، تا پایان کلاس منتظر شدم که بتوانم با دانشجویان صحبت کنم.

* اخبار شبکه‌های مجازی را بیخیال شوید

پس از اتمام کلاس و انجام نظرسنجی تحقیق دانشگاهی‌ام از دانشجویان با آن‌ها مشغول صحبت شدم و از دلهره‌ام قبل از آمدن به دانشگاه امیرکبیر برایشان گفتم؛ به آن‌ها گفتم که با خواندن و شنیدن اخبار شبکه‌های مجازی از فضای دانشگاه می‌ترسیدم و برای آمدن به دانشگاه استرس عجیبی داشتم.

یکی از دختران گفت: شنیدن کی بود مانند دیدن؟ اخبار شبکه‌های مجازی را بیخیال شوید و به دانشگاه بیایید تا فضای پرنشاط و معمول دانشگاه را ببینید.

یکی دیگر از دانشجویان گفت: کلاس‌ها را که دیدی طبق روال برگزار می‌شود و درس‌ها سر جای خودش تدریس می‌شود، البته برخی اساتید گاهی درباره مسائل سیاسی روز صحبت می‌کنند اما نه آنچنان.

یکی از پسران گفت: به هر حال دانشجو باید سیاسی باشد و اخبار روز سیاست بخصوص سیاست داخلی را بداند اما فضای دانشگاه ما سیاست زده نیست.

از آن‌ها درباره برگزاری کلاس‌ها پرسیدم، یکی از آن‌ها گفت: برخی دانشجویان به کلاس‌ها نیامدند اما کلاس‌ها طبق روال برگزار می‌شود و ما درس را دنبال می‌کنیم.

سوال کردم که آیا کلاس‌های مجازی هم برگزار می‌شود یا خیر، یکی از دانشجویان گفت: ما اصلا کلاس مجازی نداریم و تمام کلاس‌های ما حضوری است.

* خودتان فضای دانشگاه را ببینید

یکی از دانشجویان گفت: سوال درباره فضای دانشگاه سوال مناسبی نیست زیرا شما خودتان دارید فضای دانشگاه را می‌بینید، هر روز به همین منوال است، کلاس‌ها برگزار می‌شود و جو ایده‌آلی داریم.

یکی دیگر از دانشجویان گفت: البته بعضی روزها از آن طرف آب فراخوان‌هایی می‌دهند و برخی دانشجویان تحت تاثیر قرار می‌گیرند اما در کل فضای دانشگاه ما عادی است.

دانشجوی دیگری گفت: اگر اخباری را شنیده‌اید و براساس آن فکر می‌کنید کلاس‌ها برگزار نمی‌شود و اگر فکر می‌کنید که فضای دانشگاه متشنج است بهتر است این را بدانید که اخباری که شنیده‌اید در حد همان شنیده است و تمام کلاس‌های ما طبق روال برگزار می‌شود.

گفتم: می‌گویند دانشجویان دانشگاه امیرکبیر اخراج شده‌اند؛ گفت: ما که دانشجوی این دانشگاه هستیم نه چیزی درباره اخراج شنیده‌ایم نه دیده‌ایم؛ چند نفر از دانشجویان قصد اغتشاش داشته و سلاح سرد به همراه خود به دانشگاه آورده بودند که تعلیق شدند.

 یکی از دانشجویان مقطع کارشناسی ارشد هم که در حین عبور صحبت ما را شنید، گفت: چند بار در دانشگاه اغتشاشاتی بود اما خیلی وقت است که چنین مسائلی را نمی‌بینیم، کلاس‌های مقطع ما به صورت کامل برگزار می‌شود.

 به آن‌ها گفتم می‌گویند امنیت در دانشگاه شما وجود ندارد، یکی از دانشجویان گفت: من هم چیزهایی شنیده‌ام اما فقط در فیلم‌ها دیده‌ام در دانشگاه چیزی ندیده‌ام.

از آن‌ها درباره فضای دانشگاه پرسیدم که یکی از آن‌ها گفت: مثل همیشه؛ گاهی آرام، گاهی پر هیاهو؛ دانشگاه است دیگر؛ باید پرهیجان باشد.

گفت «پرهیجان» به یاد دانشجویان فوتبالیست جلوی درب ورودی دانشگاه و هیجان آن‌ها افتادم و تصمیم گرفتم دوباره به سراغ آن‌ها بروم.

صبر کردم تا بازی تمام شود و با آن‌ها هم صحبت کنم، گفتم: شنیده‌ام فضای دانشگاه متشنج است، خندیدند و گفتند: شما که می‌بینید ما حتی سرگرمی‌هایمان هم سرجایش است.

امروز هم بازی تیم ملی فوتبال در جام جهانی است و می‌خواهیم دسته جمعی ببینیم و یکصدا ایران را تشویق کنیم.

گفتم: اتفاقا درباره تیم ملی و تحریم تماشای بازی‌هایش در جام جهانی هم چیزهایی شنیده‌ام.

گفتند: «اخبار فضای مجازی را بیخیال؛ تیم ملی را عشق است».

پایان پیام/